Naar het einde van de wereld
De handigste fietsapps
december 20, 2017
Een fotoboek in 3 stappen
januari 11, 2018
11 december - Camping Rio Gallegos
Rio Gallegos is een vieze, winderige stad aan de Atlantische Oceaan. Het lijkt wel of al het afval uit de rest van Argentinië hier heen waait. De camping waar we terecht komen, is de enige betaalbare plaats in de stad en in ruil krijgen we er ’s nachts oorverdovende Argentijnse muziek bij in de feestzalen op de camping. Een heerlijke nachtrust na 145 kilometer fietsen. Gelukkig is de campingverantwoordelijke een uiterst vriendelijke man en hij laat ons de tweede nacht in het washok slapen, ver genoeg van de luide muziek. In de fietsenmaker vinden we nieuwe remblokjes want sinds Chili rijdt Olivier al zonder achterrem. Voor de rest heeft de stads niets te bieden en vertrekken we zo snel mogelijk verder naar het zuiden. Onze Braziliaan vrienden zijn zowat de enige andere fietsers die voor dezelfde route gekozen hebben door de woestijn. Samen vertrekken we uit Rio Gallegos, maar we fietsen niet samen want ons tempo is bijna dubbel zo snel doordat zij met een hondje reizen, dat zo’n 50 kilometer per dag loopt.
Om in Ushuaia te geraken, moeten we opnieuw door Chili. Door een vreemde landverdeling gaat de Ruta 3 over het Chileens grondgebied. Een moeizame en langdurige operatie voor alle auto’s en vrachtwagens die naar het zuidelijkste deel van Argentinië willen. Wij hebben 70 kilometer tegenwind te verduren tot aan de grens en worden voor de eerste keer in lange tijd tegengehouden bij een politiepost. We krijgen twee knaloranje veiligheidsvestjes en mogen verder fietsen. Aan de grens is het altijd spannend met de Chileens douane. Ze zijn extreem streng wat betreft groenten, fruit, kaas en andere verse producten. Wij geven netjes onze bananenschil af en mogen zonder verdere inspectie verder fietsen. Het Braziliaanse koppel heeft minder geluk en moeten alles ondersteboven halen, waarbij er uiteindelijk een teentje knoflook gevonden wordt, tot groot jolijt van de douanebeambte. Ze moeten zelfs de officiële documenten van de fiets laten zien, alsof er een fietser is die dat bij zich draagt?! Als Europeaan hebben wij toch altijd wat meer geluk aan zulke grensovergangen.
De volgende dagen houden we de weerberichten goed in het oog en profiteren zo bijna dagelijks van de gunstige wind. ’s Avonds komen we op een aantal bijzondere plaatsen terecht.
Na de grens sliepen we in een ultramodern bushokje met dubbel glas, die voelde als een ware lodge. Een paar dagen later stond er een klein hutje op een kruising van niets. Binnenin was het verbazend schoon en stonden de muren volgetekend met namen van andere fietsers. Bij de grensovergang in San Sebastian bood de douane ons spontaan een verwarmde ruimte aan met douche en een keuken. ’s Avonds kwam Ross binnenvallen. Hij was al op terugweg uit Ushuaia, liftend met fiets en al naar Buenos Aires. Daarna slapen we in een bakkerij in Tolhuin, een befaamde overnachtingsplaats voor fietsers, waar we ’s ochtends vertrekken met een grote zak gratis koffiekoeken. Bijna elke avond ontmoeten we Tiago, Milka en Frida, de hond op de slaapplaats en brengen we samen de nacht door. De laatste nacht voor Ushuaia komen we terecht in een vervallen toeristisch resort. Sinds enkele jaren is het niet meer in gebruik en de meeste cabañas hebben geen ramen en dak meer, maar eentje ervan is goed onderhouden en een prachtige plek om te overnachten. Voor een wereldfietser is dit evenveel waard als een sterrenhotel. Er staat zelfs een bed met een matras in de cabaña. Bovenop liggen twee extra matrassen die we aan de Brazilianen geven, al hebben we daar later spijt van als we de harde houten planken in onze matras voelen en vijf jaar ouder wakker worden.
Tussendoor passeerden we Rio Grande, de grootste stad van Vuurland, het eiland dat door de eerste ontdekkingsreizigers zo genoemd werden omdat er overal waarschuwingsvuren branden van de lokale bevolking toen ze het eiland naderden. Het is amper 200 kilometer voor Ushuaia, maar bijna was dit onze eindhalte voor de fiets. Zoë voelde plots een hobbel in haar achterwiel en tot onze verbazing zit er een scheur in de velg. 11.000 kilometer lang gaven onze Giant Troopers geen krimp, maar de laatste zucht van de velg is net niet lang genoeg om het ‘einde' te halen. Gelukkig vinden we een fietsenmaker die een splinternieuwe racevelg voor Zoë heeft. Oef! We moeten niet liftend naar het einde van de wereld. Rio Grande zelf is net zoals Rio Gallegos een lelijke stad met veel wind. Toch wonen er bijna 150.000 mensen die bijna allemaal in de grote assemblagefabrieken werken. Argentinië heeft een hele industrie opgezet om het meest zuidelijke deel te bevolken. De mensen verdienen er goud geld en kunnen al vroeg op pensioen, waarna ze bijna allemaal verhuizen naar het arme noorden om daar te leven als rijke Argentijnen. In Rio Grande worden allerlei elektronica geassembleerd, een enorme logistiek waarbij alle onderdelen en verpakkingen eerst uit Buenos Aires moeten komen om vervolgens als afgewerkt product terug naar de hoofdstad te gaan. De vraag is hoelang deze enorm dure industrie stand houdt?
'Het is amper 200 kilometer voor Ushuaia, maar bijna was dit onze eindhalte voor de fiets'
Wel honderd keer kregen we dezelfde vraag ‘Gaan jullie een boek schrijven?’.....Ja!!
Na Rio Grande verandert de saaie en winderige steppe terug in een bergachtig bomenlandschap. We moeten een laatste keer de verste uitlopers van de Andes oversteken en passeren de Paso de Garibaldi om vervolgens af te dalen tot op zeeniveau, helemaal tot in het einde van de wereld. In volle afdaling staan daar plots de twee toegangstorens met de grote letters ‘Ushuaia’, het einde van de wereld. Nu we er zijn voelt het helemaal niet zo onbereikbaar ver, totdat we op de kaart kijken en zien dat we nauwelijks verder kunnen. Ushuaia zelf is een bruisende stad met een uitpuilende toeristische industrie. De haven ligt vol met cruiseschepen die naar Antarctica vertrekken en er rijden meer auto’s dan op de 1000 kilometer hiervoor. Verlaten is het allesbehalve op het einde van de wereld. Wij wachten hier twee dagen op het bezoek uit België en vieren het einde van het jaar in het einde van de wereld!
Voor veel fietsers is Ushuaia het eindpunt van hun reis. Ze vliegen terug naar huis en hangen de fiets even terug aan de haak. Wij zijn absoluut niet klaar, al hebben we wel behoefte aan een korte pauze om de hersenen te gebruiken. We zullen twee maanden in Ushuaia wonen en werken aan ons volgende project. Wel honderd keer kregen we dezelfde vraag ‘Gaan jullie een boek schrijven?’....Ja!! En is er een betere plaats om te starten dan op het einde van de wereld?! En nu we toch zo zuidelijk zijn, lukt het ons misschien wel om nog wat verder zuidelijk te gaan en op Antarctica te landen. Al zal dit net zo moeilijk zijn als het vinden van de zeilboot die ons de oceaan overbracht.
12 Comments
Daar zijn jullie dan, nu ook op papier toevertrouwd; dat het eerder gestelde doel is bereikt. Eerst een heerlijke vakantie en dan……
Liefs!
Dankje! En dan, gaan we aan de slag!
Heel veel succes met het schrijven van jullie boek. Ik ben al erg benieuwd en help jullie hopen dat er een hoofdstuk Antarctica bijkomt.
Groetjes,
Gerry
Ha Gerry! Dankjewel, dat extra beetje duimen kunnen we goed gebruiken. Makkelijk gaat het niet zijn, we gaan er voor!
Liefs en nog vele mooie en enthoudiaste verhalen. Liefde, geluk en gezondheid komend jaar. Gr wilma
Dankje Wilma, hopelijk genees jij ook snel. Liefs!
Een boek… Ik kijk er naar uit…..
Geniet van de break aan het einde van de wereld. Veel inspiratie geweest. .
Dankje Willem! Ja een boek! We zijn al van start gegaan 😀
Ik wist niet dat er zoiets bestond als Fietspapieren, maar goed dat jullie die hebben! Maar wel weer grappig om te lezen op wat voor plekken jullie allemaal een oogje dicht doen! En ik blijf het toch zeggen: wat een mooie foto’s hebben jullie weer gemaakt! Ik ben echt zo benieuwd of jullie nieuwe uitdaging ‘gratis naar Antartica’ gaat lukken. Dat zou echt onwijs zijn!
Nou, die fietspapieren, die bestaan dus helemaal niet. Dat is de grap, die maffe douane wilde heel even de brazilianen te grijpen pakken..
Gelukkig zijn ook de brazilianen gewoon in Argentinie aangekomen 🙂
Wat een prachtige reis! Geniet van jullie verhalen! Zo boeiend geschreven. Kijk uit naar jullie nieuwe verhalen.
Hee Gert!
Leuk dat je onze verhalen gelezen hebt en ons avontuur volgt! We zijn voorlopig nog niet op weg naar huis dus er komen nog vele verhalen aan 🙂
Groetjes!