Altijd maar lachen
Liften naar Buenos Aires
maart 16, 2018
De Frickelo’s
april 4, 2018
Overal vriendelijk
‘Is het niet vermoeiend om altijd vriendelijk te zijn als jullie bij een vreemde familie zijn?’ vraagt Mia ons. Kunnen we niet boos kijken omdat we slecht geslapen hebben en daar even zin in hebben? Bijna dagelijks ontmoeten we nieuwe mensen op onze weg. Ze nodigen ons uit voor een lunch of bieden een warm bed aan. Deze ontmoetingen zijn de essentie van onze reis en zorgen ervoor dat iedere dag afwisselend is. Als we alleen maar zouden fietsen zonder ooit iemand tegen te komen, zouden we al lang terug thuis zijn. Tijdens de reis komen we honderden mensen tegen, maar hebben we altijd de energie om altijd te lachen?
Na een lange reis met de vrachtwagen komen we aan in Posadas. Gisterenavond om tien uur vertrokken we uit Zárate, een uurtje buiten Buenos Aires, en reden tot vijf uur ’s ochtends door. Heel de nacht hielden we Jonathan, de vrachtwagenchauffeur, wakker want hij had de nacht ervoor slechts twee uur geslapen. Met veel blikjes energiedrank, koffie en luide muziek, komen we de nacht door. Bij een tankstation wisselen we van vrachtwagen want Jonathan gaat naar het noordwesten terwijl wij noordoost willen. Zonder één uurtje slaap stappen we bij Checho in de vrachtwagen en houden hem gezelschap tot in Posadas waar we uitgeput aankomen. Van uitrusten is geen sprake want Rossy, een warmshower host, wacht ons op. Naar Argentijnse traditie eten we pas tegen tien uur in de avond en vechten we tegen de dichtvallende ogen. Het liefst ploffen we deze avond in bed, maar zoals steeds veranderen we ons ritme naar de familie waar we verblijven. Soms kost dat iets meer moeite, maar meestal krijgen we veel energie van de gastvrije ontvangsten en alle geïnteresseerde vragen. We spenderen uren aan keukentafels, vertellen over onze reis en leren alles over de lokale cultuur. Zelfs honderd keer hetzelfde verhaal vertellen, verveelt niet. We zijn altijd verbaasd over de nieuwe vragen die mensen stellen en de bewondering in hun ogen. Op al die avonden denken we niet aan slapen, boos kijken of bewust vriendelijk doen. En als één van ons moe is, valt de andere in. Er is er altijd één om vrolijk te zijn.
Ons huis verandert iedere dag. Soms slapen we in de tent, maar veel vaker bij families thuis. In de tent kunnen we zonder problemen Nederlands praten, boeren laten en met onze handen eten. In het huis van families passen we ons aan en zijn altijd beleefd. Boeren achterwege laten en met bestek eten, is geen probleem, maar de verleiding om even in Nederlands te praten, is altijd groot. Sommige gastheren kijken er niet van op, terwijl anderen ons vragend aankijken. We proberen er zoveel mogelijk op te letten, maar af en toe willen we even iets discussiëren met elkaar. Na anderhalf jaar reiservaring kennen we elkaars voorkeuren gelukkig goed genoeg, en hebben alleen snel oogcontact nodig om te weten wat de ander wilt. We houden permanent rekening met andere mensen, maar dat voelt nooit als een inspanning. Sterker nog, we zijn zo gewoon aan het ontmoeten van vreemde mensen, dat de beleefde en respectvolle houding een tweede natuur is.
We blijven vaak meerdere dagen bij een familie. In Zuid Amerika vinden ze het onbeleefd als we al na een dag vertrekken. Ze verwachten dat we minimum twee tot drie nachten blijven. Als we ’s middags in een klein dorpje aankomen en lunchen op een bankje, komen er altijd een aantal inwoners een praatje maken. ‘Hoe lang blijven jullie in het dorp?’ vragen ze steeds. Met licht schaamrood op de wangen vertellen we dat het slechts een stopplaats is voor de lunch. Hoe klein het dorp ook is, ze vinden altijd een excuus om ons langer te doen blijven. Soms hebben wij andere plannen in ons hoofd en zoeken een respectvolle manier om te vertellen dat we verder willen fietsen. Misschien is dat het moeilijkste van alles. We weten dat ze teleurgesteld zijn met het antwoord, maar kunnen niet eeuwig blijven op alle plaatsen.
Is het vermoeiend om vriendelijk te zijn? Heel af en toe hebben we behoefte om even alleen te zijn. De afwisseling tussen de tent en het ontmoeten van mensen is de beste combinatie. Zo blijven we altijd lachen! 'Het avontuur overwint de vermoeidheid’ zoals Padre Antonio ons leerde in Chili.
