Wandelen in Santo Antao
Afrika voor beginners
maart 3, 2017
Bezienswaardigheden Kaapverdië
maart 17, 2017
Highlights Sao Antaõ
De reis naar San Antaõ begint voor iedereen op dezelfde plek. De luchthaven is omwille van de sterke wind al jaren niet meer in gebruik zodat iedereen met de ferry het eiland bezoekt. In de grote vertrekhal in Mindelo staan een paar banken, maar voor de rest is het kaal en lelijk. Op de eerste verdieping is een kleine bar waar knallende muziek uit de luidsprekers komt, volledig uit de toon met de sereniteit van de rest. Een bewaker loopt stoïcijns voorbij, twee hippe Kaapverdianen praten stoer en luid en een oudere man vecht tegen de slaap. Maar met onze backpack zijn we zeker niet de enige toeristen op weg naar de overkant. Stipt om half drie, Afrikaans ongewoon, openen de poorten en springt iedereen aan boord. De ferries zijn derdehands, bij ons voldoen ze niet meer aan de normen en eisen, terwijl ze hier zonder problemen varen, tot vier keer per dag.
Ribeira de Paul
Na een korte oversteek van een uur komt de ferry aan in Porto Novo in San Antaõ. De aankomsthal oogt modern, zelfs met roltrappen, al betwijfelen we of er ooit eentje werkt. Buiten wacht een gulzige groep buschauffeurs, hongerig schreeuwend “aluguer aluguer". Frans, Engels, ze spreken het allemaal, terwijl ze vechten om hun busje vol te krijgen. We stappen in bij een chauffeur die ons een goede kampeerplek beloofd in het dorp waar hij woont. Een prachtige rit door de Ribeira de Paul brengt ons bijna tot het einde van de verharde weg. Het zuiden van het eiland oogde kaal en woest, eenmaal in het oosten kleurt alles groen. De valleien zijn groene oases waar het leven bruist. Het leven speelt zich af op straat, overal staan kleurrijke huisjes, suikerrietplantages versieren de heuvels en de Portugese keitjes geven de wegen een pittoreske uitstraling. De prachtige kampeerplek is het dak van een huis. In de steile heuvels is elke vierkante meter ingepalmd met terrassen voor de landbouw zodat dit de beste optie is. Niet veel later dwalen we rond in de straten en genieten van het leven op straat. Op een ouderwetse televisie kijken we met twintig tegelijk naar de champions league wedstrijd van die avond. Het hart klopt hier voor Portugal, met Benfica op de eerste plaats. Met het geluid van de spelende kinderen op straat nestelen we ons rustig op ons dak.
Hiken
San Antaõ staat omgeschreven als het mooiste eiland van Kaapverdië en als een echt wandelparadijs. We trekken drie dagen rond en genieten na vier maanden fietsen en zeilen van een backpack op onze rug. De wandelkaart staat vol met rode lijntjes, al zijn de meeste trails wel aangelegd met keitjes en natuursteen. Een monnikenwerk en soms wat overbodig wat ons betreft. Verdwalen is bijna onmogelijk en de bewoonde wereld is nooit veraf. Zelfs de kleinste dorpjes hebben een mercearia, een klein kruidenierswinkeltje zoals dat ooit bij ons was. Met wat geluk hebben ze brood en soms een heerlijke cake. Alle groenten die je er vindt zijn organisch en lokaal, al is de keuze beperkt tussen wat er op het eiland verbouwd kan worden. Verse vis is er in overvloed, terwijl vlees al wat lastiger wordt. De overige producten worden geïmporteerd en zijn vaak peperduur, zelfs voor ons zodat we verbaasd kijken als een local er eentje koopt.
Onze eerste wandeltocht gaat naar de top van de Ribeira de Paul tot aan Pico do Cruz. Bijna duizend hoogtemeters stijgen over ontzettend steile paden waarbij het uitzicht steeds mooier wordt. Tussen de duizenden terrassen staan kleine witte huisjes met een prachtig rieten dak. Hoe hoger we komen, hoe meer lokaal de huisjes worden. Elektriciteit is er niet meer en stromend water is eveneens beperkt. Hier en daar staat een ezel vastgebonden aan een boom, meestal op de vreemdste plek. De geiten hebben het net iets beter, maar vooral de kippen genieten het beste leven hier. Het gevoel ‘this is Africa’ geldt hier absoluut. Op de meeste steile hellingen zijn terrassen aangelegd en worden groenten geteeld, ons afvragend hoe het mogelijk is. Als we goed kijken, zien we een local zwoegend op het land en soms komen we ze tegen op ons pad, meestal met een grote hoop takken of groenten op hun hoofd. Zij lopen dagelijks met zulke zware lasten op en af, terwijl wij voor ons plezier hetzelfde doen. Wij kijken elke keer verwonderd, terwijl zij waarschijnlijk niet begrijpen waarom wij dit vrijwillig met een backpack willen doen. Onze wandelconditie lijkt ver weg op deze steile heuvels en de backpack voelt, hoewel we zoveel mogelijk in de boot achtergelaten hebben, zwaar. Na de top dalen we via een andere route af naar Vila das Pombas, helemaal aan het begin van de kloof. De trail loopt over een smalle bergkam en vervolgens door de vallei langs de uitgedroogde rivier. Slopend voor de knieën, maar o zo mooi. In een goedkope guesthouse kunnen we voor het eerst in tien dagen douchen want op de zeilboot gaat dat niet.
Slapen bij een local
Vroeg in de ochtend nemen we de aluguer richting Ponta do Sol, een klein vissersdorp in het Noorden van het eiland. Het is een van de meest toeristische dorpjes van het eiland, al moet je goed kijken om dat te zien. Hier begint, volgens alle guidebooks, een van de mooiste wandelingen op het eiland. Met hooggespannen verwachtingen beginnen we aan de tocht. In tegenstelling tot de eerste wandeling, zien we hier wel andere wandelaars, allemaal Frans. De volledige route loopt over een aangelegd keienpad dat aangelegd is in de rotsen, soms honderd meter boven de oceaan. Het is een mooie wandeling, maar een beetje eentonig en de keien lopen niet aangenaam. Onderweg kom je een paar dorpjes tegen waar je iets kleins kan kopen, terwijl enkele noeste arbeiders op verschillende plaatsen bezig zijn om het pad verder te verbeteren. De eindhalte is Chã da Ingreja, een charmant dorpje in een groene vallei. Er is slechts één hotel, dat volgeboekt is als wij aankomen en hoe dan ook te duur voor ons budget. In San Antaõ zijn verschillende locals die van hun huis een pension familiar gemaakt hebben. Makkelijk te vinden zijn ze niet, maar na wat rondvragen, vinden we er één en slapen we weer met de tent bovenop een dak en krijgen ’s avonds een heerlijk diner.
Cova de Paúl
Tijdens de derde wandeldag wandelen we via een aantal valleien en af en toe een stukje aluguer tot in Corda. Daar aangekomen hebben we bijna 1.500 hoogtemeters geklommen en zeggen de benen ‘stop'. Zoals overal op het eiland rijden de aluguers overal en hebben we snel voor 50 tot 100 escuros een lift. We rijden via Cova de Paúl, een gigantische krater waar zelfs een weg door loopt, terug naar Porto Novo. Cova de Paúl is een populaire vertrekplaats voor de meeste wandelaars. Van daaruit kunnen ze afdalen tot aan de oceaan via de twee mooiste valleien van het eiland, Ribeira Grande of Ribeira de Paul. In de haven kunnen we deze keer ongestoord naar de terminal lopen. De tocht op de ferry is uitstekend om vliegende vissen te zien en met een beetje geluk zelfs een walvis. Na vier dagen begrijpen we waarom San Antao zo aangeraden wordt, een must voor wie naar Kaapverdië komt.
1 Comment
Wat gaat de tijd snel. Dit verhaal was ik al langere tijd nieuwsgierig naar omdat sommige belevingen al eerder zonder context zijn gedeeld.. Prachtige natuur met kennelijk gelukkige bewoners en bezoekers!