Verlaten rails
De warme stilte
juli 30, 2017
Ruben Ferreira
augustus 25, 2017
21 juli - Ferry
Argentinië is het land waar onze benen al vanaf vertrek naartoe sturen. Weliswaar met de omweg van de wind. Argentinië is het land van uitzichten, besneeuwde bergtoppen en rivieren. Het is het land waar de gauchos de cultuur bewaren en het land van teamsport en grote voetbalnamen. Het is het land van onze bucketlist.
We staan te trappelen met onze volgeladen fietsen tussen de auto's op de ferry die ons in een uurtje van Uruguay naar Buenos Aires heeft gebracht. Een van de bestuurders komt een praatje maken en heeft slechts een korte woordenwisseling nodig om ons spontaan te vragen of we al een slaapplaats hebben? Die hebben we al, maar we besluiten hem daarna op te zoeken. Onze tocht door de grote stad voelt als een gepland onthaal, het ene na het andere autoraampje schuift open om ons succes te wensen. We voelen ons welkom in Argentinië.
Op grote hoogte delen we de allereerste nacht in het nieuwe appartement van onze warmshower Federico. Zijn moeder vindt het vreemde bezoek maar niks en de eerste vraag van zijn neven is hoeveel hij op ons verdienden kan. Federico heeft in zijn reis door Nieuw Zeeland zoveel mogen nemen, dat hij nu graag wil geven. Hij krijgt het zijn familie niet uitgelegd, maar wij mochten als eerste gasten daar de verandering van zien.
We zijn hetzelfde weekend nog van harte uitgenodigd om de assado van zijn moeders verjaardag te vieren. We bezoeken de stad, spreken af met Margot, een vriendinnetje van Zoë, die een half jaar in Buenos Aires woonde en verhuizen daarna door naar de chiquere buitenwijk opzoek naar de bestuurder.
Eduardo is een hoffelijke man, zeer georganiseerd, vooruitdenkend en een tikje autoritair. Het is geen verassing dat hij opklom tot colonel en nu mensen opleidt. Hij en zijn vrouw Iliria nemen de tijd om ons Spaans te ontwikkelen tot niveau van gezegdes en spreekwoorden. We bezoeken de stad met een meegekregen handleidingen die ons stap voor stap nauwkeurig langs elke bezienswaardigheid stuurt, zonder een stap te veel te lopen. We verlengen Zoë haar paspoort bij de Nederlandse ambassade en bezoeken gezamenlijk een pianoconcert. We verblijven tien dagen bij Eduardo en Ili, het is weer een mooie uitwisseling van cultuur en kennis waar we beiden rijker van worden.
We hebben 1200 km te gaan tot Mendoza, door de uitgestrekte pampas van industriële agrarische landschappen en met lange kilometers zo recht als een treinspoor. Het vooruitzicht is saai, maar we willen het geprobeerd hebben voor we simpelweg naar de bus grijpen. Het spoor is onze leidraad en voert ons van het ene Engelstalige dorpsnaam naar de andere. Namen als 'Carlos Keen', 'Open Door' en 'wheelwright' zijn ontstaan door de Engelse treiningenieurs die hier heen kwamen om het treinnetwerk aan te leggen. De dorpjes hebben allemaal dezelfde vorm, die zich uitgroeit vanaf de halte naar een marktplein met kerk en gemeente huis. Het spoor is weliswaar dood, wij worden als een onzichtbaar locomotief over de verlaten rails van de ene halte naar de ander gevoerd. De contacten tussen de dorpen worden als wagons aan elkaar geklikt en bieden ons elke nacht weer een veilig station.
De eerste dag moeten we het spoor nog vinden. We raken niet aangehaakt door opengebroken wegen. Als we even vast lijken te zitten loopt het toch uit op een dood spoor. Aan het eind van de dag hebben we nauwelijks 50 kilometer gefietst en komen twee onbepakte fietsers ons tegemoet om ons spontaan een slaapplaats aan te bieden. Hun huis is tien kilometer terug, maar hun hartelijke ontvangst brengt ons tot de juiste wissel.
'We stijgen op over grasland, zweven boven Isla Verde en bewegen op de luchtstromen van de wind'
Daarna gaan we goed vooruit en halen een gemiddelde van 90 kilometer per dag. We slapen bij Lito, een professioneel fietser, waar we een leuke band opbouwen met zijn zoon Franco. Lito is ons zo dankbaar voor het contact met zijn zoon, die een gehoorimplantaat heeft, dat hij zich na ons vertrek inschrijft voor warmshowers om nog meer buitenlanders te ontvangen. We gaan door naar Pablo die alle adresjes voor ons regelt, ons meteen opneemt in de familie en ons rondleidt als helden. De dagen er na komen we bij Moira en Martin, die zo gek zijn om ons in hun kingsize bed te laten slapen terwijl ze zelf samen op een matrasje op de grond gaan liggen. Elke familie neemt ons op dezelfde wijze mee in de auto voor een rondje langs het marktplein en gemeentehuis dat er precies bij ligt als in het vorige dorp. Het vaste rondje en deze gewoonte is zelfs een begrip. Het is, una vuelta del perro, een rondje met de hond, maar dan zonder hond en met de hele familie in de auto, want lopen dat doen mensen hier niet en meer is er toch niet te doen, beamen ze zelf.
Onze locomotief werkt weliswaar op rolletjes, toch moet er hard gewerkt worden. Elke dag duwt de wind schuin van voren. Als we op een dag windstoten van 50 kilometer per uur in ons gezicht hebben en op los zand vooruit ploegen over de ellenlange weg, zakt de moed in de schoenen. Een stemmetje begint te praten en het mechanisme begint tegen te werken. Dit is loodzwaar en oersaai, wat doen we hier eigenlijk? Het zijn woorden die tussen ons in de lucht hangen. We hoeven ze niet naar elkaar uit te spreken want we weten allebei dat geen van ons slap wil zijn, geen van ons op wil geven en geen van ons vals wilt spelen. Het is een duidelijk signaal, maar het past blijkbaar bij ons karakter om af en toe ergens doorheen te moeten bijten en om 'pijn' te lijden die ons later sterker maakt. We zwijgen en fietsen door. Tot we bij Tatalo terecht komen.
Tatalo pikt ons op bij een rustplaats van Gauchito Gil waar we foto's staan te maken. De gaucho is de een legende en langs de weg vind je elke 5 kilometer een rood huisje als gedenkplaats. Tatalo ziet onze fietsen en vraagt of we een nachtje in zijn huis willen slapen. Als we willen mogen we langer blijven en morgen met hem gaan vliegen in zijn Auster uit 1946, maar daar hebben we geen tijd voor. Bovendien kunnen we de volgende dag met Martin naar een koeienveiling van een boerderij met raskoeien, de welbekende Angus. We komen voor een keuze te staan en er wordt een spelletje gespeeld met ons brein. Twee fietsdagen en de mentale drang om de Pampas af te maken, inruilen tegenover cultuur, unieke ervaringen en rust. Gek genoeg is voor ons de keuze niet kant en klaar. Wij voelen ons gefaald door de fiets te onderbreken en denken dat we in tijdsnood komen. Gelukkig geeft Tatalo ons een zetje in de rug door te bevestigen dat het laatste deel van de route oersaai en bovendien gevaarlijk is.
De volgende dag schuiven we de deuren van de hangar open en duwen het voertuig naar buiten. Als we ons om de beurt in het vliegtuig zetten voelen we ons de sterren van een jaren 60 film. Onze stemmen kraken als op de radio en delen commando's uit boven het geluid van de draaiende propeller. We stijgen op over grasland, zweven boven Isla Verde en bewegen op de luchtstromen van de wind. Even besturen we zelf het vliegtuig en komen daarna weer met een kick aan de grond. Om de film af te maken bezoeken we een gigantische authentieke autocollectie van zijn vriend en maken we 's avond deel uit van de mannenbijeenkomst die is ontstaan uit het folkloredansen.
Met Martin landen we weer in de realiteit en leren over de koeienhandel van deze eeuw. Martin is zelf werknemer van een fidelot waar koeien in snel tempo worden vetgemest voor de vleesmarkt van Argentinië. De veiling is een commerciële bijeenkomst waar kleingeld niets award is. De beste koeien van het land staan buiten gepresenteerd met naambordjes waar de gezondheid in getallen is uitgedrukt. De zaal is gevuld met honderden mensen waarvoor een driegangendiner van kwaliteitsvlees is voorzien. Als de magen gevuld zijn, worden de geldboekjes erbij gehaald en schreeuwen de getallen door de lucht. Stieren, koeien en embryo's worden verkocht voor belachelijke bedragen om de beste Angus biefstukken te produceren. De beste koe gaat weg voor 15.000 euro. Wij kopen niets, maar kunnen vandaag wel een bakje sperma winnen, wat zijn we toch een geluksvogels.
We nemen de bus naar Rio Cuarto waar eindelijk de heuvels beginnen. We stelen twee saaie en gevaarlijke fietsdagen door de bus te nemen. Waar deden we eigenlijk moeilijk over? We haken ons wagonnetje los en zwaaien zo de pampa's uit.
[]
10 Comments
Zie dat jullie het graf van Eva Perron hebben bezocht 🙂
Het voormalig theater, huidige boekenwinkel?
Ik bedoel de begraafplaats…
Ja Olivier gaf mij, Zoë al de verklaring. Inderdaad we waren bij de begraapplaats toen twee jongens ons kwamen vragen waar perron lag. Wij hadden geen idee over wie ze het hadden en hebben het graf zelf ook niet meer gevonden. We zijn er vast ongezien langs gelopen.
Ongezien aan voorbij lopen kan niet, want er staan altijd bloemen, mensen, etc. En wie is Evita Perron, shame !!; boeken, films, ballet en beroemde songs staan op haar naam…..
Prachtig zoals het paard en de hond geposeerd staan bij de foto aan de kop (met Olivier), en wat een fijne bijzondere belevingen.
Ja, mooi he! een leven gebouwd op de verlaten trein rails
Super leuk om te lezen dat deze mensen jullie zo graag onderdak willen geven en wat bijzonder dat ze zo veel tijd voor jullie vrij maken!! Daar kunnen veel mensen in Nederland nog wat van leren.
Wat een avonturen hebben jullie weer beleeft.
Fijn dat het gelukt is om de paspoort van Zoë zonder te veel moeite en problemen te verlengen!
Ik kan me voorstellen dat het reizen nog steeds niet verveelt! Heel veel plezier weer voor de komende tijd.
Het reizen verveeld zeker nog niet! Het paspoort is aangekomen maar ik heb er nog steeds geen argentijnse stempel instaan. het word spannend bij de volgende overstap naar chili 😉
Lieve zoe en olivier. Inderdaad het berichtje gevonden. Naar postvakje algemeen verplaatst. Hopelijk zie ik dan jullie berichten weer. Veel gelezen. Niet alles.
Maar wat een leuke verhalen weer. Wat een avontuur en doorzettings vermogen. Volgens mij hebben jullie nu fietsbenen waar waar een beroeps jaloers op kan zijn.
Fijn dat het nog steeds verder goed gaat. En blijf genieten. En laat je niet teveel leiden door de tijd. Succes en tot horens. Ton en Ellen