Achter de feiten

Twijfel en stress

We hebben al een paar keer een lening aangevraagd in Noorwegen, maar zonder succes. Met Olivier's vaste baan kunnen we eindelijk een lening krijgen, dat vertelde de bank een paar maanden geleden toch. Deze week heeft Olivier al een aantal aanvragen verstuurd en die zijn in behandeling. We hebben eigen kapitaal en met de mogelijke huurinkomsten, is de lening niet zo groot. Olivier belt op vrijdag met een paar banken en stuurt extra informatie op. Als we maandag het financieringsbewijs hebben, kunnen we eindelijk een officieel bod doen op een huis. Spannend!

Maandagochtend zit Zoë met haar groep in de wildernis, Olivier reist met de trein naar Oslo. Hij is sinds januari niet meer op kantoor geweest en het is tijd om even zijn gezicht te laten zien. Om 10u37 verschijnt er een bericht op zijn telefoon.

*"Vi har mottatt følgende bud: kr. 3.500.000. Akseptfrist 04.03.2024 kl. 15.00".*

Shit! Niet nu! Er is een bod op het huis. Olivier krijgt het benauwd. Angst, spanning en hulpeloosheid schieten door zijn lichaam. We hebben nog geen antwoord van de bank en hebben slechts tot 15 uur deze middag om zelf een hoger bod te doen. Om de haverklap verdwijnt Olivier in een van de vergaderruimtes om de bank en makelaar te bellen. Maar waar de banken vrijdag nog meewerkend en positief klonken, krijgen we nu een andere boodschap. De helft van ons inkomen komt voort uit WeLeaf dat nog geregistreerd staat in Nederland.
'Het inkomen uit Nederland telt niet mee in Noorwegen. Alleen jouw inkomen gebruiken we in de berekening en dat is niet genoeg om twee personen te onderhouden en een lening te betalen,' vertelt de adviseur van de bank.
Ook de potentiële huurinkomsten tellen plots niet meer mee, terwijl dat vorige week nog een pluspunt was. Een adviseur van een andere bank zegt gewoonweg dat hij vandaag geen tijd heeft om iets te doen. Op de websites van de bank staat nochtans dat het financieringsbewijs de hoogste prioriteit heeft, zelfs als we vanavond nog een bezichtiging hebben. Niet voor iedereen dus.

Om iets over 15 uur belt de makelaar Olivier op. 'De eigenaars hebben het bod afgewezen.'
Oef! We hebben nog een kans. Tot laat in de avond werkt Olivier aan een document om Zoë's inkomen uit Nederland te bewijzen en onze eigen inleg op een rij te zetten voor de bank. Vermoeid, maar met hoop kruipt Olivier in bed.
Zoë heeft intussen hele andere zorgen op haar tocht. Een van de deelnemers is ernstig ziek geworden en moest opgehaald worden door het Rode Kruis. Zoë is zelf ook ziek en maakt zich zorgen over de rest van de groep en de tocht. Wat als ze zelf te ziek is? Of als alle deelnemers ziek worden? Met z'n tweeën is een wintertocht begeleiden al pittig. Ze heeft al haar reserves nodig om zich er door te trekken.
Op dinsdag komt er nieuw bod op het huis, 3.6 miljoen kronen. Al de extra informatie lijkt simpelweg genegeerd te worden door de banken. Ze wimpelen ons eenvoudig af met 'geen tijd vandaag' en 'Nederlandse inkomen telt niet mee' of ze vragen weer om nieuwe informatie die ze nodig hebben om de aanvraag grondig te kunnen beoordelen. Het is duidelijk dat we niet dezelfde behandeling krijgen als een Noor. Een van de banken die we belden, stelde als eerste vraag: 'Zijn jullie Noors? Nee? Oei, dan heb je meer eigen kapitaal nodig dan 15%.' We hebben meer dan dat, een vast baan in Noorwegen en een bedrijf in Nederland met stabiele inkomsten. Toch weigert iedere bank om ons een lening te geven. Olivier's fysiotherapeut vertelt hetzelfde verhaal. Hij komt uit Denemarken en werkte al een half jaar in Lillehammer. Ze hadden meer dan €100.000 eigen kapitaal, maar kregen geen lening. Uiteindelijk moesten zijn ouders uit Denemarken komen om mede-leners te worden, en hij betaalt 2% meer lening dan een Noor. Een Amerikaanse vrouw die we hier kennen, kreeg te horen dat ze minimaal 50% eigen kapitaal moet hebben. Met haar baan als toponderzoeker bij een gerenomeerd Noors instituut zou iedere Noor zo een paar miljoen kronen kunnen lenen. Een buitenlander niet. Het voelt als discriminatie.