Afstand nemen
Grote spijt
oktober 14, 2022
Tot op de bodem
december 13, 2022
Zaterdag 17 september - Brøttum
Olivier is nog steeds diep ontgoocheld over het huis dat we niet gekocht hebben, Zoë haar emoties dansen mee op Olivier's negatieve gevoel. Het is tijd om even een dokterbezoek te brengen, eentje in onze stijl. We trekken een week met de kano op pad om tot rust te komen en na te denken. Trine gaat op bezoek bij haar moeder, dichtbij de Zweedse grens, en stelt voor om ons af te zetten bij een groot meer onderweg. De natuur en het avontuur zijn ons medicijn om pijn te vergeten, nieuwe plannen te bedenken en energie te vinden. Dat is wat we nu dringend nodig hebben. We binden de kano bovenop Trines auto, pakken eten mee voor een week en nemen even afstand van deze plek.
Het is een geweldige tocht in prachtige natuur. Half september is het op zo'n 700 meter hoogte al volop herfst. De berkenbomen kleuren prachtig geel op de heuvels en daartussen ligt een rood deken van bessenplanten. Daar vinden we een oneindige voorraad bosbessen die al zacht zijn door de nachten onder het vriespunt. Nog een paar van deze nachten en alle bosbessen zullen helemaal verschrompelen en verloren gaan. In Lillehammer moesten we soms tevreden zijn met een bakje vol terwijl we hier emmers zouden kunnen vullen in dezelfde tijd. We plukken tot onze handen en tanden helemaal blauw zijn en eten bosbessen bij het ontbijt, de lunch en als dessert. Het is heerlijk om even zonder computer, huizenwebsites, twijfel en negatieve gedachten te zijn. We zijn onze foute keuze niet vergeten, maar de natuur leidt ons af en laat ons toe te genieten van het nu. Fysiek en mentaal afstand nemen van een negatieve situatie kan soms wonderen doen.
Na een paar meren komen we eindelijk aan bij de rivier die we zullen volgen. We weten dat er stroomversnellingen komen, en we weten dat we een paar keer uit de boot moeten om de kano over het land te dragen. Bij de derde stroomversnellingen gaat het al mis. De wind en de stroming duwen ons veel te ver naar buiten, daar waar we niet willen zijn. We komen vast te zitten op een grote steen, omgeven door wild stromend water. Zoë is doodsbang dat we zullen omkiepen en schreeuwt bij iedere kleine beweging van de kano. We zullen er toch uit moeten, er is geen andere optie om de kano los te krijgen. Daar staan we dan, tot boven ons middel in de ijskoude rivier. We kunnen geen kant op, het water stroomt veel te snel. Er is maar één weg, terug in de kano, door de stroomversnellingen en hopen dat we de stenen kunnen ontwijken. Het lukt, maar Zoë beeft van de koude en de schrik. We peddelen zo snel mogelijk naar de oever en maken een vuurtje. Soms helpt het avontuur een handje om randzaken te vergeten. Het enige dat telt in deze rivier is veilig door de stroomversnellingen komen, droog blijven en daarna een slaapplaats vinden. Het is onmogelijk om aan een huis te denken en andere twijfels die drie dagen geleden ons hoofd nog overheersten. Een wonderbaarlijk medicijn.
Een paar dagen later zijn we terug in Brøttum, terug bij de twijfel en het spijtgevoel. Vanaf het moment dat we de straat inrijden, komt bij Olivier onmiddellijk het negatieve gevoel naar boven. Hier hadden we onze plek kunnen hebben, denkt hij. Hij weet dat het geen zin heeft om negatief te blijven denken en dat steeds weer tegen Zoë te zeggen. Het is tijd om hier even weg te gaan om verder afstand te nemen van het gevoel. Normaal zouden we na het weekend naar Hamar verhuizen waar Zoë een maand aan een project zou werken. Omdat het niet zo goed gaat met het bedrijf, is het project uitgesteld tot volgend jaar. Het betekent dat we een andere plek moeten zoeken voor de komende weken. Als we het huis hadden gekocht, hadden we nu een plek gehad om naar toe te gaan. Het zijn allemaal 'als...als...' gedachten die ons niet helpen, maar die we niet weg kunnen stoppen. Weer de onzekerheid dat we niet weten waar we de komende weken zullen wonen, extra kosten en verloren energie. Het voelt alsof alles even tegenzit op dit moment.
We vinden uiteindelijk een klein appartement in het centrum van Lillehammer. Zo wonen we plots midden in de stad, is de supermarkt vier minuten wandelen en Zoë's werk amper drie minuten te voet. We ervaren even het gemak van in een stad wonen, maar na drie dagen hebben we genoeg van dat gemak. Wat wij nodig hebben, zijn niet de winkels en restaurantjes op wandelafstand. Wat wij nodig hebben, is de natuur vanuit de achterdeur. Als we in een stad willen wonen, zouden we dat in Nederland doen, waar de steden zoveel gezelliger zijn en we echt alles met de fiets kunnen doen. Nee, wij kiezen ervoor om naar Scandinavië te verhuizen omdat we hier in de natuur kunnen wonen met een bijna oneindig groot bos in de achtertuin. De stad is makkelijk, maar het maakt ons niet gelukkig. De stad helpt ons wel om even weg te zijn van de foute keuze. Het lukt ons, en vooral Olivier, om weer wat positiever te zijn en nieuwe kansen te zien. Gebrek aan lef verandert in lef dat we durven blijven zoeken naar onze droomplek. We besluiten om onze droomplek, die we zo graag hadden gekocht, te huren voor de winter. Zo hebben we tenminste een plek waar we zullen wonen in de winter en een beetje zekerheid. We krijgen terug vertrouwen dat onze kans er op een dag komt, als we er tenminste voor blijven gaan.
Het is tijd om even echt afstand te nemen van de zoektocht om zo weer de weg te kunnen zien.
De Noorse huizenwebsite wordt rustiger nu de winter komt, maar er blijven af en toe nieuwe kansen opduiken. Zo zien we een aantal huizen aan de overkant van het water. Het is de westkant van het meer waar de zonpositie minder goed is en de hellingen nog steiler zijn. We hebben nooit interesse gehad voor die kant, maar we hebben het nooit echt onderzocht. We weten dat we onze zoekcirkel terug moeten vergroten en ons moeten openstellen voor nieuwe gebieden. We hebben een aantal bezichtigingen, maar het goede gevoel ontbreekt. We worden niet warm van deze omgeving en voelen het niet. Ieder nieuw huis en iedere bezichtigingen gooit ons weer terug in het hele keuzeproces. Moeten we niet zo kritisch zijn? Welke criteria zijn nu echt belangrijk voor ons? Moeten we een plek durven kopen om een einde te maken aan de onzekerheid? Zoeken we eigenlijk de droomplek in het bos, of gewoon een fijne plek waar we bijna alles op de fiets kunnen doen? We doorlopen iedere keer weer het hele denkproces vol twijfels. Het voelt alsof we geen meter verder komen en onszelf helemaal gek maken. Gaan we wel ooit onze plek vinden als we zo twijfelen bij iedere plek? Bestaat onze droomplek wel in deze regio? De energie om te blijven zoeken, ebt langzaam weg. We hebben het emotioneel zwaar en verliezen zelfs het fijne gevoel dat we hier altijd in Noorwegen hadden.
Olivier is zelfs niet meer zeker of hij hier wilt wonen.
Het is tijd om even echt afstand te nemen van de zoektocht om zo weer de weg te kunnen zien. We besluiten om even niet meer actief te zoeken naar onze plek, maar te genieten van het nu, net zoals in de kano. Het goede gevoel en de energie moet terugkomen want we weten dat het er is. Twijfels zijn er altijd geweest, maar het vertrouwen was altijd groter dan de twijfels. Dat is nu even niet meer, maar we geven niet op. Opgeven gebeurt vaak net op het moment dat je er bijna bent, net dat laatste beetje karakter dat je nodig hebt om het te volbrengen. Op dat punt staan we nu. Het is nu doorbijten en dan worden we beloond voor het doorzetten!
4 Comments
T is me wa he ? Keuzes maken … das afzien. Waarschijnlijk hebben jullie tijdens de wereldreis niet zoveel “ afgezien “ als nu. T is ook nie niks, een huis kopen, toch zeker als je meer wensen hebt dan een huis alleen of jullie dat ooit gaan vinden ? Der zal altijd wel iets zijn dat nie past, je kan het wel passend maken 😀De ligging en stand van de zon kan je niet passend maken maar het huis op zich wel. Een simpel huisje kan met wat handenarbeid een gezellig nest worden. Je eigen huisje restaureren heeft toch ook wat he ? Jullie zijn zo ondernemend moedig en vindingrijk en fit genoeg om er zelf aan te beginnen. Jullie zijn vier jaar onderweg geweest in alle weer en wind koude en sneeuw. Hemel terijk als jullie eens konden overnachten in een hut met of zonder kacheltje, of een hut zonder glas, zoals tijdens die aardbeving awel ..plaats jullie tent in jullie hof en begin aan een nieuw avontuur ( restaureren ) van vier jaar. Lieve wereldreizigers ik heb goed praten he ? 💕💕
He Mia,
Het voelt inderdaad alsof we niet zo afgezien hebben! Doe ons maar modder, koude, wind, zandwegen en hitte als uitdagingen ;). Ons wensenpakket is inderdaad nogal groot, maar we weten wel welke onderdelen ervan het belangrijkste zijn. En we weten welk huis we willen hebben, alleen is het nog niet te koop :p. Als dat echt niet gaat lukken, willen we graag zelf iets bouwen. We kunnen eerst in een Mongoolse hut of klein huisje wonen en geleidelijk ons eigen huis ernaast bouwen. Dat is natuurlijk ook een groot project, maar daar houden we wel van 🙂
Groetjes!
Whauw Olivier en Zoe! ik lees net wat van jullie laatste blogs.
Maar wat een avontuur! Ik zie ook dat jullie echt mega levenservaring op doen! Zoveel bezig zijn met het voelen en keuzes maken qua woonplek. Hoe voelt een juiste keuze? en al helemaal in de huidige leven waar je zoveel keuzes moet maken elke dag maar weer. Dan word een keuze vaak snel oppervlakkig en hoe puur is die dan nog! Maar goed het herkennen van een juiste keuze en het spijt hebben etc. is echt mega mooie ervaring die je voor de rest van je leven ook in andere keuzes kunt gebruiken! Ik weet niet of je dit ook zo ziet maar dit voelde ik enorm toen ik deze blogs van jullie las en wilde het even delen haha!
Hele fijne laatste dagen van het jaar en wens jullie twee een heel mooi jaar toe met alle ideeen en dromen die jullie hebben!! (ook namens celien natuurlijk!)
He Robin,
Dankjewel voor jouw mooie reactie en lieve woorden. De wereldreis was al een enorme ervaring met veel levenslessen en daar komen er nu inderdaad heel wat bij. Het is een pijnlijke, maar zo’n waardevolle les om echt een foute keuze te maken. Als we een keer onze plek hebben, voelt die keuze waarschijnlijk niet meer fout omdat we dan de bevestiging krijgen dat we echt ons gevoel hebben gevolgd. Het is tegenwoordig inderdaad zo moeilijk om dat gevoel te volgen!
We wonen nu een maandje in het huurhuis en genieten er iedere dag meer en meer van. Onze energie is helemaal terug, net zoals het gevoel dat we in Noorwegen willen wonen. Dat gevoel waren we een beetje kwijt door de emoties van de afgelopen maanden. We zijn dus eigenlijk heel blij hoe het nu gaat en hebben vertrouwen dat ons huis op ons pad komt 🙂
Ook voor jullie alvast een heel mooi 2023! Jullie hebben vorig jaar al een belangrijke keuze gemaakt om in Nederland te willen blijven. Veel succes met het bouwen van het tiny house. Zo gaaf hoe jullie dromen en samen dingen doen 🙂
Veel liefs,
Zoë en Olivier