De glimlach van de Andes

‘Wat is dit heerlijk’ zegt Zoë als ze poedelnaakt in de rivier zit en het zweet van zich afspoelt. De eerste dag was zweten en puffen vanuit Santa Cruz, maar ’s avonds trekt Zoë voor het eerst sinds lang een vestje aan als de avond valt. Een slaapzak hebben we nog niet nodig in de tent, maar we kunnen slapen zonder dat het een sauna is. Het regenseizoen is voorbij in Bolivia en dagelijks fietsen we onder een stralende hemel met een brandende zon op onze armen. Het regenwoud maakt plaats voor een droger landschap met veel cactussen en bruin gekleurde bergen. Na een paar dagen komen we aan in een klein dorpje, Mataral, waar we een rustdag houden. De mensen spreken geen Spaans met elkaar, maar Quechua. We verblijven in een klein kamertje van een familie die een restaurantje uitbaat. ‘Dinamarca’ roept de man trots als hij ons vlagje ziet. ‘België’ en we zeggen dat het dicht in de buurt ligt. Even later staat de familie rond onze opengevouwen wereldkaart. We leggen onze route uit, terwijl de familie nog steeds zoekt naar Bolivia op de kaart. ‘Wat is al dat blauw?’ vraagt de man. ‘Dat is de oceaan, papa!’ zegt zijn dochter snel. Het wereldbeeld is wat kleiner hier in de Andes.