Tien seizoenen in een dag
Dario Sepúlvada
oktober 28, 2017
Carretera Austral
november 21, 2017
10 oktober - 8u 's ochtends
We ontwaken met de tent in het midden van een meer. Rond ons staat alles onder water. Verbijsterd staren we naar buiten, ons afvragend wat er vannacht gebeurd is. Als bij wonder is precies het stukje waar onze tent staat droog. Gisterenavond vonden we een plek voor de tent op een speelveldje in een zeldzaam bos. Verbaasd kijken we elkaar aan en vragen ons af vanwaar al het water komt. De oorzaak is de gemeentelijke plantage aan de overkant waar ze de planten iets te enthousiast water geven. We zijn beland in Zapala, de stad van de wind, waar alles troosteloos gebukt gaat onder het permanent waaiende zand uit de bergen. Na de rustdag in Chos Malal fietsten we 230 kilometer in drie dagen, soms volledig ingepakt tegen de koude, soms met t-shirt genietend van de zon, soms met keiharde wind tegen, soms met een heerlijke wind in de rug. In Lajas vroegen we voor een slaapplaats bij de brandweer, maar ze verwezen ons door naar de kerk. We klopten aan bij de buren van de pastoor, die ons spontaan een bed aanboden in hun eenvoudige huis. Het fornuis stond heel de dag aan als verwarming want het gas komt uit Patagonië en kost voor de mensen bijna niets. Iets wat goedkoop is, kunnen we blijkbaar in overvloed gebruiken. De winkels liggen vol met goedkope snoepjes en koekjes, terwijl het gezondere eten vaak duurder is. Gelukkig schijnt de zon gratis en waait de wind voor niets zodat we daar dezelfde mentaliteit kunnen toepassen.
Na Zapala kiezen we voor een mooie route over onverharde wegen langs het nationaal park Lagunas Blancas. We fietsen recht naar de Andes toe, maar als bij wonder waait het vandaag niet. We klimmen tot 1.500 meter hoogte waar we tussen de sneeuw zitten. Hierna verandert het landschap en is er plots water in overvloed. Een wilde bergrivier kronkelt naast de weg door het landschap, soms gevoed door prachtige watervallen. Het ijskoude water heeft een groenblauwe kleur en zorgt voor kleurige landschappen en verschijnen de eerste bomen sinds een heel lange tijd. Het is gedaan met het dragen van extra liters water en hopen op een huis om de bidons bij te vullen. Hier drinken we rechtstreeks uit de rivier en we wagen ons zelf aan een ijskoud bad na een dag zweten op de fiets. ’s Nachts daalt de temperatuur tot vijf graden onder nul, maar gelukkig warmen de eerste zonnestralen ons snel op. De onverharde wegen zijn beter dan de hel van het noorden zodat we kunnen genieten van het Oostenrijkse landschap. De geiten uit de droge gebieden zijn vervangen door schapen en koeien, en aan de hemel zien we dagelijks de machtige condors cirkelen op zoek naar een gestorven dier. ’s Avonds kruipen we steeds vroeg in de tent en kijken we Harry Potter in het Spaans om de taal verder te leren. Zo zijn de nachten in de tent een puur genot. Drie dagen later fietsen we Junin de los Andes binnen, het begin van het Lake District in Argentinië, een van de hoogtepunten op weg naar Ushuaia.
In San Martin de los Andes hebben we 1.200 kilometer op de teller sinds Mendoza. Na de eindeloze kilometers woestijn en eenzaamheid komen we terug in de bewoonde wereld. Flor en Juan ontvangen ons enkele dagen in hun droomhuis op de flanken van de bergen. Vanuit hun panoramische loft kijken ze uit op de vallei en zien ze alleen maar bomen. Wij slapen buiten in de tent, maar genieten binnen van de huiselijke warmte. Als we dit huis zien, beginnen we te dromen van onze eigen plek. Onze checklist met eisen is lang en misschien bestaat de locatie helemaal niet, maar hun huis heeft alvast heel wat juiste kenmerken. Uiteindelijk blijven we vier nachten in het droomhuis alvorens we beginnen aan de beroemde Ruta de Siete Lagos. Een prachtige route van 110 kilometer langs zeven meren. We hopen op een aantal dagen met mooi weer, maar de lente laat zich niet zien de komende week. We vertrekken met vijf graden, hagel, regen en sneeuw, maar af en toe piept de zon en is het tien graden warmen. Het lijken wel tien seizoenen in een dag. Sinds twee jaar is de route volledig geasfalteerd zodat we ongestoord kunnen genieten van de prachtige landschappen. De meren zijn stuk voor stuk postkaart waardig. Een spiegel is het water niet, maar de witte bergtoppen en lage wolken vormen een prachtig decor om door te fietsen. Bij het derde meer zetten we onze tent op en genieten van de eenzaamheid in dit seizoen.
Over twee maanden barst het toeristische hoogseizoen los en verdwijnt de rust. Nu hebben we de route voor ons alleen, al zien we in de verte een klein geel tentje staan. Eindelijk ontmoeten we een andere fietser op onze route in Zuid Amerika, een Braziliaan die al vijf jaar rondfietst. Vandaag zagen we nog twee andere fietsers, maar dat waren Argentijnen die alleen de Siete Lagos komen fietsen, en vooral veel moesten wandelen met hun fiets.
Het einde van de route ligt in Villa la Angostura, waar Willem en Maxima regelmatig op vakantie komen, en waar de broer van Maxima een restaurant heeft. Wij fietsen verder en kiezen voor een plek op een verlaten camping. Het zijn stuk voor stuk prachtige kampeerplekken met een adembenemend uitzicht over het Lago Nahuel Huapi en de witte toppen van de Andes. De plaats is zo mooi dat we de tent een dag laten staan en genieten van helemaal niets doen, misschien wel de eerste keer in een jaar tijd.
'Beiden kijken we naar Ushuaia als een groot doel, maar wat doen we hierna? '
De rust op deze unieke locatie geeft ons de tijd om gevoelens een plek te geven. Beiden ervaren we dat het buitenleven in deze ijskoude temperaturen af en toe aan ons vreet. Zwaardere momenten zetten ons aan het denken. Olivier verlangt na 14 nachten in de tent naar een bed en een beetje meer comfort. Voor Zoë voelde de afgelopen tijd wat te snel. We zijn in 25 dagen van Mendoza naar Bariloche gefietst door weer en wind, wat voor haar als een race op de fiets, in plaats van een fietsavontuur voelde. Beiden kijken we naar Ushuaia als een groot doel, maar wat doen we hierna? Voor veel fietsers is dit het einde van hun avontuur, maar wij zijn nog niet klaar, al weten we nu dat we behoefte hebben aan wat rust en intellectuele uitdagingen. Het is tijd om de hersenen te kraken na het harde labeur op de fiets. Als we in Bariloche aankomen voelt het alsof we weer een belangrijke mijlpaal bereiken. Zoals afgesproken nemen we vanaf nu de tijd om rustiger aan te gaan en vooral te genieten van het mooiste deel van de route. Onze gehoopte luxe warmshower meldt zich op het laatste moment af, maar we kunnen gelukkig in de 'casa de ciclistas' terecht. Coco ontvangt jaarlijks meer dan honderd fietsers die slapen in een domo, een soort grote iglo in zijn tuin. De iglo is nog in aanbouw waardoor we op een grote hoop houten planken slapen, ingepakt in onze slaapzakken op het grondzeil van de tent. Het luxe bed is dus nog even voor later.
Vanuit Bariloche steken we de grens over naar Chili. We kiezen voor de alternatieve route die via drie meren naar de andere kant gaat. De fiets gaat op de ferry en tussen de meren fietsen we naar de volgende ferry. Het eerste tussenstuk is amper drie kilometer fietsen en halen we zonder problemen. Het tweede is dertig kilometer en gaat de Andes over. De weg is stijl en gaat over een modderige, onverharde weg. Er ligt steeds meer sneeuw naast de weg, maar op de stijle klim zweten we en fietsen we in t-shirt. Op de grens staat een groot bord 'Bienvenido en Chile', waarna het landschap volledig verandert. Alles is plots groen alsof we in een regenwoud fietsen, en niet veel later regent het al. De hoge toppen van de Andes houden de wolken tegen en zorgen voor een van de natste gebieden op aarde. De onverharde weg is verschrikkelijk met grote, gladde stenen waardoor we trager dalen dan we klommen. Met verkrampte handen komen we beneden en moeten nog 15 kilometer tot aan de ferry. De tijd begint te dringen en we hebben nauwelijks tijd om te genieten van het overdadige groen en water. Een half uur voor de ferry vertrekt, komen we bij de douane voor ons stempel van Chile. De beste man blijkt half Belgisch te zijn en laat ons zonder controle van de bagage snel naar de ferry fietsen waar we tien minuten voor vertrek aankomen. Aan de overkant van het meer zetten we de tent op. De camping is gesloten vanwege 'onderhoud'. Alles ligt onder het vulkaanas, maar de kans lijkt klein dat er vannacht een nieuwe uitbarsting komt.
De volgende ochtend wacht ons de laatste 70 kilometer tot een warm bed. Er ligt zomaar een fietspad tot in Puerto Varas en het regent zowaar niet. De lente is aan deze kant al wel begonnen. Alles staat in bloei en de velden staan vol met gele bloemen. Er staan Nederlandse koeien in de velden en de perkjes liggen er keurig onderhouden bij zodat we ons in Europa wanen. We fietsen naar een villawijk in Puerto Varas waar Adriana woont. Ze heeft een enorm huis waar we een eigen kamer, badkamer en woonkamer hebben. Haar zoon fietste twee jaar geleden van Canada naar huis en maakte een profiel op warmshowers voor zijn moeder. Sindsdien komen er jaarlijks veel over de vloer die allen genieten van een beetje luxe op hun lange reis. We bereiden ons rustig voor op de 1200 kilometer over de Carretera Austral, een waanzinnige route tot in het zuiden van Chile. Onze spullen krijgen nog wat meer blauwe plakkers want na een jaar op de fiets begint heel wat te verslijten. Elke week is er wel een kledingstuk te naaien of onderdeel te repareren. Op dinsdagochtend vertrekken we, ingepakt in onze nieuwe knalgele regenpakken, de regen in, op naar Villa O'Higgens.
5 Comments
De wereld houdt haar mooie geheimen voor de enkeling die dit alles kunnen en willen doorstaan. Fijn dat er zoveel warme mensen de zware belasting verlichten door een open deur.
Wild kamperen en bad in ijskoud beekle, …kan ook in de Ardennen in zomertijd 🙂
Bon voyage..!!
Na Ushuaia?? naar de Zuidpool natuurlijk 🙂
Wawww….echt extreem. Zowel jullie tocht als de landschappen. Waw, ik ben sprakeloos. Geniet van de journey y saludos desde Bogota, Colombia. Garrick
Wat bijzonder om te horen, dankjewel! Heerlijk in Bogota! Op vakantie?