Wat willen we eigenlijk?
Buikgevoel
maart 31, 2022
Zomerboerderij
april 14, 2022
Donderdag 3 maart - Zuid Noorwegen
Als we de provincie Telemark verlaten, komen we dichterbij Oslo en de kust. Hier liggen grotere steden in Noorwegen. Op veel plaatsen ligt geen sneeuw meer zodat het landschap er treurig bij ligt. Het is druk op de wegen en de fietsvoorzieningen in Noorwegen zijn, zeker tussen de steden, bijna onbestaande. De laatste 50 kilometer tot Oslo fietsen we tussen de uitlaatgassen en opstuivend stof. Oslo heeft nooit op onze lijst gestaan als potentiële stad om te wonen. Het is veel te groot en vooral onbetaalbaar. De prijs voor een appartementje met één slaapkamer start vanaf €500.000.
Vanuit het centrum van Oslo gaat iedere weg omhoog. Onze gastheer, een jonge Fransman, woont helemaal bovenaan, aan de rand van de Nordmarka, het natuurgebied ten noorden van Oslo. Hij woont een half jaar in Noorwegen en we leren veel van zijn ervaringen. Bij alle buitenlanders waar we geweest zijn, komen vaak dezelfde opmerkingen over Noren en het emigreren terug. Het is moeilijk om vrienden te maken, mensen nodigen je nooit uit bij hun thuis, ze spreken liever Engels dan Noors met je, Noren zijn wat lui, een persoonsnummer krijgen duurt verschrikkelijk lang, maar de prachtige natuur en de oneindige buitenmogelijkheden overwinnen alle nadelen.
Zoë plaatste twee weken geleden een oproep op Facebook. Samengevat: 'We zijn in Noorwegen en willen jullie ontmoeten. Waar mogen we de tent in de tuin zetten?' Bijzonder veel mensen reageerden en nodigden ons uit, ook Noren. Overal worden we gastvrij ontvangen en we doen ons best om zoveel mogelijk Noors te spreken. We zijn in Nederland begonnen met zelfstudie, maar een echt gesprek voeren is te moeilijk. We kunnen vertellen dat we in Nederland zijn vertrokken en veel regen hadden onderweg. Toch leren we snel bij en iedere mogelijkheid die we hebben, spreken we in het Noors. We merken dat heel wat Noren geduld hebben en het net leuk vinden dat we Noors proberen te leren. Het zijn een aantal signalen die ons vertrouwen geven dat we succesvol kunnen integreren.
In de buurt van Gjøvik worden we ontvangen door Bram en Gesien. We kenden hen dankzij contacten tijdens onze boektour. In januari belden we al eens via video, nu staan we plots voor de deur. Ze zijn beiden geveld met corona, maar ze hebben een gastenhuisje waar we mogen verblijven. Gjøvik is de zuidelijke grens van ons zoekgebied. Vanaf hier draait de reis niet meer om doorgaan, maar om op dezelfde plek te blijven. Vanaf hier willen we de omgeving voelen, zien, ervaren en ontdekken. We mogen een weekje blijven in het gastenverblijf en maken daar dankbaar gebruik van. We stappen binnen bij het gemeentehuis, hebben een afspraak bij de bank, gaan naar de bibliotheek en stellen onze vragen bij de sociale dienst. We melden ons ook aan voor een huisbezichtiging. We zijn niet geïnteresseerd in het huis, maar doen het voor de ervaring. Van de makelaar krijgen we een sms dat we om 17 uur welkom zijn. Om tien voor vijf staan we netjes voor de deur en wachten op de makelaar. Vijf minuten later wandelt er een man de oprit op. Hij loopt naar de deur en gaat zomaar naar binnen. Daar zien we dat het hele huis volstaat met andere geïnteresseerde mensen. De makelaar is aanwezig, maar we moeten onszelf rondleiden. Iedereen doet bovendien zijn schoenen uit, een Scandinavische huisregel, zodat we op onze sokken met de makelaar staan te praten.
De omgeving ontdekken we op sneeuwschoenen en met de fiets. Het is midden maart en volgens Gesien is het veel te warm voor de tijd van het jaar. Påskeværet is het, het weer dat er normaal rond Pasen is. 'Het hoort -15 graden te zijn 's nachts en niet boven nul overdag,' zegt Gesien. Wij vinden het niet zo erg want het is heerlijk om op sneeuwschoenen te wandelen en te genieten van de lentezon. Op maandagavond mogen we een avond mee-trainen met de lokale skiclub. In Noorwegen zijn alle kinderen geboren op ski's, zoals wij dat zijn op de fiets en schaatsen. We mogen meedoen met de kinderen en zelfs daar zijn er een paar die sneller skiën dan wij. Over de besneeuwde wegen fietsen we na de training terug naar huis. Bram en Gesien zijn intussen genezen van corona en wachten op ons met vers gebakken wafels, een andere Noorse traditie. Het is zoals we ons leven hier voorstellen. Heel veel buiten zijn, langlaufen vanuit de voordeur en daarna knus in een warm huis bij het haardvuur kruipen.
Met Bram en Gesien spreken we natuurlijk Nederlands, maar we leren wel bijzonder veel van hun ervaringen. Ze wonen hier al bijna dertig jaar en zijn volwaardige Noren. Hun vriendenkring is ook niet zo groot in Noorwegen, maar dat is ook door de bewuste keuze om wat verder van de stad te wonen. Het immigratieproces is in dertig jaar tijd veel verandert, maar dat dingen in Noorwegen wat langer kunnen duren, bevestigen ze. Het is soms een beetje mañana mañana hier. Hard werken staat zeker niet op de eerste plaats, genieten van het leven wel. Door hun werk leerden ze heel snel Noors en ze verzekeren ons dat het essentieel is om echt te integreren hier. In Oslo kan je het redden met Engels, maar wij willen meer landelijk wonen en dan is Noors verplicht. We willen niets liever dan zo snel mogelijk Noors leren.
In het gastenhuisje maakt Zoë een vision board dat ons droomleven in Scandinavië laat zien. Ze plakt vier A4'tjes aan elkaar en plakt ze vol met foto's. Op het eerste A4'tje staan foto's van rode en zwarte huizen in de sneeuw. Op het tweede A4 staat het buitenleven met langlaufen, kampvuurtjes, kamperen in de sneeuw, kanoën, biathlon en wandelen in de bergen. De laatste twee A4'tjes gaan over de werkzaamheden die we willen doen. Er staat heel veel op, misschien wel een beetje veel. Dat vind Bram ook. 'Wat willen jullie nu echt?' vraagt hij. We beseffen dat veel ideeën hebben goed is, maar we beseffen ook dat we daardoor focus missen en mensen ons minder goed kunnen helpen in de zoektocht. Het is alsof we de weg vragen naar vijf verschillende dorpen op hetzelfde moment. Het antwoord op de vraag 'wat willen we nu echt voor werk?' weten we nog niet, maar het vision board helpt onszelf ook om een keuze te maken. Het is niet alleen een praatplaat met de mensen die we ontmoeten, het is ook onze gedachte die geordend wordt. Stap voor stap komen we dichterbij ons doel.
