Foute keuze
Ruben Ferreira
augustus 25, 2017
Droog, zout en cactussen
september 24, 2017
11 augustus - 15 uur 's middags
Vanuit het busstation fietsen we naar de aero club in Rio Cuarto. Deze keer gaan we niet vliegen, maar Tatalo heeft voor ons een overnachting geregeld. Voor het eerst in heel wat dagen koken we zelf en eten we geen vlees. Na de overvloedige asado's en dulce de leche koekjes is het tijd voor een vlees- en suikerdieet. In het volgende dorp heeft Tatalo alweer een overnachting geregeld. Tegen de wind in klimmen we geleidelijk richting de heuvels onder Cordoba. Na 600 kilometer vlakke pampa's zijn we verheugd dat er eindelijk bergen aan de horizon liggen. Tien kilometer voor het dorp gebaren twee mannen druk dat we moeten stoppen. Een van de mannen heeft een filmcamera in zijn hand, terwijl de andere zich voorstelt als Raul. Ze hebben voor ons een sleutel van een gratis huisje, Cabaña, waar we vanavond slapen. Ze werken voor de lokale tv en zijn trots dat twee wereldfietsers de nacht doorbrengen in het kleine Achiras. Als escort begeleiden ze ons tien kilometer lang tot het dorp terwijl we van alle hoeken worden gefilmd.
We mogen zo lang blijven als we willen in onze privécabaña, maar het stralende winterzonnetje zegt dat we de fiets op moeten. Na vijf kilometer staan we puffend naast onze fiets. Windkracht zes waait ons letterlijk van de fiets. Waarom zijn we niet een dagje extra gebleven, een foute keuze? Uiteindelijk fietsen we met veel moeite 35 kilometer in drie uur tijd. Met suizende oren kloppen we aan bij de brandweer, die ons het kleine gebouwtje voor de nacht biedt. Bijna elk dorpje heeft zijn eigen vrijwillige brandweer, soms groot, soms heel klein. In Villa del Carmen hebben ze zelfs geen brandweerauto en bestaat de bluswagen uit een aanhanger met een grote waterton. Als we genieten van de zonnetje zien we in de verte twee fietsers de straat indraaien. Na drie maanden Zuid Amerika zien we eindelijk de eerste andere wereldfietsers. Pauline en Alexandre, een Frans stelletje, fietst ook naar Ushuaia en hadden vandaag een heerlijke fietsdag met wind in de rug. Eindelijk kunnen we onszelf eens vergelijken en merken dat alle fietsers eigenlijk veel hetzelfde doen. Uiteindelijk was het een goede keus om op de fiets te stappen vanochtend.
De volgende dag fietsen we naar het noorden terwijl Mendoza in het westen ligt. Verschillende Argentijnen vertelden ons dat de weg naar het noorden zo mooi is. Sinds Uruguay staat de wind, net als vandaag, in de verkeerde richting waardoor we opnieuw twijfelen over onze keuze. Het Franse koppel trekt wel westelijk met een volle rugwind. In Merlo fietsen we onmiddellijk naar de brandweer, maar die heeft geen plaats voor ons. Een van de brandweermannen, Uriel, twijfelt geen seconde en nodigt ons uit in zijn huis. Hij is half blind, een complicatie van een premature geboorte, maar woont in zijn eigen huis. In deze provincie, San Luis, kunnen mensen een huis kopen voor €3 per maand, onwaarschijnlijk. Uriel kan het vuur niet blussen want dat ziet hij niet, maar hij is bijzonder handig met techniek wat hij bijna allemaal op gevoel doet. Hij geeft ons de sleutel van zijn huis en laat ons blijven zo lang we willen. Blind vertrouwen, letterlijk deze keer.
Na een actieve rustdag trekken we verder. Het weerbericht voorspelt een volle wind in de rug, maar als we de fiets opstappen, staat de wind wederom recht op onze neus. We besluiten om binnendoor richting het westen te fietsen. Na een tiental kilometer verandert het asfalt in een zandweg, waar we ons ploegend naar boven werken, laverend tussen de scherpe stenen. 'Opnieuw de foute?' keuze vragen we ons af, totdat de weg plots naar beneden slingert door een prachtige kloof. De scherpe stenen blijven in onze banden prikken, maar zelfs twee lekke banden maken onze dag niet stuk. In het verlaten landschap wonen amper drie boeren, die allen nieuwsgierig zijn naar de zeldzame passant. Langs de zandweg zetten we onze tent op, al was midden op de weg geen probleem geweest.
De volgende avond zitten we aan een tafeltje met enkele jongens van een lokale politieke partij. Via via slapen we op de grond in een grote loods. De jongens proberen ons te overtuigen om morgen een andere route te nemen, terug naar het zuiden. Onze oorspronkelijke route gaat 300 kilometer door een woestijn zonder enige voorzieningen. De bochtige weg op de kaart overtuigt ons om naar het zuiden te gaan, vertrouwend op enkele jongens uit een dorp. In het begin twijfelen we nog wat, maar als de wind ons vol in de rug over een bochtige weg naar de bergen stuwt, straalt de glimlach op ons gezicht. Geen foute keuze deze keer, totdat een serie haarspeldbochten tot hoog in de bergen verdwijnt. Dat hadden de jongens niet verteld. De eerste kilometers zijn moordend, 5%-10%-5%-12%, een ritme is onmogelijk en onze fietsen kraken bij elke omwenteling. Toch een foute keuze? Vanaf de haarspeldbochten gaat de klim geleidelijker en wordt het steeds mooier. Eenmaal boven wacht de echte beloning. Een surrealistisch landschap met een slingerend wegje tussen grote rotsblokken. Wat verderop cirkelen twee machtige condors, die even later voor ons neerstrijken voor een zeldzame paringsdans. Elke minuut stoppen we voor een foto of een stukje film. Een uur geleden vroegen we ons af waarom we dit allemaal doen. Het antwoord lag boven op de berg. Wat later zetten we onze tent op 1.800 meter hoogte, een van de allermooiste plekken in tien maanden tijd.
Na een prachtige fietsdag met veel afdalen, kloppen we terug bij de brandweer aan, die ons een warm bed in de slaapzaal aanbiedt. Vanaf nu rest er één langgestrekte weg tot in Mendoza. Het eerste deel is een snelweg, rustig weliswaar, maar de weinige auto's en vrachtwagens racen aan een rotvaart. We kiezen voor veilig en liften honderd kilometer tot aan een dorp waar een parallelweg begint. Na 30 seconden stopt de eerste auto al, een grote jeep waar de fietsen makkelijk achterin passen. De chauffeur verzekert ons dat de parallelweg in het begin te slecht is en we rijden 30 kilometer verder. Aan de horizon duiken de eerste pieken van de Andes op. Een traan rolt uit onze ooghoeken, maar helaas niet van blijdschap. Naar dit moment keken we al tien maanden uit, en nu zien we het niet vanop de fiets, maar vanuit een auto. Ontgoocheld en teleurgesteld ploffen we neer op een bankje. Dit keer was het echt de foute keuze. We voelen ons gefaald, maar is dat wel terecht. Bijna elf maanden fietsen en zeilen we al, dag na dag. Het blijft een bijzondere prestatie, maar op dat bankje troosten die woorden ons niet. We besluiten terug te fietsen naar het begin van de slechte weg, misschien in de hoop morgen te voelen wat we wilden voelen. De dag erna zien we de bergen terug, maar het bijzondere gevoel is in de auto gestolen. Pas als we een dag later in Mendoza aankomen, voelen we terug de trots. Soms lijkt een foute keuze onherroepelijk, maar uiteindelijk volgt er meestal een prachtige dag.
9 Comments
29 juni jl. Ulvenhart Klassiek Na een gezellige muzikale en culinaire avond met Rob en Ellen, waarbij we hoorden van jullie wederwaardigheden, heb ik mij ingeschreven voor jullie blog. Wat een onderneming en wat een doorzettingsvermogen. Ik ben daar ook een beetje jaloers op. Avonturen en ervaringen waar je een leven op kunt teren.
Ik probeer jullie een paar foto’s te sturen van die avond, maar helaas lukt het me niet.
Kan alleen via mail denk ik. Dus als je ze wil ontvangen geef mij dan jullie mailadres.
Veel succes en geluk op jullie geweldige reis.
Hartelijke groet Madeleine Mastboom
Dag Madeleine, dat klinkt als een mooie avond! bedankt voor je leuke reactie en wat fijn te horen dat je kunt mee genieten van onze avonturen:) Het zijn inderdaad ervaringen waar we goed op vooruit kunnen! Het lijkt ons heel leuk om de foto’s te ontvangen en een gezicht te krijgen bij je berichtje. Je kunt ons altijd mailen op info@weleaf.nl of je kunt via onze facebook pagina een berichtje sturen. Heel veel liefs, en stap er vooral opuit! Buiten zijn altijd zo veel meer avonturen dan binnen 😉
Omwegen zijn goede leerscholen.
Filosoof Hume: De rede is de slaaf van de emotie en zo hoort het te zijn.
diepzinnig!
Nog 4 dagen voor de 11 maanden zijn verstreken, wat een tijd, wat een verhalen.
Fijn dat jullie en de bagage een vertrouwd beeld zijn in het geheel.
Uitgezonderd de picknickdoek
Na de komende uitdagende weken, krijgen jullie ook de wind in de rug op weg naar Ushuaia.
De picknick doek is zijn reis begonnen in Senegal. Samen met de gekleurde broek van Zoë. We gebruiken hem veel! Als picknickdoek, maar ook als onderlegger voor de slaapmatjes, of als rok etc.
De wind uit de rug naar Ushuaia….helaas zal dat waarscheinlijk absoluut niet het geval zijn. Patagonie staat bekend om veeel en tegen wind 😉
Wow Zoë, jullie zijn al bijna een jaar onderweg, gaaf hoor!
Mooie verhalen, fijn om te lezen hoe jullie het beleven. Wat zijn jullie plannen na Patagonië?
Liefs,
Rick Claassen
He Rick! Wat leuk dat je onze avonturen volgt. Jij hebt anders ook fantastische plannen. Ik had er geen idee van maar neem net een kijkje op je Web! Super goed bezig en onwijs gaaf! Ga je de compostella lopen?
prachtige foto’s, en in het echt zal het nog veel mooier zijn…maar toch, ik zou het jullie niet nadoen, elke keer opnieuw denk ik,: wat een doorzetting hebben jullie !