De zeezieke overtocht
Ruilkinderen
februari 18, 2017
Afrika voor beginners
maart 3, 2017
5 februari - 13u30
Zou poging twee dan de goede zijn? De motor is gisteren uitvoerig getest en de glimlach op kapitein Dieter zijn gezicht geeft ons vertrouwen dat het goed zit. Net als vorige keer is het moment van vertrek weer onverwachts. We denken eerst rustig te lunchen, maar Dieter beveelt ons de trossen los te gooien terwijl hij de boot uit de steiger manoeuvreert. Aan de overkant hebben onze havenvrienden wel door dat we vertrekken. Met luid getoeter op de scheepshoorns varen we de haven uit en zwaaien Las Palmas voor goed uit.
Net als we de zeilen hijsen, krijst de radio "houdoe voor Jatinga, houdoe voor Jatinga". Wie ons vaarwel zegt, weten we niet, vast een van de Nederlandse vrienden in de haven. In de verte zien we een motorjacht met rasse schreden dichterbij komen. Jean Marie en Lina zouden ons voor de laatste keer uitzwaaien, maar waren te laat bij de boot van Gerrit en Frieda, of wij waren te vroeg weg. 'Houdoe' was geen groet, maar de boot van Gerrit. Via kanaal 77 op de radio horen we voor de laatste keer 'buenas noches marmota' en met een grote ereronde wensen ze ons een veilige reis.
Al snel laten we Las Palmas achter ons en varen steeds verder de oceaan op. De zeilen zijn gehesen, de wind komt vanaf nu zeven dagen schuin van achter. 'Hoog voor de wind' zoals ze zeggen en de boot begint aan het ritmisch geschommel op de golven. Opnieuw een oefening voor het evenwichtsorgaan, dat nog niet begrijpt wat het overkomt. De pleister achter het oor verzacht het effect, zelfs zo goed dat het Zoe verlost. Zeeziekte bepaalt het gevoel van het avontuur, zodat we beiden een heel andere ervaring hebben van de eerste oversteek.
"De eerste drie dagen voel ik me uitstekend, er is geen vuiltje aan de lucht. Ik dans elke avond kokkerellend door de kajuit, en zeg trots dat ik me niet zeeziek voel." ~ Zoë
Voor Olivier valt het minder goed mee. Hoewel Dieter een heerlijke Zwitserse Römertopf op tafel tovert midden op zee, wordt het toch voer voor de vissen later op de avond. De boosdoener was waarschijnlijk de warme kop melk die Olivier tijdens de nachtwacht dronk. Op advies van Dieter gaat Olivier zo snel mogelijk liggen in de kooi om later pas de kleren uit te doen. Het werkt verbazend goed zodat slapen de beste remedie lijkt te zijn.
"'s Ochtends ontwaak je, voor even bevrijdt, al is dat een kwestie van tijd. Drie keer schommelen en de misselijkheid keert terug. De zeelucht doet goed, maar eetlust is er niet. Een cracker of droge muesli lijken een onmogelijk banket, en elke slok water schudt de maag extra op." ~ Olivier
“Midden op zee, geen andere schepen, geen land in zicht, alleen op de wereld zover het oog kijken kan. De grootsheid van de watermassa is niet te beschrijven, als klein nietig bootje schommel je zo dagen op en neer. Je kijkt, geniet, leest, eet en slaapt. De grootsheid van de oceaan maakt het leven aan boord tijdloos, en toch vliegt de tijd.”
Met Zoe gaat het heel wat beter, al vereist het enige oefening om te genieten van helemaal niets doen. Op de oceaan zijn we zo groot als een zeepje dat van de ene naar de andere golf gedragen wordt. De horizon is langs alle kanten leeg waarbij alleen de zon enig gevoel van richting en tijd geeft. De mogelijkheid dat een ander schip te zien, misschien op 15 mijl, is een moment van opwinding, maar meer dan drie schepen zien we niet tijdens heel de tocht. Een betere training voor het geduld, de zitspieren en de stress bestaat er niet.
In opdracht van Sail&Whale turen we uren het wateroppervlak af, zoekend naar dolfijnen of zelfs een walvis. Elk uur noteren we de staat van de oceaan en tussendoor alles wat we zien. We noteren vooral veel uren, al hebben we soms geluk! In het begin nog ver weg, maar later spelend naast de boot. In de opwinding verdwijnt de zeeziekte, voor even, want elke kleine inspanning betaalt zich terug, in misselijkheid en meer van dat nare gevoel.
"Dag vier breekt aan en we hebben de anti-zeeziektepleisters op advies van de handaanleiding afgetrokken. Je kunt een nieuwe achter het andere oor doen, maar we bewaren de pleister voor de volgende etappe. Bovendien heb ik hem toch niet nodig, ik voelde me toch uitstekend. Tot dan toe. Nu begint bij mij de maag te borrelen. Ik word weer even herinnerd, hoe verschrikkelijk zeeziekte is." ~ Zoë
De oceaan wordt wilder, golven tot vijf meter, kort op elkaar. De eerste dagen was koken vooral een goede test. Waar leg je wat en hoe zet je alles vast. Maar op deze zee is het een hel. Een garantie op misselijkheid en afscheid van eetlust. Maar ook overdag is het minder relaxed. Geen dutjes meer voor op het dek en voor walvissen spotten zijn de golven veel te sterk. De macht van de oceaan doet je klein voelen, en je vraagt je stiekem af of een boot wel bestand is tegen zoveel kracht. Die geeft geen krimp en zeilt verder, dag en nacht. Net als de kapitein, onverwoestbaar navigeert hij zijn schip en maakt lange uren op het dek. Zijn crew is veel minder robuust en ziet af door de zeeziekte, maar daar trekken beide zich niets van aan, onverstoorbaar.
"Het liefst wil ik springen, in de oceaan, weg van deze nachtmerrie. Zes dagen, zes nachten, er lijkt geen einde aan te komen. De boot blijft gaan, van links naar rechts, gepiep, gekraak, stop." ~ Olivier
Door de sterke wind gaan we snel zodat we na zes dagen en nachten land in zicht krijgen. 's Avonds aankomen is niet aan te raden door de vele rotsen en scheepswrakken zodat we met weinig zeil rustig over de zee dobberen. Een slakkengang die de martelgang van Olivier verlengt en mentaal helemaal breekt. Rationeel denken kan niet meer, alles wordt in twijfel getrokken, zelfs de keuze om op wereldreis te gaan. Zeeziekte is slopend, zowel fysiek als mentaal. De vrijheid van een zeilboot voelt dan als een gevangenis waar een uitweg niet bestaat. Het is tijd om aan land te gaan, daar kunnen we de negatieve gedachten uitschudden en de positieve bewaren. Als we zondagochtend de haven van Mindelo binnenvaren, verschijnt er toch een bijzonder gevoel, een trots gevoel. We zijn in Afrika, en dat via de oceaan!
"Gelukkig verdwijnt het zeezieke gevoel als we Mindelo binnenvaren. Mentaal ben ik nog niet klaar voor het vervolg, maar het gevoel van trots is er al wel. Spijt? Absoluut niet!"
16 Comments
Waaaaaw , zoveel gevoelens in deze tekst… Vreugde, spanning, schrik, onzekerheid, eenzaamheid, misselijkheid….Ik voel ze tot hier. Ik geloof graag dat jullie na deze doop eventjes moeten bekomen. Jongens ,jongens jullie maken wat mee.
Jij leeft altijd mee! Gaaf te horen dat je zo diep in de tekst word gezogen!
Omgekeerd: Als 8 jarige was ik de enige niet zeezieke bij een storm oversteek Oostende-Dover. Ook niet leuk om tussen al die braaksel op het dek door te moeten laveren……..
Gelukkig is het maar één keer overboord gegaan ;). Het is ook niet iets waar een kapitein op zit te wachten. Gelukkig kon Zoë koken etc. en Olivier zijn ziekte zeer goed vermommen. Ze hadden het niet bepaald door 😉
Cuantos sentimientos encontrados en esta primera experiencia…Los mareos pueden estropear grandes días de navegación y de salud, se que se pasa muy mal.
En fin lo importante es la actitud positiva y la alegría de llegar.
Los queremos!
Si! Los mareos no son agradables, pero en dirección de Brasil, debe de ser mas tranquilo, lo espero :). Pero, siempre positiva! Chau! Besos!
Mooi verhaal over 1 onderwerp : zeeziekte. Is beslist een nieuwe belevenis in jullie “roadbook”. Maar het verblijf op de Kaapverdische Eilanden zal veel ellende doen vergeten. Misschien komen jullie er nog Neerpeltenaren tegen ! We wensen jullie een fijne verderzetting van de grote trip met veel succes en mooie verhalen.
Zeker, het was goed om weer met twee benen aan grond te staan. Nu maken we ons klaar voor een dag tocht naar het volgende eiland. We houden ons groot 😉
Mooi, moedig en verantwoord, te durven ervaren! Nietig te zijn in die onmetelijke grootheid.
Jullie tekst;
‘Het vereist enige oefening om te genieten van helemaal niets doen’ en ‘als een zeepje dat van de ene naar de andere golf gedragen wordt ‘ zijn twee zinnen
waaruit lijkt te klinken dat dit de reden zou kunnen zijn waarom het Zoë beter lijkt te zijn vergaan.
Olivier heeft als man, zo heb ik uit het vorige verhaal begrepen, naast zijn serieuze karakter enige verantwoording toegeschoven gekregen , de touwtjes in handen laten je aan beide zinnen niet toe te komen of ze als zodanig te ervaren. Ik wens je een beter lichamelijke ervaring Olivier.
Nieuwsgierig ben ik; Wat zou er gebeuren als je de (oor)plakkers zou hebben laten zitten zolang als dat mogelijk is?
Behouden vaart!
Mooi om jullie ervaringen online mee te kunnen maken. Als kind werd ik ook vaak zeeziek. Gelukkig werken een aantal huismiddeltjes erg goed. Een banaan doet wonderen en ook een boterham met kaas. Vreemd genoeg lijkt iets vettigs eten de misselijkheid juist te verzachten. Heel veel plezier!
Lieve kids,
wat een ervaring! Even geen controle, het laten gebeuren. Dat zijn jullie niet gewend!
Het lichamelijke ongemak is er wel te veel aan, genoeg is genoeg… Ik ben wel blij dat Olivier niet echt in de oceaan gesprongen is :-).
In ieder geval: hoed af! Want zoiets zal ik NOOIT doen (de dodentocht wordt mijn meest memorabele daad, zeker weten). Ik ben fier op jullie, zoals jullie schreven: Afrika bereiken via de oceaan, hoe cool is dat!!!
Ik zou wel met alle plezier jullie verzorgd hebben. Misselijke kinderen, daar heb ik wèl ervaring mee 🙂
heel veel knuffels!!
LIeve
Hallo lieve luitjes. Jullie hebben het wel te verduren gehad.gelukkig hebben Frieda en ik Gerrit geen last van zeeziekte.Ook niet toen we tussen Israël en Turkeye wind van 9 be kregen.Maar kop op voor de volgende trip.Komt echt goed.Hartelijke groet voor jullie 4tjes van Frieda en Gerrit.HOUDOE!!!
Gaaf hoor z’n avontuur op een grote oceaan!
Lieve globetrotters,
Wow wat vind ik jullie stoer en moedig en wat schrijven jullie mooi! Wat een belevenissen en een schat aan ervaringen, al begrijp ik goed dat “die ene” jullie wel bespaard had mogen worden.
Dank dat ik mee mag reizen en mij mee mag verwonderen. Een goed verblijf nu en daarna weer behouden vaart.
Ik kijk weer uit naar de volgende berichten.
Hartegroet,
Elisabeth
Gefeliciteerd met jullie eerste overtocht.
Well done!!!
Remon Schreuders
S.V. Northern Light
De manier ” hoe ” dat jullie het allemaal beschrijven, super mooi en wel…maar wat jullie meemaken ? in mijn eigen denk ik; ocharme wat hebben jullie toch afgezien…” een gevangenis waar een uitweg niet bestaat”…wat gaat er door de weken heen toch door jullie hoofd…maar nu aan wal gekomen komen de mooie momenten weer terug…waar je het uiteindelijk allemaal voor doet..