Onbekend Paraguay
De Frickelo’s
april 4, 2018
22 foto’s waardoor jij naar Argentinië wilt
april 14, 2018
9 maart - Buenos Aires
Voor de tweede maal arriveren we in Buenos Aires. Dit keer niet met de fiets maar met de vrachtwagen. Het reizen met de duim zit er nog niet op, we willen naar Posadas, een Argentijnse stad aan de Paraguayaanse grens. Manuel de trukker die ons bijna helemaal van Ushuaia naar Buenos aires brengt, doet een voorstel. Over enkele dagen zal hij een nieuwe opdracht richting Posadas krijgen en wij mogen mee.
In Buenos aires wachten we op het telefoontje van Manuel en bezoeken een aantal vrienden. Argentijnen die ons allemaal met open armen ontvingen toen we het land binnen kwamen. Bijna wekelijks hielden we contact met Eduardo en Ili en nu zien we ze opnieuw. Dat gebeurde nog niet eerder deze reis. Op onze heenweg werden we door Eduardo in de ferry van Uruguay naar Argentinië aangesproken. ‘Of we al een verblijf plaats hadden’. We bleven toen tien dagen. Het voelt als thuiskomen. We kennen de weg, het ritme, de smaak en de gesprekken. Het huis lijkt wel een gastvrij Spaans klaslokaal want na een bezoekje bij Eduardo en Illi stijgt ons niveau met sprongen. We reizen door tot Colon, waar we de, met de auto slechts 250 kilometer, een afstand van 2,5 uur zou je denken. Niets is minder waar, acht uur doen we er over om even op bezoek te gaan bij onze vrienden. In Europa hadden we in Frankrijk gezeten. Op ons gemak zitten we de acht uur uit. We kunnen wel concluderen dat wij goed meegaan in het ritme van Zuid-Amerika. Pablo is dierenarts en twee dagen lopen we stage. We gaan met hem mee om koeien in te enten en een mank beest te onderzoeken. Het is fijn om eerder ontmoette mensen terug te zien, opnieuw met ze te delen en te lachen. Het land en zijn mensen heeft ons hart gestolen.
In Colon hebben we bericht van Manuel, we kunnen mee en spreken af in Zárate. Een laatste rit van duizend kilometer voor we de grens raken. Vreugdevol ontvangen we Manuel als we bij het tankstation op hem zitten te wachten, maar dan zet hij zijn serieus gezicht op. Hij draait zijn hoofd beschaamd weg en zegt ‘ik kan jullie niet meenemen, mijn bestemming is net gewijzigd’. Het is een schande voor een Argentijn om zijn vrienden in de steek te laten. Met een glimlach en een klop op de schouder zeggen we hem dat het geen probleem is, maar in ons hoofd begint het al te ratelen. ‘Waar slapen we vanavond? Het is al 22.00 uur. Morgen heeft iedereen verlof en wordt er niet gereden. Nee! Hoeveel dagen zitten we hier dan wel niet?’ denken we. Hij beloofd ons iets te regelen maar hij heeft weinig hoop. Een half uur later stappen we in bij een nieuwe chauffeur. Jonathan is een vijfentwintig jarige hippe, energieke jongen die lach-poppetjes van Hitler en Bin Ladin op zijn dashboard heeft staan. Hij zit al vier jaar in het vak en we houden hem wakker door luidkeels mee te zingen op klassiekers. Halverwege de rit, ’s ochtends om vijf uur zet Jonathan ons af en zal er een nieuwe vrachtwagen op ons staan te wachten. Als Checho, een norse Argentijn die niets van vrouwen moet weten, zijn deur openzwaait, roept hij ‘oh nee hoor, voor die fietsen heb ik geen plaats'. Olivier herkent het macho gedrag en maakt een babbeltje. Voor we het weten liggen de fietsen onder de autos en reizen we mee tot onze eindbestemming, Posadas. ‘Nee vrouwen zijn niet te vertrouwen’ begint hij, voor je het weet geven ze je aan voor verkrachting. Waarna hij uitgebreid vertelt over zijn matige seksleven met zijn vriendin. Nieuwsgierig vraagt hij naar het brein van de vrouw achter de seks, waar Zoë alle antwoorden mag beantwoorden.
Als we eindelijk de deuren openslaan in Posades komt zowel de klap van de hitte, als de klap van de vermoeidheid op ons af. Het is tropisch heet en we sloegen de nacht over. Een kleine klap te veel, maar toch blijven we altijd lachen als we worden ontvangen door onze warmshowers. We blijven een extra dag want na de hitte komt de tropische regenbui, maar dan zijn we er echt klaar voor. Paraguay wacht op ons. Na acht maanden verlaten we door ons geliefde Argentinië en steken we over naar het onbezochte Paraguay. De toeristische boekjes kennen het niet en reizen boeken naar Paraguay is nog bijzonder moeilijk. Eveneens in de fietsers community lijkt het land niet erg populair. Voor ons de reden om hier heen te gaan. Het is slechts een brug over de brede rivier Panara die de twee landen van elkaar scheidt. Over de brug mag niet gelopen of gefietst worden, dus er is zelfs een speciale trein verbinding. We krijgen en stempel, zetten voet aan land in Paraguay en de wereld lijkt te veranderen. Het accent van de Paraguayanen is moeilijk te verstaan, bovendien hebben ze een tweede veel gesproken taal, Guarani, waar wij geen raad mee weten. Alles is een pak goedkoper maar de grasveldjes en hoofdwegen liggen er subliem bij. De straatlantarens, bomen en hekken zijn versierd in de kleuren van de Paraguayaanse vlag en laten dat nu net dezelfde kleuren als de Nederlandse vlag zijn. Het is een thuiswedstrijd voor Zoë en ook Olivier voelt zich ontvangen, want na een kleine veertig kilometer in ons nieuwe land, komen we aan bij de Belgische kolonie.
Frietjes en wafels
In de Belgische programma reeks ‘Reizen Waes’ bracht Tom een bezoekje aan het onbezochte Paraguay en ‘Colonia Belga’ in het dorpje Capitan Miranda. Nu wij er langs komen vragen we eens rond. Al snel komen we aan een naam en een adres. Als we het rode zandweggetje indraaien vragen we naar de familie Frickelo. Al gauw zitten we aan verschillende tafels Vlaams te klappen, met wafels en frieten in de hand. De Frickelo’s zijn allemaal authentieke boeren en wij mogen een paar dagen meedraaien. Heidi en haar man slachten koeien die Oscar opkoopt. Een onderneming waar we nauwelijks iets van weten. Wij eten bewust minder vlees, maar eten het wel. Los van de vraag of het doden en eten van dieren ethisch is, hebben we nu de kans om bij de slacht van een koe te zijn en te leren van het proces. Als vleeseters vinden we het belangrijk om meer te weten dan alleen het pakje in de supermarkt. Tevens om daarna betere keuzes te kunnen maken. Gespannen kijken we toe als het beest een schot in zijn voorhoofd krijgt. De koe is per direct verdoofd en lijkt de snee in zijn keel niet meer mee te maken. Het bloed stroomt als een laatste beetje leven uit zijn keel. Hij is dood. Ze draaien het beest op zijn rug en Heidi en haar man gaan systematisch te werk. Handmatig halen ze de huid los van de spieren. Met een korte twijfel, nemen we het mes over en helpen we mee. Als de huid en het hoofd is verwijderd wordt het beest opgehangen aan de haak en verandert de koe snel in herkenbare stukken supermarkt vlees. Er is natuurlijk geen vergelijken aan met de massa-industrie, maar wat ons betreft was het net, zuinig en vredig. Precies zoals je zou willen dat het overal gaat, als vleeseter.
El Chaco
We verlaten Capitan Miranda en hebben een kleine 450 kilometer te gaan tot de hoofdstad. 'Waar gaan jullie heen?’ vraagt Eduardo. ‘Door de Chaco, naar Bolivia’ vertellen we alsof het een dagelijkse tocht is. ‘Chaco, dat zou ik niet doen’ zegt hij nog beleefd. Daarna komen de verhalen over extreme hitte, bijtvliegen, woestijn en verlatenheid. ‘Oh en ik hoorde dat het dit jaar uitzonderlijk geregend heeft en alles onbegaanbaar is’ besluit hij en perst het laatste beetje hoop eruit. Na drie maanden gaan we eindelijk weer van start met de fiets kilometers. Het is behoorlijk warm dus in de korte dagen dat we hier zijn hebben we onze klok al aangepast. We staan om zes uur op en zitten om zeven uur op de fiets. Hoe vroeg het ook is, de zweet druipt van ons af terwijl we de steile heuvels op en af klimmen. Geregeld draait er een raampje open en worden we enthousiast toegejuicht, maar nooit eerder werden we zo vaak gestopt om de hand te schudden, een praatje te maken en op de foto te gaan. De Paraguayanen zijn maar wat dol met die Belg in hun land. Zoë is pas interessant als we onthullen dat ze de Nederlandse vlag draagt. Als we vragen voor het vullen van onze waterflessen, worden we alweer toegestopt met eten. Voornamelijk chipa, een kaasbroodje van maniokmeel en Sopa Paraguaya, de enige soep in de wereld die niet vloeibaar is. We eindigen met zoveel eten dat we het niet opkrijgen en op den duur geen chipa meer willen zien. In elk praatje vallen de woorden ‘el Chaco’ en schuiven de mondhoeken naar achteren en schieten de wenkbrauwen omhoog. ‘ooeeehh’ zeggen ze dan. Een man vertelt een verhaal over een fietser die er door is gefietst. ‘Het was verschrikkelijk. Gelukkig kwam hij een jeep tegen en is gelift tot in Bolivia’ vertelt de man. We beginnen stilaan te twijfelen aan onze onderneming. Tegen een uur of twee zitten de gemiddelde afstand van tachtig kilometer er al weer op. Zoals gewoonlijk vragen we rond tot we op een slaapplaats stuiten. Echter blijkt het wat moeilijker dan anders, waar we in Argentinië altijd buiten konden slapen is dat hier geen optie. De tropische bui kan zo stevig zijn dat de tent het wel aan kan, maar de grond niet. Voor we het weten drijven we weg.
Onze eerste nacht brengen we door bij de lokale brandweer. Twee jongens van zeventien zijn verantwoordelijk, zitten de nacht uit en rukken uit wanneer het mogelijk is. Ze zijn zo trots op ons bezoek dat ze graag hebben dat we nog een nachtje blijven, maar we kunnen niet overal blijven, want we willen ook nog een dag aankomen in Bolivia. De volgende dag schroeit de zon onze huid af, als we in een dorp aankomen is en er geen puf voor een ‘rondje’. We durven voor het eerst sinds Brazilië nog eens de prijs van een kamer te vragen. We zetten ons bod op vijftien euro voor ons samen, als de beste dame 20.000 per persoon zegt valt Zoë bijna om. Olivier heeft de som snel gemaakt. Dat is dan drie euro per persoon zegt Olivier in het Nederlands tegen Zoë als hij snel daarna aan de vrouw meldt dat we dan graag de kamer nemen. Goed, een nachtje hotel is dus niet bepaald een aanslag op ons budget leren we hier. Later huren we een heel huis voor 12 euro, eten ijsjes voor dertig cent en reuze kroketten voor vijftig cent. Al blijken die kroketten niet erg goed op Olivier zijn maag te vallen en verandert zijn verjaardagpartijtje in een voedselvergiftiging. Gelukkig kan Olivier zijn onrustige maag legen in het toilet van ons privéhuis. Een paar dagen eerder ontmoeten we wederom een enthousiaste Paraguayaan die zijn autoband verwisseld op een van de vuurrode zandwegen. Justo is op weg voor een vissersweekend. Een foto en een gesprekje later nodigde hij ons uit in zijn huis, al zal hij er zelf niet zijn. We verblijven in het leegstaande huis van zijn zoon. Op het nippertje komen we Justo nog tegen als hij terug komt van zijn weekend. El Chaco? Weten jullie dat zeker? zegt hij.
7 Comments
Wat een verhaal…het blijft spannend daar aan de andere kant van de wereld. Iedere dag wat anders, daar houden jullie van he ? Jammer dat je verjaardag zo misselijk is verlopen.
Ik vind het fijn dat het reizen weer km maakt. De beleving en beschrijving is veelzeggend en de kers op de taart van iedere nieuwe dag. Liefs uit Breda.
Ah wij dachten dat jullie er rustiger bij waren als we ons braaf op een plek hielden 😉 haha, blij dat jullie er van genieten!
woow mooie foto’s heb je, welk fototoestel gebruik je? Heb je ook een speciale filter gebruikt (zoja welke?) ik wil dit ook kunnen.
groetjes
Caro
Hee Caro!
Dankjewel voor het compliment! Wij gebruiken een Nikon D3300 en voornamelijk één type lens, 18-105. We hebben nog een 50mm lens, maar die gebruiken we niet zo vaak. We bewerken alle foto’s in Lightroom en gebruiken daarvoor een aantal filters die we zelf gemaakt hebben. We hebben zelf een aantal filmpje gekeken om te leren hoe de instellingen in Lightroom werken en op die manier geprobeerd een filter te vinden die we mooi vinden. In het begin lukt het misschien nog niet zo goed, maar oefening baart kunst :).
Wat spannend, wij zijn ook fietsers maar nooit buiten Europa. Zal er ook wel niet meer van komen. We fietsen samen wel al 35 jaar. Volgende week gaan we weer voor 2 maanden op pad. Veel plezier jullie en ik hoop jullie ook te kunnen volgen.
Dag Heleen! Wat leuk dat jullie ook lekker rond fietsen en dat jullie een mooie 2 maanden vol fiets avontuur staat te wachten! Europa heeft ons onwijs verrast bij ons vertrek uit Amsterdam 1,5 jaar geleden. Jullie zullen daar wel nog meer van weten dan ons. Als wij iets hebben geleerd deze reis, is dat er overal avontuur, met bijzondere verhalen , natuur en mensen zijn te ontdekken! Geniet van julie reis. Leuk dat je ons wilt blijven volgen 🙂 Dankjewel!