Het binnenland van Gambia

Er komen wel meer verbazende uitspraken uit de mond van de Gambianen. Soms zijn we verbaasd, soms liggen we dubbel van het lachen. Een kat zie je zelden als huisdier in Gambia en zeker niet binnenshuis. Kuba kijkt ons vragend aan als we zeggen dat de kat bij ons thuis op bed slaapt. “Eet de kat je oren of je vingers niet op ’s nachts?” is zijn grote angst. Op een ander moment zoeken we avondeten in een lokaal restaurant. We hoorden dat de kip uit Nederland komt en vragen het op verschillende plaatsen waarom ze geen kip uit Gambia eten. Zelfverzekerd zegt een van de koks “in Gambia hebben we levende kippen” alsof ze in Nederland in een pakje geboren worden. Steeds als we in Gambia vertellen dat we uit Nederland of Belgie komen, volgt het standaardantwoord “nice country”. Uiteraard zijn er nooit geweest, maar ze hebben er wel veel over gehoord en denken dat een paradijs is. Op een bepaald moment zegt Abdou tegen ons “we learn that everybody in Europe is happy”. Het leven is er makkelijker, maar zoveel stralende mensen als in Afrika, zie je in Europa niet. Al krijg je ze dat niet uitgelegd.

Terug in het dorp is alles uitgestorven. Vrijdag is de rustdag voor moslims en moeten ze verplicht naar de moskee. Na een half uur stroomt de straat terug vol, eerst de mannen, even later gevolgd door alle vrouwen. We worden uitgenodigd in het huis van een familie en voorgesteld aan stiefmoeder één, twee en drie. De echte moeder komt even later uit de keuken en biedt ons een heerlijk bord rijst aan. In de moslimcultuur is het normaal om meerdere vrouwen te hebben die allemaal samenwonen in dezelfde compound. En de vader heeft vaak meer dan vijftien kinderen, de levensverzekering voor zijn oude dag. Bij de jeugd hoor je wel vaker dat ze aan één vrouw genoeg hebben en lachwekkend zeggen ze dan “one wife, one problem”.