Mount Chirripó | Costa Rica
Expeditie IJsland
mei 14, 2015
Alternatieve Elfstedentocht Weissensee
januari 28, 2016
San Jose, een ver ontwikkelde stad waar straten, wegen en taxi's zoals thuis zijn. Cultuur is er niet te verkennen en ook architectuur is ver te zoeken. Mijn aankomst in San Jose kwam langzaam op gang. De stad inspireerde me niet en kleine praktische zaken faalden. Het regelen van een simkaart, het pinnen van de eerste collones en het boeken van een Spaanse les. Wel eet ik mijn eerste kokosnoot sinds ik mij kan herinneren en vermaak ik mij prima in het gezellige hostel. Verliefd ben ik niet, dus ik besluit snel de wondere wereld van Costa Rica op te zoeken. Andere reizigers hebben al ver vooruit getrokken plannen, zijn koppels of party animals. Dat maakt het moeilijk om mij aan te sluiten, dus trek ik mijn eigen plan. Met een gespannen gevoel vertrek ik daarom direct naar het afgelegen hoogtepunt, Mount Chirripo! De hoogste berg van Costa Rica.
Miljoenen vuurvliegjes laten ongeveer drie seconden lang hun lampje branden, om daarna weer in de duisternis te verdwijnen.
Ik slaap 1 nacht in een hotel en ga dan nog eens vragen of ik echt niet de berg op mag. Ik slaag! Zowel het ranger kamp voor de berg als het hostel weten een plekje voor mij te vinden. Pfieuw, ontlading! In het hostel ontmoet ik een groepje Engelsen. Samen met hen wandel ik de volgende dag door het Claudbridge Nature reserve aan de voet van mount Chirripó. In het 'bos' vliegen de vlinders langs je oren en overheerst het gezang van verschillende vogels die zich goed verstopt houden tussen het groen. We zien niet veel fauna maar passeren wel een zestal machtige watervallen. Door de volle bomen is de wandeling volledig in de schaduw en is een verkoeling niet perse nodig, toch kunnen we het niet laten om een ijskoude plons te nemen. Dat was een ervaring!
Die avond bereid ik mij voor op de beklimming. Ik kook extra pasta en vraag rond naar ervaringen. Rond een uur of zes, wanneer het net donker is, is het tijd voor vuurwerk! Miljoenen vuurvliegjes laten ongeveer drie seconden lang hun lampje branden, om daarna weer in de duisternis te verdwijnen. Wat een zicht! Niet veel later worden we nog even allert gehouden door een kleine aardbeving. Bij een naschok moeten we t gebouw verlaten. Na goed bericht mogen we weer naar binnen. Naar bed voor de grote dag.
De trail start 20 meter vanaf het hostel. Het is donker en mijn hoofdlamp doet het slecht, maar om de hitte voor te zijn wil ik om 5 uur de eerste stap gezet hebben. Ik wacht aan het begin van de trail op mede hikers en vraag of ik mij mag aansluiten. Het is een groep van 8 Costa Ricanen die 20 jaar geleden een Exchange programma hadden gedaan in de US. Goed gezelschap voor de eerste 7 km. Ze spraken perfect Engels, leerde mij een aantal Spaanse basics en vertellen over vogels die we horen. De overige 7,5 km ga ik op mijn eigen tempo verder tot het basecamp. Zodra ik het bos uitloop verandert het vogelgezang in gezoem en geritsel van krekels en hagedissen. Roofvogels vullen de blauwe lucht en de flora geeft een bijzondere mix van grijs verbrand hout met vers groen. Een paar jaar geleden leed mount chirripó aan een grote brand. Ondertussen kruipen de wolken magisch en sierlijk de bergen binnen, alsof ze iets komen vertellen. Het zal niet voor niets 'Cloud forest' heten. Het zicht is onwijs mooi en de tocht gaat me bijzonder goed af.
Bij de basecamp zet ik mij neer in het zonnetje om de groep op te wachten. De rotsen aan de overkant van het kamp staren mij aan. Een bordje wijst naar 'crestones' en ik besluit daar de zonsondergang te bewonderen. Vlak voor ik vertrek, spreekt wederom een Engels sprekende Costaricaan mij aan en zegt dat hij en zijn vrienden wel mee willen. Ik blijk vergezeld te worden door de journalist van een groot Costaricaanse blad, de enige Costaricaan die mount Everest heeft beklommen, en een gids die deze toppen op zijn duimpje kent. Ze zijn hier omdat ze een nieuwe trail (vanuit een ander dorp) officieel openen.
Met handen en voeten klauteren we naar boven. We gaan hoger en verder dan de waar de trail stopt. Deze gids kent werkelijk elk hoekje en paadje, en vooral de mooiste plekjes. Wat een ervaring! Ik geloof nooit dat de echte top kan toppen. En dat blijkt, want mensen komen al jaren naar deze plek om peace en energie te vinden. Ik kwam daarvoor niet, maar kijk wel met een glimlach van oor tot oor naar de zon die achter de witte deken van wolken verdwijnt. Misschien toch peace en energie gevonden? Zodra de zon onder is neemt de maan het over. Het schijnt als een nachtlampje recht boven ons het pad bij. We dribbelen naar beneden. Zo houd je de last van je knieën vertelt de gids. Ondertussen kleuren de grassprieten goud en ben ik alvast in dromenland. Dat was een extra 5,5 km voor vandaag.
Bij de basecamp vind ik mijn oude groep, eet een flink bord pasta en ga slapen, want weer vroeg op (2.30) voor de laatste 5,2 km om de zonsopgang te zien aan de hoogste top van Costa rica. Als ik opsta is een Canadees (de eerste buitenlandse toerist) en zijn gids ook klaar om te vertrekken. Het weer van een paar uur geleden was ver te zoeken. Het waaide, regende en was ijskoud. Dit is het onvoorspelbare van de bergen. Het maakt de tocht een stuk uitdagender en spannender maar de beloning is wat minder. Na 2 uur hiken staan we te vroeg aan de witte natte top. Geen spetterende zonsopgang en geen uitzicht, maar wel de top gehaald! Dat geeft voldoening!
De ijskou laat het niet toe om te wachten tot de wolken afdwalen. We vertrekken dus weer op weg naar San Gerardo. Met knikkende knieën kom ik het hostel binnen, voldaan van de mooie, lange wandeling.
