Waterkansjes
Kom je hen soms tegen?
januari 11, 2017
Ruilkinderen
februari 18, 2017
2 januari - Muelle Deportivo
Op onze eerste werkdag in het nieuwe jaar wisselen we nieuwjaarswensen uit met onze collega zoekers en de booteigenaren. Jean Marie vergezelt ons in de haven en vergroot ons netwerk in een mum van tijd. Zoe ontwerpt een nieuw design voor onze advertentie zodat we bijna professioneel zijn. We spreken heel veel boten en elke dag komt er een nieuw waterkansje bij op de lijst, terwijl andere opties er afdruppelen. Donderdagmiddag houden we een laatste rondje op steiger T. Een Zwitserse boot is net aangemeerd en de vermoeide eigenaren klauteren van de boot. Twee weken lagen ze voor anker omdat er geen plaats was in de haven. Het is niet het ideale moment voor een uitgebreide kennismaking, maar een nieuw waterkansje biedt zich aan.
Die avond is het de jaarlijkse optocht voor Driekoningen, misschien wel de belangrijkste feestdag in Spanje. Al heel de week is het verschrikkelijk druk in stad omdat iedereen cadeautjes koopt, met name voor de kinderen. De optocht is niet van hoogstaande kwaliteit en loopt op een Spaans tempo voorbij. Langs ons staat het nieuwe Zwiterse waterkansje, die Zoë snel voorstelt aan Jean Marie, ook een Zwitser, niet wetend dat ze een andere taal spreken. Dat deert Lina niet zodat we zaterdagmiddag samen aan tafel zitten met onze waterkans, die steeds wat groter wordt.
De week erna beginnen we in een standaard routine te raken. Overdag solliciteren in de haven, 's avonds helpen in het huis en sporten, alleen of met de familie. Tijdens het weekend hebben we vrij om leuke dingen met de familie te doen. De zaken herhalen zich en een ritme ontstaat. Een teken dat het tijd wordt om een boot te vinden. Halverwege de week beginnen even alle lichtjes te branden als we denken er een gevonden te hebben. Een kleine rode boot neemt graag twee mensen mee, en is verwonderd dat wij als lifters 'er zo netjes bijlopen'. Na een half uur komen we er achter dat hij niet verder dan Tenerife vaart. Hij nodigt ons wel uit voor een dagtocht, zodat we donderdagavond aan boord stappen voor onze eerste nacht in een zeilboot.
Om zes uur 's ochtends gaat de wekker en proberen we licht te ontbijten. Bij het ontwaken van de dag varen we de haven uit, werkend aan onze eerste zeemijlen. We varen naar een ankerplaats aan de westkant van het eiland, zo'n 30 mijl verderop. Daarvoor moeten we eerst het ontstuimige deel bij Las Palmas overwinnen. Al snel krijgt onze huidskleur meer en meer witte tinten en is het de vraag wie als eerste de vissen eten geeft. Zoë wint, al is het slechts met een kleine voorsprong. Na drie uur schudden en bonken, keert de rust eindelijk terug op het water en kan de knoop uit onze maag wat losser komen. Bij wijze van beloning duiken er naast de boot drie kleine vinnen op, aan de andere kant nog drie en plots zwemmen er tientallen dolfijnen rond de boot. Een uur lang vergeten we alle misselijkheid en genieten van dit natuurschoon.
In de ankerplaats vervangt Olivier de anodes aan de onderkant van de boot. Eigenlijk een rotklusje, maar in het water voelt het lichaam zich veel beter thuis. Met enige opluchting zetten we 's avonds voet op vaste grond, al beweegt de wereld daar nog steeds. Tijdens de zeiltocht hebben we toch meermaals getwijfeld of de oceaan oversteken wel iets voor ons is. Maar een dag later is die twijfel helemaal verdwenen. Eigenlijk is de mens een vreemd wezen. Vrijwillig gaan we allerlei uitdagingen aan waarbij we afzien, zoals bergen beklimmen of zeilen. Achteraf onthoud je alleen dat moment bovenop de top, of die dolfijnen langs de boot. Een rare eigenschap, maar wel een goede.
Tijdens het weekend begeven we ons op meer vertrouwd terrein. We gaan kamperen met Karla en Ismael. 's Avonds vergezellen Lina en Jean Marie ons en eten we een Zwitserse kaasfondue. Kamperen mag overigens alleen op speciale locaties, die bijna allemaal voorzien zijn van een grote parking en veel bbq's. Zelfs half januari wemelt het van de families die gezellig tafelen in de natuur. Voor Lina is een nacht in de tent veel te koud, terwijl het voor ons een van de warmste nachten is tot nu toe. Ismael en karla duiken in hun gloednieuwe, voor camping ingerichte busje.
Het is tijd om een boot te vinden. Onze motivatie om te zoeken, is minder groot wat gevolgen heeft voor ons enthousiasme. Onze hoop is gevestigd op de Zwitserse boot 'Jatinga'. Op dinsdag geeft de kapitein een duidelijke hint als hij tegen Olivier vertelt om op te schrijven wat onze eetvoorkeuren zijn. Zou het dan eindelijk!? De kans wordt heel erg groot als ze ons uitnodigen om samen een daguitstap te maken, om elkaar te leren kennen en alles te bespreken. Vrijdagavond weten we het eindelijk zeker, het waterkansje is nu onze kans op het water! Met Jatinga steken we de oceaan over.
8 Comments
Hoi zeelui,
Schitterende foto’s en wederom mooi opgeschreven. Jullie staan nu voor een grote stap in een nieuwe serie van jullie avontuur. Hoop dat jullie snel het ruime sop kiezen. Veel plezier en geluk tijdens de oversteek. Zeeziekte overwinnen is ook een kwestie van trainen, in het begin wat spierpijn van je evenwichtsorgaan, na enige tijd heb je er geen last meer van.
Begrijp dat er wat klein mechanische pech was met de boot, maar so what. Beter nu in de haven dan straks op volle zee toch ? Komt vast goed. Succes Zoë & Olivier !!!!!!
Een goeie relativatie! Spierpijn, dat past wel bij ons ;). Zo zullen we er tegenover staan! Het motortje doet het weer, dus zondag beginnen we aan het soppen!
Prachtig hoe dolfijnen een zeilboot kennelijk als een soort partner zien om mee te spelen/zwemmen.
Verder een fantastisch slot met inmiddels vrienden in een stijl die een beetje op die van jullie lijkt.
Behouden vaart!
De dolfijnen vinden het heerlijk om langs boten op hun ‘tempo’ mee te varen en te spelen door af en toe een mooi kunstje te laten zien. Wij hebben er van genoten, en vertrekken na een ruime maand met bijzondere vrienden uit Las Palmas
Sollicitatie ervaring goed voor later, bij zoeken naar Job of om als ZZPer aan de gang te gaan..
Nu eerst zeebenen kweken : )
In ons CV kunnen we zetten dat we de zwaarste job intervieuw (14 dagen) hebben overleefd 😉
Deseamos todos los éxitos posibles a quien queremos mucho, fue un tiempo corto pero intenso con esfuerzo, cariño y mucha confianza.
“Que les vaya bonito” ( como dice Jose Alfredo Jimenez canta autor mexicano).
Suerte en esta nueva aventura en su paso por el Atlántico.
¡Hasta Pronto!
Aangekomen op Kaapverdische eilanden! Good job!