Paspoort problemen
Paklijst voor een kanotocht
november 15, 2019
Het kano parcours
november 29, 2019
Zondag 1 september - Border Canada and USA
Normaal gesproken brengt de rivier ons tot de brug, de scheidingslijn tussen Amerika en Canada. Het heeft geen vermelding nodig waarom wij te voet aankomen bij diezelfde brug. De officier begroet ons vriendelijk ‘meestal komen ze over het water aan, jullie zijn de eerste die ik zo zie dit jaar’. We kletsen wat en vertellen de geïnteresseerde grensbeambte over onze trip. We moeten hier geen uitgangsstempel halen. “Jullie lopen over de brug naar Canada, halen de stempel en wandelen terug. Daarna kun je via deze trail met je kano te water en vaar je Canada binnen” zegt hij terwijl hij wijst naar een route achter het gebouw. “Slechts voor de formaliteit kijk ik even naar jullie paspoort” zegt hij excuserend alsof hij ons een last is. Zijn collega haalt ze door de computer en wordt plots serieus. Ze roept zijn collega erbij. “Jullie hebben je visum overlopen” zegt hij terwijl hij snel door ons document bladert. Verbaasd kijken we de agenten aan. “We hebben 6 maanden” zeggen we in koor, “en we hebben nog twee maanden tegoed” vervolgt Olivier. Na wat heen en weer gepraat hebben we het addertje gevonden. De Texaanse douanebeambten hebben 4 maanden geleden bij binnenkomst op de fiets vanuit Mexico de verkeerde stempel in ons paspoort gezet. Waarschijnlijk waren ze zo overrompelt van onze aankomst op de fiets, Europese paspoorten en vooral te druk met het fotograferen van onze fietsen, dat ze een stempel van 3 maanden in plaats van 6 maanden hebben gegeven. De stempel zegt ‘VW’ voor ‘Visa Waver’ en dat zou moeten betekenen dat je 3 maanden krijgt. In ons paspoort hebben we echter een 6 maanden B2 visum, gehaald bij de Amerikaanse ambassade in Brussel. Hoe moesten wij weten wat die W in ons paspoort betekent? Ze hadden een ‘exit date’ bij de stempel moeten schrijven. We herinneren hoe de Texanen niet echt wisten wat te doen, maar het leek allemaal goed te gaan. Om een lang verhaal kort te maken, de agenten hier begrijpen de situatie maar kunnen er nu niet veel aan doen. We zullen dit moeten oplossen bij de douane wanneer we, over 2 dagen, Amerika weer binnen gaan.
We wandelen over de brug naar de Canadese grens aan waar de jonge officier Max ons vreemd aankijkt. Ook hij is bijzonder geïnteresseerd in ons verhaal en biedt ons zelfs een overnachtingsplek aan in zijn huis. Die moeten we helaas afwijzen, omdat we onderweg zijn naar een warmshower host. Als we terug zijn aan de Amerikaanse kant, stappen we in de kano en varen eindelijk Canada binnen, tegen de stroom in. De eerste meters gaan onhandig met veel stenen, sterke stroming en laag water, maar niet veel later zien we plots een kanoënde familie het water af dobberen, gevolgd door iedere vijf minuten een nieuwe groep kanoërs en het loopt snel op naar een stoet van dagjes peddelaars. Het is een prachtige dag en blijkbaar zitten we op een populaire rivier. “Dat betekent dat er genoeg water moet zijn voor de komende kilometers” zegt Zoë blij.
Het is heerlijk varen over een meanderende rivier en we worden door 200 passerende kano's in tegengestelde richting begroet. Sommige vragen of we hun vrienden eerder op de rivier hebben gezien, moeilijk zeggen. We zeggen enthousiast ‘Hello’ en krijgen een verbaasde ‘Bonjour’ terug. We zijn in Quebec en hier heerst het Frans. Na de lunch rest ons de laatste vijf kilometer naar onze warmshower, waar het vaarplezier ten einde komt. Zelfs mensen in huurkano's, met een stuk minder gewicht, schapen de kano door het zand en over de stenen. Zij maken zich geen zorgen over de bodem van hun kano, maar wij moeten het tot in Maine redden met onze kano dus moeten steeds uitstappen en wandelen. Natuurlijk woont onze host op de top van een heuvel dus we worden vlak voor onze rustdag bij Jacques extra aan het werk gezet. Eenmaal boven kunnen we genieten van een rustday, Frans oefenen en croissants eten. Jacques is burgemeester in het dorp en we krijgen vele nieuwe inzichten in Canada en met name Quebec, de provincie. In Quebec doen ze hard hun best de Franse traditie en taal te behouden met een verplichting tot het spreken van Frans in scholen, het draaien van Franse films in bioscopen en Franse muziek op de radio. De Quebecois zijn trots op hun taal en vooral blij geen Amerikaan te zijn. Echte Fransmannen, die houden van hun kaas, worst en brood. En eerlijk gezegd, wij smikkelen goed mee.
Het regent pijpenstelen op onze rustdag en dat is goed nieuws voor ons. Als we vertrekken uit Mansonville heeft het droge stroompje plots heel erg veel water. Na een overstroomde beekje staat de “grand portage” op het programma, 10 kilometer wandelen met de kano. Wij zien dat inmiddels als de ‘petite portage’ na alle eerdere wandelkilometers. Hierna staat er ons slechts een groot meer de wachten voor we terug zijn in Amerika en opnieuw de grens over varen. Dit keer is de grenspost onbemand en enkel voor watervoertuigen! De dichtstbijzijnde grens voor auto's is 20 minuten verderop. Op een Ipad kunnen we ons aanmelden. We vullen gegevens in en moeten even wachten. Dan krijgen we op ons scherm een douane beambte te zien via een video call. We weten dat we nog heel wat ‘recht te zetten hebben’ en het is meteen duidelijk als de officier ons een beetje kort begroet met ‘hallo, ik moet even iets controleren’. Vijf minuten later is hij terug online.
“Wij komen jullie kant op, blijf waar je bent”.
Als de officier aankomt is er geen ruimte voor praten mogelijk.
“You have overstayed your visa, you can choose to go back to Canada or to take a flight home”.
Ze blijven vragen stellen en we hebben geen ruimte om uit te leggen.
Zoë zegt zo beheerst als ze kan: “mogen we het even uitleggen?”. Ze doet haar verhaal en de agenten kalmeren.
“Okey, I’am going to be very kind to you. You go with us to the migration office and you buy yourself a new visa, the one for three months”.
“This is a very special offer I do for you and I want you to remember how kind Americans are”.
Zoë ontploft zowat van walging maar houdt zich stil. Als we achterin de arrestatie wagen worden gestopt, zo één met tralies en waarbij de deur van binnen uit niet te open kan, zegt de vriendelijkere agent "you are not arrested but we don’t have another car to bring your over."
Eenmaal onderweg leggen we de vriendelijkere agent uit dat we niet zouden moeten betalen en dat we gewoon een andere stempel moeten hebben. Hij is het met ons eens.
“Wat een viezerik was die andere agent” zegt Zoë.
“Laat hem, hij houdt gewoon van macht” zegt Olivier beheerst.
“Inderdaad" denkt Zoë, het is maar goed dat we elkaar zo in evenwicht houden. Zonder Olivier was Zoë waarschijnlijk direct in de aanval gevlogen. Enkele uren later is alles geregeld, we hebben zonder extra kosten onze 3 maanden visum geannuleerd en ons zes maanden visum hersteld.
Als we eindelijk terug bij de kano zijn, schemert het al. We moeten nog boodschappen doen en halen het niet meer tot onze geplande locatie. Een probleem, want we zijn te ver verwijderd van de eerste kampeerplaats en we zitten net in de buurt van een groot dorp. Mensen in Amerika hebben ons van alle kanten geholpen, maar het is wat anders als er twee figuren in het donker bij je huis aankloppen met de vraag een tent in de tuin te zetten. Het maakt ons een stuk minder comfortabel. We blijven positief en varen in goede hoop verder. We halen de kano uit het water en beginnen aan de volgende portage in het donker en is er niemand meer buiten te vinden. Of toch wel. In de verte zien we een kampvuur naast een huis. Als we naderen zitten twee volwassenen en een dochter, warm aangekleed rond het vuur. “Jij moet gaan, als vrouw ben je het meest te vertrouwen” zegt Olivier. Zoë stapt erop af en verwacht een nee. Ze merkt duidelijk wat wantrouwigheid maar wint snel vertrouwen. We halen opgelucht adem als we worden uitgenodigd om de tent in de tuin zetten, oef.
Het regent de hele nacht en ze nodigen ons uit om te blijven, maar de volgende ochtend gaan we toch door. We hebben een afspraak over enkele dagen en er staan een paar zware dagen op het programma. The Clyde river staat bekend om zijn “slippery, ankle breaking stones”. Er barst een hevig onweer los en we zoeken beschutting uit het water, onder de bomen. Als de regen op ons neervalt is Zoë van mening dat het toch prima is om de tent op te zetten en een dagje in de tent te blijven. Ze heeft niet de juiste energie om in de regen door de rivier te struikelen en bovendien mogen wij best eens leren vaart te minderen, is haar uitgangspunt. Daar is Olivier het niet mee eens. “We hebben net een rustdag gehad en wat moet ik de hele dag in een tent doen". Hij wacht liever tot de regen voorbij is om door te gaan. We schuiven wat snibbige woorden heen en weer en laten uiteindelijk de zon besluiten dat we doorgaan. Dit deel van de Clyde river is een opeenvolging van stroomversnellingen die we stroomopwaarts moeten volgen. Er staat bijzonder weinig water in de rivier en we kunnen slechts af en toe honderd meter varen. Na ploeteren, glijden en struikelen zien we het einde van de rivier in het zicht. We hebben zes uur over negen kilometer gedaan en zijn moe. Maar, we krijgen twee cadeautjes terug voor ons harde werk. Een prachtig hert met grote horens kijkt ons schichtig aan en spurt dan weg. Niet veel later zitten we, beschut van de wind, in het clubhuis van een park, en hebben een droge overnachtingslocatie als beloning.
