Liefde in het paradijs
25 beste zeeziekte tips
juni 2, 2017
Een warme of koude douche
juni 14, 2017
Fernando de Noronha
De eilanden van Fernando de Noronha zijn een plaatje. Of je nu aankomt met het vliegtuig of de zeilboot, de contouren en het groene geweld spatten uit de blauwe oceaan. Een postkaartje, waar wij elkaar wederzien en liefde voor elkaar voelen als nooit te voren!
Bij voet aan land slaat de verbazing toe. We staan net in de filmscenes van hollywood. Overal rijden gebruinde beachboys met hun in bikini gewaande vrouwtje in super-Mario-wagentjes. Ze scheuren over de enige verharde weg van noord naar zuid en laten hun banden slippen in de modderige zijwegen. Het is net een real-life video game waar de volwassen-mens zich bevindt in zijn kindertijd. De eilanden zijn dramatisch mooi. We zijn beland in onwerkelijkheid, in het paradijs.
Een goede drie weken zagen wij elkaar niet en de communicatie was meer dan nihil. Zoë vaarde over de golven van de Atlantische Oceaan naar Brazilië terwijl Olivier door Senegal trok en projecten bezocht. Een noodgedwongen zeil-stop maakt dat wij een paar dagen vakantie vieren op het mooiste eiland van Brazilië. Olivier staat op de luchthaven als Zoë al is aangekomen en alle havenformaliteiten achter de rug heeft. Als verrassing komt Zoë hem ophalen. Een vergissing in de tijdzones, maakt dat ze met drie razendsnelle liften in de Super Mario wagentjes, ‘buggies', op de luchthaven verschijnt. Olivier staat gelukkig nog in de rij om de verplichte eiland-fee te betalen. Stiekem kan Zoë hem bespieden vanachter een groot glimmend glas. Ongeduldig staat Olivier in de rij als hij plots een bekende zonnebril in de gaten krijgt. Zoë trekt gauw haar hoofd weg, maar als ze nog eens spiekt, slaat Olivier een gil van blijdschap. De glazen ruit spat bijna uiteen van de verliefde vlindertjes die losbreken als onze ogen elkaar vinden.
Er zijn te veel woorden die gewisseld moeten worden, teveel emotie die getroost moet worden en te veel achtergebleven liefde die ingehaald moet worden. Vijf dagen brengen we samen door op Fernando do Noronha, het beste cadeautje dat we konden wensen. Onze handen laten elkaar niet meer los. De eilanden liggen 525 kilometer van het vaste land en worden beschreven als de hemel van Brazilië met zijn kristalheldere wateren, uitbundig onderwaterleven, paradijselijke stranden en tropisch landschappen. De schoonheid kent geen woorden. Het volledige eiland is beschermd gebied en het grootste deel daarvan is beschermd als nationaal park. Flora en fauna wordt beschermd van de effecten van overbevolking. Het leefgebied is beperkt tot één gebied en er zijn per dag maximaal 400 stoelen beschikbaar in het vliegtuig. We hebben het paradijs voor onszelf.
De prijs van een paradijs is bijna onbetaalbaar. Een overnachting kost meer dan in Amsterdam, voor een plakkerig brood betaal je 5 euro en er worden vaste kosten verrekend voor een bezoek aan het Nationaal Park. Wij slapen op de boot en liften in de super-mario-wagentje om de kosten te drukken. De eerste nacht verloopt wat minder soepel dan verwacht. Een miscommunicatie met de kapitein maakt dat wij de nacht doorbrengen op het strand. Uren wachten we tot ze ons komen ophalen, maar de kapitein en zijn vrouw laten zich niet zien. De volgende ochtend vinden we na veel moeite een vissersboot die ons wilt afzetten bij Jatinga, de zeilboot. Uit een flinke ruzie blijkt dat wij direct terug werden verwacht vanuit de luchthaven. Een fout van ons, die wij bekennen, maar helaas vonden zij het nog steeds doodnormaal dat ze ons een nacht hadden laten zitten wachten. Ach, wij kunnen ook niet klagen. Het was een bijzondere nacht waar veel liefde wordt ingehaald en we romantisch ontbijten met de voetjes in het zand terwijl de zon zijn weg omhoog vindt.
We zwemmen, zonnen, wandelen, snorkelen en duiken. Het zwemmen is als een wild, warm bad waar de golven dramatisch op de rotsen slaan. Een openlucht zoetwater douche met de ruwe rotswanden op de achtergrond is voor Zoë de eerste ontmoeting met een douche na 25 dagen. De wandelingen kennen alle kleuren groen en zijn zelfs prachtig tijdens een van zijn vele regenbuien. Tijdens het snorkelen zwemmen we enkele meters boven een reuze schildpad en dobberen we naast een reefshark die zich verscholen houdt in zijn holletje. We duiken voor Atlantis divers en snorkelen in de natural pools van Atalaia beach waar per dag maar honderd mensen in mogen. Het onderwaterleven is net zo kleurrijk en vol van leven als de Great Barrier Reef.
Na de vijf dagen zit de romantische scenery erop en ‘moeten’ we nog vier dagen afzien, voor we elkaar weer zien op het vaste land. Dieter en Margrit zijn duidelijk nog boos en maken het zeilen voor Zoë bijna ondraaglijk. De laatste vijf dagen duren langer dan de drie weken ervoor, elke minuut word geteld. Als de wind ons niet naar Recife maar naar Cebedolo blaast, neemt Olivier de bus en is daar eindelijk het moment aangebroken! De fietsen worden van de boot getild en het openscheuren van het plastic voelt als het openen van een cadeautje. Zij hebben het goed gedaan, zonder klagen, vaarden de hele weg, van de Canarische eilanden, via Afrika, naar hier, Brazilië! Tijd voor een nieuw avontuur!
13 Comments
Inderdaad een paradijs, moest onmiddelijk aan de film ” Bleu lagoon” denken. Jullie hebben wel geen vijgenblad aan !!
Die kennen wij nog niet! Aanradertje dus?
howla powla wat een foto’s!! Een paradijsje was het precies wel.
Zeker die foto van Zoë wandelend door de golfslag met die 2 rotsen in zee. Schoon plaatje.
Aan een paradijs zit een prijs! Maar ‘howla powla’ het was het waard!
Wat een prachtige foto’s! Zo trots dat je die hele tocht hebt afgemaakt Zoë. Ik begrijp opeens dat ruzie met de kapitein het ergste is wat er op zee kan gebeuren. Fijn dat jullie nu lekker samen verder kunnen!
Hi koen! Ruzie, is dus vooral ‘niet op een lijn liggen’, want dat was wat er bij ons speelde. Gek genoeg hadden we nooit (op 1x in 3 maanden na) ruzie, we hebben altijd alles goed uitgepraaten besproken. We waren simpelweg, gewoon te verschillend 🙂 Het was een leerzaam tochtje!
Knap dat jullie het hebben uitgehouden die laatste dagen op boot, die mensen zijn toch ook op vakantie waarom zijn ze dan zo snel boos? En in welke opzichten verschilde je zo hard van mening met hun Zoë ?
Hi danielle, wat een leuke vragen! Het ligt best gecompliceerd, doordat er zoveel uren, dagen, weken aan vooraf zijn gegaan. Je had vast al de voorafgaande blog ‘gevangen op de oceaan’ gelezen? Ik denk, dat wij gewoon heel andere mensen zijn. Andere leeftijd, andere leef gewoonte. Als je dan 3 maanden met elkaar samen leeft en net een atlantische crossing van 22 achteen volgende dagen achter de rug hebt, dan word het allemaal wel eens te veel. We waren allemaal vermoeid en prikkelbaar. Ik denk dat, dat voornamelijk de reden is geweest dat ze zo snel boos zijn geworden. Dat vinden wij ook niet erg, en begrijpelijk. Wij vonden het vooral ‘onredelijk’dat ze ons een nachtje op het strand lieten doorbrengen. Maar ach, wij hebben er gewoon een romantische nacht op het strand van gemaakt ;).
Ik denk niet dat ik direct van mening verschilde, maar vooral van karakter. Ik ben bijvoorbeeld een klets-kouss en wil interessante gespreken aangaan, zij hadden geen interessen in praten, maar genieten in stilte. Waar de frustratie vaak vandaan kwam was, omdat wij in mijn ogen vaak heel onlogische en langdurige zeilmenouvres maakten. Dat is lastig te aanvaarden ;).
Ik hoop dat ik je vragen zo een beetje heb beantwoord!
Blue lagoon… qua film niets gemist hoor 🙂
Jullie blue lagoon is duidelijk veel mooier!
Karakters/tempreramenten en verwachtingen/dromen… het leven zou simpel zijn als we allemaal hetzelfde waren, maar zo ongelooflijk SAAI 🙂
Jammer alleen dat deze mensen niet wilden leren van jongeren. Het houdt je net jong/fit/alert als je openstaat voor andere meningen. En dat dat soms moeite kost, zeker weten, maar die moeite is dat dubbel en dik waard.
knuffels
mama
Ja nu begrijp ik het wat beter, heb in ieder geval genoten van jullie verhalen en de beschrijving van jullie weerzien kon recht uit een liefdesfilm komen, geweldig !!
De natuur laat zich niet dwingen, helaas zijn de grote der aarde (lees Trump)nog steeds niet doordrongen van de noodzaak anders te leven voor behoud en zover mogelijk herstel van onze planeet.
WAUW wat een paradijs!! Laat al het negatieve achter jullie want die plek is echt geweldig als ik de fotos bekijk en verhaal lees!! Ik ben JALOERS!!
Als je ooit nog eens naar Brazilië gaat, is dit onze grootste aanrader….Helaas moet er wel eerst goed gespaard worden!