Moment van de waarheid

Naast het huis staat een grote schuur. Daar had een kunstenaar een tijdje een atelier. De bovenverdieping van de schuur is geïsoleerd en in onze verbeelding wordt dit een prachtige loft voor onze gasten. De benedenverdieping kunnen we omtoveren tot een mooie werkplaats voor onze projecten. We dromen terwijl we Ingrid volgen door de schuur en over het terrein. Maken we onszelf gek of mogen we dromen? 'Ik ga het huis absoluut niet verkopen,' zegt Ingrid plots. De baksteen valt in onze maag. De stelligheid is verrassend en een beetje defensief. Is het puur zelfbescherming of probeert ze ons uit te tent te lokken? We reageren er neutraal op en proberen te ontdekken welk deel voor haar zo belangrijk is. We leren dat ze een sterke emotionele band heeft met de plek doordat ze er zo vaak kwam tijdens haar jeugd. Stiekem droomt ze ervan om op een dag hier te wonen en niet meer in de boerderij. Ze heeft nog twee jonge kinderen dus dat is een ver toekomstplan. 'Wat als jij het eerste recht hebt om het terug te kopen van ons,' stelt Zoë voor. Haar interesse is gewekt. Is dit de sleutel? Haar de mogelijkheid geven dat ze het huis altijd terug kan krijgen als wij het ooit verkopen, net zoals het Odelsrett?

Ingrid nodigt ons uit voor een kop koffie in het weekend. Zo heeft zij even tijd om na te denken en kunnen we haar man leren kennen. Ons vertrouwen groeit, onze droom komt een stap dichterbij. Tot de avond valt. Ingrid stuurt een bericht.
"Jeg er 100% sikker på å ikke selge - I am in love to that place. Det vil være min cabin og fristed." Ofwel; ik ben 100% zeker dat ik niet zal verkopen. Het zal mijn vrijetijdshuisje zijn.
Zoë bijt op haar tanden, verbergt opnieuw de tranen. Ze neemt een papier en begint een brief te schrijven aan Ingrid. Ze schrijft de weg naar onze droom op, hoe de fiets onze zoektocht leidde en hoe we uiteindelijk bij dit huis zijn uitgekomen. De plek uit onze dromen en de plek die bedoeld is om met de fiets te komen. De puzzel klopt helemaal. We hebben elkaar gevonden, Ingrid, wij en het huis. Het moet zo zijn! Zoë brengt de brief de volgende dag naar Ingrid, hopend om haar gedachten alsnog te veranderen.

Zondagmiddag bellen we aan bij Ingrid en Jacob. Ze vertellen over hun jaar in de afgelegen hut op Spitsbergen. Ze leefden er een jaar als pelsjagers, volledig afgezonderd van de wereld. Ze hadden eten voor een heel jaar bij, jaagden op zeehonden en hadden soms ijsberen voor de deur van de hut. De pelsjagerij is een heel oude traditie in Noorwegen die tegenwoordig verboden is. Ze jaagden het hele jaar op witte poolvossen en verkochten daarna alle pelsen. Een bijzondere traditie en cultuur. We bekijken hun foto-albums en zijn geïnspireerd door hun avontuurlijke leven. Het leven op een grote boerderij waaraan ze gebonden zijn, lijkt bijna de tegenovergestelde wereld. Als we hun foto's hebben gezien en zij ons boek hebben doorgebladerd, begint Ingrid over het huis. Haar besluit is niet veranderd, ze zal het niet verkopen, nooit. We kunnen het wel huren, voor €600 per maand. Dat gaat de droom.

We zeggen geen woord als we terug naar huis wandelen. We hebben geen woorden nodig, willen even geen woorden gebruiken. Wat is de kans dat we nog een plek vinden die aan het perfecte droomplaatje voldoet? Onze zoektocht begon met Zweden én Noorwegen. Geleidelijk werden de cirkels kleiner en kleiner, totdat we in Brøttum uitkwamen. Moeten we onze cirkel weer vergroten? Hebben we daar energie voor? We weten even niet wat onze volgende stap is en hoe we het gaan aanpakken. We mogen eerst even heel teleurgesteld zijn.