Carretera Austral
Tien seizoenen in een dag
november 12, 2017
Whiskey op de Austral
december 11, 2017
31 oktober - 15 uur s' middags
De route der fietsers, de Carretera Austral, staat in de top 10 mooiste lange afstand routes en is begeerd onder motoren, Overlanders, vakantierijders èn fietsers. In het hoogseizoen schijnt het hier storm the lopen. Wij pakken nog net de rustige lente mee en ontmoeten meer wereldfietsers dan ooit ter voren. We gaan van start bij het officiële beginpunt, Puerto Mont en zullen fietsen tot de weg ophoudt in Villa O'Higgens, 1.200 kilometers zuidelijk. Daar moet men via Argentinië reizen om tot de meest afgelegen bewoonde wereld van Chili te komen. Het is maar één weg van Noord naar Zuid, de fiets-gps kan uit want verdwalen is onmogelijk. Met de voor ons nieuwe applicatie, 'iOverlander', komen we dankzij een community van mede-avonturiers op de beste wildkampeerlocaties terecht. Die hebben we de eerste avonden nog niet nodig want we worden weer ontvangen door een stel bijzonder gastvrije families.
Na met een pontje overgezet te zijn op een eiland waar de route 'Austral' doorheen loopt, kloppen we doorweekt aan bij de brandweer. We staan er nog zonnig bij in onze knalgele doorregende regenpakken. Het hoofd van de brandweer vraagt of we een tent hebben en zegt dat hij nog wel een plekje heeft in zijn tuin. Rodrigo en zijn vrouw hebben een stel pientere kinderen die ons gastvrij ontvangen als de ouders weer aan het werk zijn. Sofia, de jongste leert aan Zoë de volksdans cueca en 's avonds gaan de kinderen voor haloween rond de straten om snoepjes te vragen. 'Natuurlijk' slapen we niet in de tent maar in het bed van de oudste zoon die op de bank wordt gelegd. En we worden verontwaardigd aangekeken als we zeggen dat we de volgende ochtend vertrekken. We moeten blijven tot morgen na de lunch, voor de huisgemaakte casuela.
In Hornopiren, 50 kilometer zuidelijker, staan we voor de deur van padre Antonio. De vader, een liefelijke oude man, zegt vol van overweldiging 'de Holanda?!' als Zoë vertelt dat ze uit Nederland komt. 'Och dan kunnen we gewoon Nederlands praten' vervolgt Toon van Kessel. Hij nodigt ons uit om de nacht door te brengen in een van zijn gastverblijven en met flapperende oren luisteren we verbaasd naar zijn verhaal. De man reisde als jongeling als missionaris naar Chili en kwam in opstand tegen de dictatuur van Pinochet, belande daarvoor geregeld in de cel, maar gaf zijn idealisme nooit op. Hij motiveerde de jeugd om op te komen voor armen en bouwde samen met hun, dertig kerken. Hij bracht riolering, electriciteit en vervoer naar het afgelegen eiland en leidde analfabeten op voor een betere toekomst. Toon is 82 jaar en nog zo pienter en ondernemend als een jonge vogel. We zwaaien hem en het eiland uit voor het vervolg op de Carretera Austral.
We steken over met twee ferries en moeten daarvoor een lift vinden, want tussen de twee boten licht een stukje weg van tien kilometer, die wij op de fiets onmogelijk op tijd afleggen vòòr de tweede pont vertrekt. De overtocht vertrekt slechts één keer per dag en vergroot de kans op het ontmoeten van medereizigers. We ontmoeten fietser Jean uit Frankrijk en motorrijder Ryan uit Wales. Beiden zijn net een week onderweg en nog vol van vraagtekens. Jean, die alleen de Carretera Austral fietst, voegt zich blij aan onze zijde en met Ryan spreken we af bij het eerstvolgende meer. Jean word ons in eerste fiets-maatje sinds Marlène in Europa. Aangekomen bij het meer delen we de avond en is het leuk om te zien hoe ieder is voorbereid op zijn reis. We beantwoorden veel vraagtekens en helpen aan wat handige reizigerstips voor de regio. Ryan verlaat ons in de ochtend en met drie fietsen we door het prachtige Pumalin park. Het park is bijzonder mooi onderhouden en de stukken ripio, onverharde wegen, zijn zelfs een plezier met onze dunne bandjes. Het weer valt reuze mee. We verwachten dagelijks hopen regen, maar de zon schijnt zelfs af en toe. We snuiven de sterke geuren op als we rijden door de groene tunnel van natuur. Het dichtbeboste park was tot kort geleden eigendom van miljadair Tomkins. De man beschermde het stukje natuur letterlijk met zijn leven. Tot hij omkwam van bevriezing en verdrinking tijdens een kanotocht en zijn vrouw de kilometers hectaren doneerde aan de Chileense overheid. De kans is gegrepen en in rap tempo zal de gehele Carretera Austral verhard zijn. Elke dag komen we een stel wegenwerkers tegen die hard werken aan een nieuw stukje weg, speciaal voor ons, althans zo voelt het.
Via via weten we dat een Engelse leraar in het dorpje La junta fietsers wil verwelkomen in zijn klas. We hebben geen naam en geen adres, maar we vinden hem snel. Oscar lijkt zijn uitnodiging van een half jaar geleden aan een willekeurige fietser al weer te zijn vergeten en is wat onwennig als we voor zijn deur staan. Zoals we weten ebt dat snel weg zodra we onze tent in de tuin hebben gezet, op de bank ploffen, ons thuis voelen en er met de familie op los kletsen. De volgende dag staan we voor drie klassen. In een van de klassen zit zelfs een Belgische studente, die recentelijk naar Chile is verhuisd. Iedere maandag ochtend stellen de leerlingen zich netjes in de aula op, zingen het volkslied gevolgd door het schoollied en worden de beste studenten van de week naar voren gehaald. De regering zorgt voor het behoud van nationalisme om mensen in Patagonië te doen blijven wonen. Docenten, medici en andere overheidsmedewerkers ver van de beschaafdheid worden hier zelfs dubbel uitbetaald. We blijven twee nachten, leren veel over het rustige leven in Patagonië en voor we het weten is onze volgende overnachting in Puyuhuapi bij een gymdocent al geregeld.
Jean sliep de voorbije nachten op een camping om de hoek. We ontmoeten hem de eerste dag om samen naar een warmwaterbron 20 kilometer verderop te fietsen. Een auto die ons passeert blijkt de baas te zijn. Hij meldt ons dat de warmwaterbaden gesloten zijn, maar geeft ons direct daarna de sleutel van de poort voor een privébad. De volgende dag zien we Jean weer om door te fietsen. Omdat onze overnachting al geregeld is helpen we hem op weg bij de brandweer. Dat is gelijk het moment waarop we hem verliezen. We wachten de docent Juan Jose op voor de school en blijven een extra dag om een bezoek te brengen aan een gletsjer en te genieten van een heerlijk bed. Het bezoek aan de gletsjer mislukt omdat er simpelweg geen verkeer is dat ons een lift kan geven, dus we genieten van de 'schaarse' dagen zon en Olivier speelt 's avonds met het team van Juan nog eens een keer zaalvoetbal, dat geleden is van tot voor de reis. De volgende morgen vertrekken we vroeg voor zowel een vier uur durende wandeling naar de gletsjer en 50 kilometer te fietsen om niet in achterstand op ons schema te komen. Het schema is tot stand gekomen om in alle rust op tijd in Ushuaia aan te komen waar de de ouders van Olivier en de kerst op ons wachten. Onderweg ontmoeten we een tweede fietser, Patrick, een Belg!
De volgende dag zijn we herenigd met Jean en fietsen we verder met zijn vieren. We trekken door de mooiste landschappen met tientallen watervallen en bomen gehuld in haar mooiste bloemen. Ruige pieken met sneeuw lopen over in warme groene bomen gemengd met haar rode, gele, paarse en blauwe soortgenoten. Na elke bocht volgt een nieuw uitzicht en 400 kilometer later blijft het een 'oooohh' na elke draai. Af en toe is er ripio maar voor het grootste gedeelte is het geasfalteerd. De klimmen zijn pittig, maar goed te doen en alles te samen komen we steeds weer in de volgende dorpjes aan. Na een aantal mislukte pogingen kunnen we eindelijk een keer bij de brandweer slapen. Een nieuwe ervaring voor Jean en Patrick. Ze krijgen er s'ochtends zelfs een brandalarm bij. Weliswaar een vals alarm. Het is onwijs leuk om zo al een week lang gezelschap te hebben, maar het vraagt elk individu ook om aanpassingen. Als fietser, zeker na enkele maanden, ben je vastgeroest in gewoontes. Wij ondervinden dat we samen werken als een gesmeerde machine en zo op elkaar zijn ingewerkt zijn dat we er geen woorden voor nodig hebben. Iedere fietser heeft zijn eigen snelheid, zijn eigen tijdschema en zijn eigen budget. Zo makkelijk blijkt het nog niet om die allemaal op elkaar af te stemmen. Zo vertrekt de één nooit na 8 uur en begint de ander pas om 9 uur aan zijn dag of reist de ene met een zeer krap budget en de ander hecht waarde aan comfort. Met respect voor ieder zijn gewoontes is het toch moeilijk daar een middenweg in te vinden. Het is immers ieders leven, dat je met elkaar deelt.
De laatste 90 km naar Coyhaique zijn in de gietende regen. Jean kiest voor de 15 kilometer kortere ripio weg, maar komt pas 3 uur later na ons aan. Een gebroken ketting en verschrikkelijke ripio was het resultaat. Gelukkig kunnen we hem warm ontvangen in de cabaña die we met zijn vieren huren in het centrum van Coyhaique. Het is een belangrijke stop, halverwege de Carretera Austral. De laatste mogelijkheid tot inkoop, reparatie en onderhoud. Hierna belooft het nog mooier, zwaarder en verlatener te worden!
5 Comments
Patagonia lijkt op Ned. Indie: Tropenjaren worden dubbel betaalt. Van wie hebben de Chilenen dat geleerd …?
De schoonheid komt met verhaal en foto’s, één op één onze huiskamer binnen.
Betreffende de ervaringen met fietsgenoten. Eenzelvigheid ligt in deze eenzaamheid op de loer. Net als zeelieden en eilanders kun je in dergelijke omgeving alleen op je zelf vertouwen, eigen instincten worden extra ontwikkeld maar daarmee neemt volharding in eigen handelen toe. Succes op weg naar de afspraak!
Wat een mooie woorden Mama! Je raakt de plank
Wat leuk dat jullie je verhaal ook in een klas hebben mogen vertellen! En wat een mooie foto’s weer!!
hihi dankje! Dikke knuffel aan mama jebbien!