Rohey Dubois
Dieter Unterhollenberg
april 13, 2017
The smiling coast of Africa
april 21, 2017
Een Gambiaanse droom
"Oooh let's go to the market" zegt Rohey als we vragen wat er vanavond op het menu staat. De kleine, opgewekte vrouw werkt volgens een bijzonder concept. Ze neemt haar klanten mee naar de vissershaven en de groentenmarkt om de inkopen te doen voor het avondmaal. Een totaal andere ervaring dan je gerecht kiezen uit een menukaart. En als je bedrijvig genoeg bent in de lokale cultuur, mag je de ingredienten zelf kopen en maakt zij alles klaar.
Wij lopen braaf achter Rohey in de vissershaven terwijl zij de ene na de andere vis omhoog houdt en vraagt of deze goed is. Wij zien het verschil niet en volgen gewillig haar advies en zo verdwijnen twee mooie vissen in de boodschappentas. Op de markt hobbelt ze van het ene kraampje naar het andere. Ze vraagt steeds of wij het lusten en zegt vervolgens "give her 20 Dalasi". Ze kent iedereen op de markt en reageert soms verassend direct. Als we een vrouw tegenkomen met een baby op haar rug, zegt Rohey zonder pardon "I told her that she has a ugly baby", hard lachend over haar eigen brutaliteit.
“Met een kaars in haar hand gaat ze ongestoord door en de schaduw van het dansende vlammetje geeft het tafereel een vleugje magie.”
Met een volle boodschappentas keren we terug naar het restaurant. Rohey gaat aan de slag in de keuken en leert Zoë hoe je de vis bereidt. Intussen praat ze aan een stuk door en vertelt over de moeilijkheden in het regenseizoen. Toeristen zijn er dan niet en het water drupt zo het restaurant in. Het wordt snel donker en de elektriciteit in Bakau doet het niet. Met een kaars in haar hand gaat ze ongestoord door en de schaduw van het dansende vlammetje geeft het tafereel een vleugje magie. Een waar feestmaal verschijnt op tafel dat we opeten onder het licht van haar telefoon.
De volgende ochtend springen we snel even binnen voor een portretfoto. Grote bakken met kip staan her en der verspreidt. Ze heeft een grote opdracht voor een ceremonie, voor maar liefst 700 personen wordt er kip bereidt. Naast het restaurant doet Rohey aan catering, al zijn opdrachten als deze eerder zeldzaam. Misschien heeft ze over twee maanden een nieuwe bestelling. Al droomt zij van veel meer.
Afrikaanse dromen lijken steeds het uitbouwen van wat ze huidig doen. De kanojongen wil zijn eigen kano om toeristen mee rond te varen. De bewaker in de haven wil een beter betaalde job in het hoofdkantoor. En Rohey wil van haar kleine restaurant een gebouw met verdiepingen maken, met een groter restaurant, guesthouse en uitgebreide catering. Achter de droom schuilt niet het beeld van een bloeiende zaak, maar wel een beter leven voor heel de familie. Ze wacht geduldig op die ene persoon die op een dag haar restaurant binnenloopt en gelooft in haar droom. In haar hoofd heeft ze alles bedacht, met contracten en terugbetalingen. Haar hoop en positieve ingesteldheid is bewonderenswaardig want het leven is hier niet makkelijk. Gambia heet niet voor niets "the smiling coast of Africa".
3 Comments
Genoten van de humor die haar; ‘ ugli words’ me brought.
In Griekenland de keuken in om daar uit de koelkast een vis te kiezen. Daarna met brokken tomaat, ui en kaas opgesmikkeld…. Ook basic..!!
Knap geschreven lieverd! Genoten van het terug lezen. Blij weer samen verder te kunnen gaan. Je reismaatje!