Tot op de bodem
Afstand nemen
oktober 23, 2022
Opbouwen
december 31, 2022
Zondag 27 november - Oslo
Om zes uur 's ochtends komen we aan in Oslo. We hebben er een busrit van 32 uur opzitten, maar liefst twee nachten in de bus. Olivier zijn hele lichaam is stijf van alle mogelijke slaaphoudingen die hij niet kon vinden. We proberen verschillende, duurzamere reisopties tussen Nederland en Noorwegen. De bus kwam dit keer heel goed uit omdat we voor een koopje al onze winteruitrusting konden meenemen. Makkelijk dus, maar ook lang en zwaar. Een optie voor ooit nog eens, maar liever toch eerst de trein en boot ervaren. Vanaf Oslo moeten we nog anderhalf uur met de trein en daarna drie kwartiertjes met de auto. De auto? Ja, we hebben een tweedehands auto gekocht één dag voor we naar Nederland en België kwamen. Echt goed voelen we ons er niet bij, maar het is een noodzakelijk kwaad als we in het bos van Noorwegen willen wonen. We zullen natuurlijk alles met de fiets blijven doen, ook in de winter. Al is het onze eerste winter in Noorwegen en we weten niet of het mogelijk is. De Noren vertellen ons dat we niet altijd kunnen fietsen. De weg naar de stad kan druk zijn en er is geen fietspad. Als er veel sneeuw op de weg ligt met diepe sporen, kan het gevaarlijk zijn om te fietsen, aldus de locals die weliswaar zelf nooit fietsen. Ach, we gaan het ervaren deze winter, dat is ons doel. Alles proberen en leren. De auto geeft ons alleszins wat vrijheid en zekerheid. Het karretje is bijna 20 jaar oud met 200.000 kilometer op de teller. Hij was spotgoedkoop, rijdt prima en dat is alles wat de auto voor ons moet doen.
In Oslo halen onze ski's en twee propvolle fietskarren uit de bus. We klikken de wielen in de kar en wandelen van de bus naar de trein. Deze winter zullen we de fietskarren vooral als sleetjes gebruiken. Ons huurhuisje ligt aan het einde van een doodlopende weg bovenop een heuvel. Vanaf de boerderij wordt de weg ernaartoe niet sneeuwvrij gemaakt en dat betekent dat we een dikke kilometer wandelend naar huis moeten. Wij denken dat we dat heerlijk vinden, het hoort bij ons avontuurlijke leven, maar de Noren verklaren ons voor gek. Zelf willen we het gewoon ervaren, misschien valt het dik tegen en moeten we de Noren na een paar maanden gelijk geven.
We zijn weer in Noorwegen en dat merken we meteen. Waar we in Nederland de afgelopen maand steeds weer in volle treinen zaten of soms recht moesten staan, is het hier bijna geruisloos stil in de trein. Het is nog steeds donker als we om acht uur uit Oslo vertrekken. Langzaam wordt het een klein beetje lichter en zien we af en toe wat sneeuw op de velden. De temperatuur is hier nog boven nul en de sneeuw van vorige week is grotendeels gesmolten. In ons huurhuis zal dat waarschijnlijk anders zijn. Daar zitten we op 450 meter hoogte en ligt hopelijk wel sneeuw.
Onze auto start als een zonnetje, zelfs nadat hij een maand heeft stilgestaan bij onze vrienden in Hamar. We proppen de fietskarren erin, de ski's en alle andere spullen die we in Hamar hadden opgeslagen. Dat is toch al één plek minder waar een deel van onze uitrusting ligt. Toen we vrijdag uit Neerpelt vertrokken met de volle karren, voelde het toch alsof we een klein beetje aan het verhuizen zijn. Het voelt als een definitieve stap terwijl we nog helemaal geen eigen plek hebben in Noorwegen. We huren het huis tot in april, maar daarna is het voorlopig nog onzeker. Er wachten ons ontzettend drukke en leuke maanden. In april komt ons boek in het Engels uit! Daarna gaan we even op tournee door Europa, gevolgd door een coachingsreis in Noorwegen, een kanotocht en leiderschapstocht in Zweden, een bruiloft in Nederland en daarna een paar maanden naar de VS voor een promotietour van ons Engelse boek. Tussenin zullen we af en toe in Noorwegen zijn en dat is precies zoals we het leven met een basecamp in Noorwegen voorstellen. Onze eigen plek waar we altijd naar terug kunnen gaan, onze thuis. Het zou ons alleen heel wat meer rust geven als we nu naar ons eigen huis zouden gaan waar we al onze spullen kunnen opslaan. Vóór april hopen we toch echt dat plekje te hebben en stiekem hopen we nog steeds de droomplek die we huren te kunnen kopen.
We rijden van Hamar richting Lillehammer, amper drie kwartier met de auto. Piet, waar we ruim een maand op het huis en de katten pasten, stuurt ons een bericht dat het gevaarlijk glad is. Net voordat we naar Nederland vertrokken hebben we de zomerbanden verwisseld voor winterbanden. In Noorwegen rijden heel wat mensen met spijkerbanden, maar dat doen we liever niet. Het is slecht voor het asfalt en het milieu. Met normale winterbanden is het ook goed te doen, al hebben wij nauwelijks ervaring met het rijden op besneeuwde wegen. Als we in Brøttum aankomen, het dorpje waar we zullen wonen net ten zuiden van Lillehammer, ligt er een dik pak sneeuw. We slaan af van de hoofdweg en parkeren de auto bij de brievenbussen, beneden aan de privaat weg. De eigenares van het huis heeft gezegd dat we de auto bij de boerderij kunnen zetten, maar daarvoor moeten we de steile weg omhoog. De sneeuw is papperig met daaronder een laagje ijs. Zonder spijkerbanden of vierwielaandrijving komen we vandaag onmogelijk boven. De eigenares komt ons ophalen met een grote pick-up en rijdt helemaal tot aan het huis. Wat is het mooi hier! Alle bomen zijn bedekt onder een dikke laag sneeuw, net een sprookjeslandschap. Helemaal boven rijden we eerste langs de garage die naast de vervallen houten toegangspoort staat. Iets verder staat de schuur en rechts om het hoekje het rode huis. De blaadjes zijn van de bomen en zijn vervangen door een dikke laag sneeuw. We hebben een prachtig uitzicht op het meer en kunnen zelfs de lichtjes van Lillehammer in de verte zien. We voelen meteen waarom we zo verliefd zijn op deze plek, maar we voelen ook dat het niet onze plek is. De eigenares is net zo dol op deze plek en zal het niet verkopen. We onderdrukken het gevoel en proberen te genieten van de eerste aankomst bij onze nieuwe thuis. Deze plek is zo perfect en zo gemaakt voor ons. Het doet pijn.
We verwachten een koud huis waar we onmiddellijk de houtkachel mogen aansteken om het huis op te warmen, maar de eigenares heeft deze ochtend de verwarming aangezet. Het is aangenaam warm binnen en alles ziet er net hetzelfde uit als de vorige keer toen we binnen waren. Weer verbaasd het ons hoe groot het binnen is. Eigenlijk is het huis veel te groot voor ons twee. De benedenverdieping zou groot genoeg zijn en alleen als Zoë's familie met kerst komt, zullen we het hele huis gebruiken.
De eigenares rijdt weg, terug naar de boerderij, waar wij onze auto en fietsen zullen zetten. We laden onze spullen uit, trekken kasten open, wandelen door het huis en proberen ons thuis te voelen. Het hele huis is bemeubeld en staat vol met oude meubels, beeldjes en andere prullaria. Het liefst zouden we al die dingen weghalen en in kasten verstoppen, maar het is amper vier maanden dat we hier zullen wonen. We voelen ons nog een beetje verloren en ongemakkelijk. Olivier weet dat hij altijd een paar dagen nodig heeft om te wennen aan een nieuwe situatie. Toch zit er een dieper gevoel dwars, eentje dat veel groter is dan 'even wennen'. Hij probeert het te negeren en te focussen op het positieve. Het is de worsteling waar Olivier al een paar maanden mee zit. Sinds we dat ene huis niet gekocht hebben, is Olivier vaak negatief. Hij mist houvast, zekerheid en iets om op te bouwen. Het is Olivier's positiviteit waar Zoë zich normaal aan optrekt, maar nu is het andersom. Ze moet zichzelf sterk houden en Olivier helpen. Ze heeft behoefte aan Olivier's zekerheid en positieve instelling want haar enige houvast is de droom dat dit huis ooit ons droomhuis wordt. Die houvast is allesbehalve zeker om op te bouwen.
We hebben gekozen voor de slaapkamer op de tweede verdieping. Het bed is eigenlijk wat klein om met z'n tweeën in te slapen, maar daar wennen we wel aan. In één van de vele opbergkasten hebben we twee dekbedden, kussens en lakens gevonden. Ze ruiken muf. Onze kleren liggen in nette stapeltjes in de kast, Olivier zijn knuffel klaar op zijn hoofdkussen. We poetsen onze tanden en kruipen snel het bed in. Op de tweede verdieping staat er geen verwarming aan waardoor het ijskoud is. Alleen in de badkamer brandt een klein kacheltje zodat douchen geen straf is en de leidingen niet zullen bevriezen. We trappelen onszelf warm in bed en kruipen dicht tegen elkaar aan.
"Hoe voel je je nu?" vraagt Zoë.
Olivier houdt al heel de dag zijn gevoel verborgen en wil niet zeggen wat er niet gezegd mag worden. Hij weet dat Zoë het niet wilt horen, maar hij weet ook dat het geen zin heeft om het een paar dagen op te houden. Het komt er toch uit, bij hem of bij Zoë.
"Het zal onze plek niet worden, nooit," zegt Olivier.
Zoë begint te huilen en barst dan helemaal in tranen. Haar enige houvast stort helemaal in, haar reden om erin te blijven geloven. Ook zij voelde vandaag hetzelfde en wilde er niet aan toegeven. Dit huis is niet ons huis en voelt niet als ons huis. Alle opgehoopte tranen komen eruit, alle weggestopte negatieve gedachten om positief te kunnen zijn naar Olivier, alles komt eruit.
"Ik weet het niet meer Zoë," zucht Olivier, "ik heb helemaal niets om op te bouwen hier, helemaal niets. Wat doen we hier?"
Tijdens de maand in Nederland waren alle vraagstukken even op de achtergrond, maar ze liggen allemaal terug op ons bord. De onzekerheid lost zich niet vanzelf op, maar is net zo groot als een maand geleden. We moeten helemaal tot op de bodem. We twijfelen aan alles, behalve één ding: aan elkaar. We zijn samen dit avontuur ingestapt en het brengt ons alleen maar dichter bij elkaar. Die liefde helpt ons erdoor en daarop kunnen we bouwen. Het is onze sterkste peiler, eentje waarmee we de rest kunnen opbouwen en onze droom kunnen waarmaken. Dat spreken we af in bed nadat we uitgehuild zijn en alle negatieve energie eruit is. Als dit de bodem was, gaat het ons lukken.
14 Comments
Oei wereldreizigers ❤️ zo wanhopig ? kan nie geloven wat jullie hier schrijven, ben het voor ne tweede en derde keer gaan lezen om zeker te zijn wat er geschreven staat. Zeker bij de laatste zinnen ben ik geschrokken ben er triestig van. Waar zijn mijn onbezorgde wereldreizigers vol plannen om te leven in en met de natuur ? T is wel zo dat jullie veranderd zijn sinds jullie op zoek zijn naar een vaste plek en geconfronteerd worden met zaken als huis kopen, geld verdienen enz ….das jullie wereld nie he ? Om verder te kunnen doen zoals het was moeten hart en brein hetzelfde willen en daar is volgens mij iets veranderd, simpel gezegd daar is een splitsing begonnen en das nie goe 😞 als ik raad kon geven dan zou ik het zeker neerschrijven maar ik weet het ook nie 😩maar dat er nog veel liefde is ….. dat stelt me gerust 😘
He Mia! Het waren inderdaad pittige dagen (en eigenlijk maanden), maar we komen er stilaan bovenop! Langzaam krijgen we steeds meer houvast hier en kunnen we bouwen op het werk en de relaties die we hebben. Het huis blijft natuurlijk nog steeds een grote onzekerheid, maar we moeten het vertrouwen blijven houden dat het op ons pad komt :). De zoektocht naar dat avontuurlijke leven met bepaalde zekerheid is dus zeker niet gemakkelijk en een grote zoektocht voor ons. Hoofd en brein botsen dan inderdaad! Die komen ook wel terug bij elkaar :). De liefde overwint alle moeilijkheden!
Sometimes you have to make a choice and you have to go for it. And making choices means losing other opportunities. That’s life.
Klopt helemaal! We hebben hierna onmiddellijk tien vragen op papier geschreven met enkele belangrijke besluiten. Een keuze maken geeft duidelijkheid en rust 🙂
Zojuist heb ik het hele verhaal geschreven. Jeetje, wat heftig voor jullie. Ik heb ook Mia haar reactie gelezen, en eigenlijk heeft ze het heel mooi omschreven, ik kan er niet heel veel aan toe voegen. Jullie onbezorgdheid is inderdaad verdwenen, en dat is logisch. Jullie zijn op zoek naar een ideaalbeeld, en misschien is dat er nooit helemaal. Ieder plekje en ieder huisje heeft zijn voor- en nadelen. En daar kan natuurlijk in de loop der tijd aan gewerkt worden. Een plekje en een huisje moet jullie plek worden. Een huis kan verbouwd worden, ook al zal dat dan wellicht in fasen moeten, een plekje kan ook enigszins veranderd worden, al zijn daar de mogelijkheden beperkter natuurlijk.
Gevoel is voor jullie heel belangrijk. Zoës eerste gevoel was…niet kopen, meestal klopt dat gevoel, zeggen jullie. Probeer daar op te vertrouwen. Er komt ongetwijfeld een nieuwe kans voor een ander plekje met een ander huisje, waar het gevoel net iets beter is, voor jullie beiden. En dat gaat jullie stekkie worden. 👍
Vertrouw erop, en laat de genomen keuze los, hoe moeilijk het ook is.
Voorlopig hebben jullie in ieder geval heel veel leuke en nieuwe uitdagingen. Leg de focus daar op, want dat werkt voor jullie. Heeeeeeeeeel veel succes lieverds. 😘😘😘
Groetjes Ans
Hee lieve Ans,
Dankjewel voor jouw mooie reactie en lieve woorden. We bouwen aan een nieuwe droom en dat gaat nooit gemakkelijk, zeker omdat we in deze droom een paar dingen niet in eigen hand hebben. Zoals je schrijft, weten we zelfs niet of het wel kan wat we nastreven. En soms zijn we niet helemaal zeker of we wel het juiste nastreven. Er is zoveel dat veranderd en zoveel keuzes die we moeten maken. Het moeilijkste is misschien wel blijven vertrouwen op dat gevoel, want het wordt snel overruled door de wens om een oplossing te hebben. Die plek komt een keer op ons pad!
En je hebt helemaal gelijk met jouw laatste zin! ‘Doen’ is de belangrijkste remedie tegen onzekerheid. We weten pas hoe dingen werken en hoe keuzes bevallen als we dingen doen. Het nieuwe werk in Lillehammer geeft al stabiliteit, en alle plannen voor volgend jaar geven heel veel energie. Dat gaat allemaal in de richting zoals we ons leven voorstellen, dus langzaam vallen de puzzelstukjes in elkaar 🙂
Heel veel liefs,
Olivier en Zoë
Vertrouw op je gevoel en het komt goed. Zoe’s gevoel van niet kopen was duidelijk. Nu heeft Olivier nare spijtgevoelens. Maar stel dat jullie het hadden gekocht en Zoe’s gevoel hadden genegeerd? Misschien liep Zoe dan nu met spijtgevoelens én daarbij de last van een huis dat ze niet wil. Pfff. Vertrouw op de kracht van het leven. Dat dit niet doorging is niet voor niks; er wacht namelijk iets veel mooiers op jullie!
He Lineke,
Het klopt helemaal! Toen we onze keuze maakten, was dat ook echt ons gevoel. Wat daarna komt, wisten we niet en hadden we niet kunnen weten. Daarom is het de juiste keuze, ook al geeft die onzekerheid. Er wacht ons inderdaad iets veel mooier en daar moeten we geduld voor hebben en in blijven geloven. Makkelijk is dat niet, maar we kunnen dat 🙂
Veel liefs!
De streek waar jullie zoeken en je thuis voelen is een mooi gebied! Er wonen ook best veel Nederlanders daar.
Er zijn echter nog zoveel meer mooie plekken, die misschien goedkoper zijn? Veel succes op jullie levensreis en vertrouw op je gevoel❣
He Joke,
Het is prachtig hier, en inderdaad vol met Nederlanders :). We blijven zoeken en rondkijken, maar we weten ook dat een hele nieuwe regio kiezen veel energie kost. We hebben nu een netwerk opgebouwd, werk en kennen het hier. Eigenlijk is dat superfijn, en ja, daar hoort hier een hogere prijs bij. Dat is het waard zeker :)?
Hoi beiden,
Jullie missen wat geduld…!
Een huis kopen waar één van de twee niets voor voelt is geen goed plan. Dus: niet kopen was de goede keus. De spijtgevoelens zijn vervelend, maar niet leidend. En gelukkig voor Zoë: ‘as is verbrande turf’. Oftewel: Iets levert niks op, gedane zaken nemen geen keer.
Onzekerheid is niet fijn, maar een woonplek vinden kost veel tijd!
Ik woon in Amsterdam, daar duurt het zomaar 10 verhuizingen voordat je een minder tijdelijke plek kunt vinden (die ook nog betaalbaar is, hier gelden andere problemen 🙃)
Daarom: neem véél meer geduld!
Je zit nu een paar maanden op een prachtige plek. Eigen wordt het waarschijnlijk niet, maar je zit droog en hebt tijd om je te bezinnen. Gooi alle prullaria uit het zicht en wóón! Zelfs als je ergens maar heel kort zit moet je dat vooral doen. Het voelt elke dag dat je er zit lekkerder.
Misschien kun je er zelfs veel langer blijven en kun je dat overwegen? Strijk een heel jaar neer waar je nu zit en ‘koop’ daar rust mee in. Of zelfs twee jaar, als dat rust brengt. Focus je een paar maanden minder op dat ultieme plekje, maar op werk, ontmoeten, aarden. ‘Eigen’ is niet het toverwoord. Een eigen huis heeft zijn eigen uitdagingen en problemen. Jullie hebben nog zoveel tijd 😀
Ik zou willen dat ik jullie keuzes zou durven maken, want jullie proberen waar te maken waar ik het bij dromen laat.
Geniet van de Noorse winter!
Lieve Puck,
Wat een ongelofelijk mooie reactie en honderd procent waarheid. De wens om zekerheid te hebben zorgt ervoor dat we snel onze plek willen hebben, maar die plekken komen niet overeen met ons gevoel. Daar botst het. Alle Noren (en veel Nederlanders) zeggen dat we meer geduld moeten hebben. We vinden huren zo zonde van het geld en willen graag ons plekje dat eigen voelt, maar zoals je schrijft, went het heel snel en voelen we ons iedere dag meer thuis. Ons plekje komt er zeker op een dag! We moeten inderdaad wat tijd kopen en het tijd geven 🙂
En ook jij durft die keuzes te maken! Anders kom je in june een weekje mee op leiderschapsreis in Zweden 😉
Liefs,
Zoë en Olivier
PS
‘Iets levert niks op’ moet zijn ‘Spijt levert niks op’.
Ik zie dat ik erg veel uitroeptekens heb gebruikt. Excuses daarvoor, die zijn nergens voor nodig.
Dag mensen.
Bijzonder om mee te kunnen lezen.
Wordt zeer gewaardeerd.