Zonsondergang in stijl
Lek naar Salvador
juni 22, 2017
The one dollar meal
juli 6, 2017
4 juni - luchthaven Salvador
Met lichte kriebels in de onderbuik staan we in de aankomsthal van Salvador Airport. We hebben er lang naar toegeleefd en nu kunnen we ons niet voorstellen dat we Rob en Ellen, de ouders van Zoë straks ontvangen. Twee weken lang reizen we gezamenlijk een rondje door het Noordoosten van Brazilië, in een georganiseerde reis waarbij alle overnachtingen al vast liggen, we enkele excursies doen en we iedere avond buiten de deur zullen eten. Dat is even wat anders dan ons dagelijks leventje waarbij we de dag beginnen zonder te weten waar deze eindigt. De fietsen laten we achter bij een dame in Salvador en we tassen over naar een rugzak. Het is vakantie!
‘De rode vogels met hun lange kromme snavels vliegen met gespreide vleugels over ons heen, vangen het juiste licht en gloeien knalrood’
We slaan onze armen om ze heen en ontvangen alle gemiste knuffels van het thuisfront. Het duurt niet lang of het voelt als een doodgewone zaak, alsof we elkaar een week geleden nog gezien hebben en de dagelijkse vragen met elkaar bespreken. Dankzij de luxe van de cybertechnologie zijn we al behoorlijk op de hoogte van de laatste gebeurtenissen, genoeg tijd om dus ‘gewoon’ van elkaar te genieten. Onder het genot van een stroopwafel voelt het uitpakken van de meegebrachte cadeautjes en bestellingen als een verlate verjaardag. We ploffen tevreden in ons, met witte lakens bedekte bed. Vanaf morgen begint het 'programma' en zal de tijd voorbij razen.
Een rondleiding door het centrum van Salvador vertelt ons over koloniale tijden en slavernij. Het is een bijzondere toevoeging op onze eerdere reiservaringen in Brazilië. Salvador staat bekend om zijn afro-cultuur, ontstaan door lange jaren van slavernij. Onze overtocht van Gambia en Senegal naar Brazilië is dezelfde route als die de West Afrikaanse slaven destijds onvrijwillig aflegden. Hun geloof, hun keuken, hun muziek en hun arbeid gloeit vandaag de dag door in het Noord-Oosten en geeft het een prachtige diversiteit. Een onverwachte verrassing is dat Jatinga, de zeilboot waarmee we drie maanden zeilden, in Salvador ligt aangemeerd. Het is goed om terug te blikken op dit belangrijke onderdeel van onze reis dat veel emotie met zich mee bracht en om nu de werkelijke verschijning aan Rob en Ellen te kunnen laten zien. Enkele stappen uit het centrum laten wij Ellen en Rob kennis maken met de drukke, kleurrijke staat van leven die ons maar al te vertrouwd aanvoelt. Natuurlijk laten we de straattentjes met alle lekkernij niet aan ze voorbij gaan en zo kunnen we ze op hun eerste dag toch aardig onderdompelen in onze leefomgeving, die zich dichtbij en samen met de lokale bevolking afspeelt.
We reizen westerlijk naar Chapada Diamantina, een welbekend natuurgebied zo groot als Nederland. Het is bekend wegens zijn uitgestrekte plateauvormige landschappen, grotten en watervallen. We zijn steevast in onze zwemkleding gehuld om in een van de heldere, blauwe of soms thee zwarte meertjes te springen. Terwijl Ellen en Rob geen twijfel kennen voor de koele meertjes, hebben wij ons kennelijk al behoorlijk aangepast aan het warme klimaat. We beklimmen een van de plateaus om vanuit hoogte de Smokey waterfall te bewonderen. Het is een pittige stijle tocht en we moeten ons meermaal van ons schoeisel ontdoen om ons door watertjes te wanen. Vaders verdient een waardig applaus, die met zijn bijna 70 jaar de tocht volledig mee aflegt. Eenmaal boven worden we beloond met een vleugje adrenaline, tenminste wie durft, want wil je de waterval zien, dan moet je wel over het randje durven te kijken.. Tja en dat kan niemand laten schieten.
Het stadje, Lencois waar we verblijven is toeristisch maar doet toch terugdenken aan de tijd van hoepeljurken en hoeden. De verschillende kleuren kaatsen van de geveltjes en zijn drie dagen lang ons avonddecor. Elke pousada in Lencois, de slaapgelegenheid, strijdt voor het beste ontbijt, waardoor wij ons s'ochtends wanen in een heus eetfestijn. De ontbijttafels zijn bedekt met minstens drie verschillende taarten, fruit en overig kleine zoete lekkernijen. Terwijl Ellen tevreden zegt dat wij zo tenminste 'gezond aandikken', zijn ze zelf al bang om bij thuiskomst de weegschaal weer onder ogen te zien. Eenieder moet er voor waken geen ongewenste verslaving op te lopen, want in Brazilië kun je er bijna niet omheen, het witte goud vermengt zich in elk gerecht.
De bustochtjes zijn een leuke manier om de kwaliteit, het type en de grootte van de wegen te laten zien waarlangs wij de afgelopen 1000 kilometer fietsten. Het is niet altijd even ontspannen, als we op grote snelheid rakelings langs een fietser snijden. Gelukkig hebben wij de ervaring dat mensen afremmen, om onze volgepakte fietsen even te bestuderen, en een toeter ter aanmoediging na te geven. We nemen naast de bus ook het vliegtuig, want als je ook maar één kwart van Brazilië in twee weken wilt zien kun je er niet aan ontkomen. Het gaat niet helemaal op met onze reisprincipes waar we proberen onze ecologische voetafdruk laag te houden en we langzaam reizen om cultuur en landschapsverschuivingen mee te maken, maar het brengt ons wel naar het zeer afgelegen en bijzondere nationaal park Lencois Marenhenses.
Ellen en Rob worden nog even getroffen door de onoverkoombare reizigersziekte en zieken hun dag uit in bed. Ze hebben het goed gemikt want het koloniale stadje heeft exact al zijn deuren gesloten op de dag van ons bezoek. De volgende dag komen we na een lange boot tocht door de mangrove aan bij het verscholen nationaal park. Het is prachtig, het is verbluffend. Terwijl we het zand tussen onze tenen laten kriebelen staan we op een hoge zandheuvel en kijken uit op een enorm duingebied dat zich vermengt met zoetwatermeren. Kilometerslang vormt het gouden zand met het groenblauwe water een surrealistisch patroon. Als een doolhof zijn ze in elkaar vervlochten en wij staan er als drenkelingen midden in. Terwijl de zon over ons heen trekt, wandelen we heuvels op en af en zwemmen in lagoons, tot ze achter de zandspiegel verdwijnt.
Het gebied, dat zijn kenmerken krijgt dankzij de enorme plensbuien van het regenseizoen, is eveneens het thuis van honderden vogelsoorten. Een daar van is de rode ibis, die bij schemer over de mangroves vliegt en samenkomt op een piepklein, met bomen gevuld eiland. De rode vogels met hun lange kromme snavels vliegen met gespreide vleugels over ons heen, vangen het juiste licht en gloeien knalrood. Dan laten ze zich zakken en landen op de bomen alsof ze het eiland bombarderen. De ene groep volgt de ander, de ene keer zijn ze met tien, de andere keer met honderden. En nog voor het donker is, is heeft de boom een nieuwe seizoen bereikt. De lente is begonnen en in de boom hebben zich allemaal rode bloempjes ontpopt.
Onze laatste dagen vertoeven we in Jericoacoara, het bekendste kustplaatsje, populair wegens zijn zonsondergang. De ondergang, het exportproduct van Brazilië naar Rob zijn zeggen, blijft ons niet bij wegens zijn ‘groene effect’, maar wegens het applaus van het aanschouwende publiek. Het is een dorp van zand, waar je op je blote voeten door straten van Disney-achtige hotels en restaurants loopt. Het was niet bepaald de bestemming die op ons lijf geschreven stond, maar tegen alle verwachtingen in hebben we er uitstekend kunnen genieten. Het zijn de juiste dagen om gevoelige woorden met elkaar te wissen en de virtuele barrière van diezelfde fijne cybertechnologie uit de weg te doen, want het is zo fijn om elkaar gewoon te zien! Elkaar weer even te mogen voelen en knuffelen. En wat kijken we uit naar alle gezelschappen die nog gaan komen. We sluiten af met een goed gevulde whiskey voor vaderdag en proosten na op deze twee prachtige weken. []
10 Comments
Zo te lezen hebben jullie genoten van dingen zoals slapen tussen witte lakens, reizen met bus en vliegtuig, een luxe ontbijt en je reisgezellen knuffelen. Eigenlijk simpele dingen waar wij niet meer bij stil staan, erg he ? .
Wat mooi dat je dat tussen de letters hebt gevonden Mia! Want zo is het wel, wij staan er zelf eigenlijk ook niet zo bij stil, maar wat hebben wij een genot bij de kleine dingen. Fijn dat je ons nog eens eraan herinned 😀
see: the one dollar meal story … 🙂
Fantastisch! Dat hebben wij niet eens genoemd!
Ik heb het heerlijk gevonden jullie te zien en ervaren.
Brazilië was niet de keus van ons hart maar het moment waar jullie je begaven.
Ik ben oprecht verrast geweest, dat de door de media verspreide angst( betreffende onrusten en stelen) géén recht doet aan de bevolking.
Wat een heerlijk land, als je mee kunt in de golven van het leven, altijd oplettend maar zonder vaste regels.
Dan…ervaar je de schoonheid van het land, haar inwoners en gasten ;-).
Liefs
Wat een mooie woorden! Dankjewel voor het fijne avontuur samen. Ook voor ons een nieuwe ervaring!
Ellen en Rob
een waanzinnig reis hoop snel meer foto’s te zien
Herman Bessels
PS
Ben een keer in mijn leven overvallen en dat was echt niet leuk door een vrouw in St Paulo Brazilië
Dag Herman, wij hebben de verhalen ook gehoord. Ik kan mij voorstellen dat het afschuwelijk is. Laten we hopen dat het ons bespaard blijft.
Voor de volledige versie van de foto’s, kun je 1. langs mijn ouders of 2. een kijkje nemen op onze google drive. Deze vind je op de foto pagina”http://weleaf.nl/nl/projects/capture-the-world/” of direct hier: https://photos.google.com/share/AF1QipPwgpHRp-EK0GcoAP-FmaPKQ20F-Mmr9GWA91aAVKFoZ0yd_r4hLtR2PPBDRWPBPA?key=SVBfU1d2WFJ6RkRfV1VKbW44UnVlckFSV3dWU3Nn
Wat een mooie fotos!! I krijg ook meteen zin om op vakantie te gaan.
Wij wachten op jullie!! Dikke kus 😀