Ruta 40
10x doen Noordoost Brazilië
september 24, 2017
Dario Sepúlvada
oktober 28, 2017
26 september - 9 uur 's ochtends
Het voelt alsof we opnieuw op wereldreis vertrekken en dat bijna exact een jaar na datum van ons echte vertrek. Bij Daniel thuis bereiden we de 4.000 kilometer lange tocht naar Ushuaia voor. De fietsen reviseren, nieuwe tandwielen, kleren naaien, haren knippen, routes uitzoeken en warmshowers aanschrijven. Na vijf dagen hard werken staan er twee blinkende fietsen en verse geknipte kopjes klaar om naar het einde van de wereld te fietsen. De mytische Ruta 40 zal grotendeels onze rode draad zijn. In Mendoza staat er 3.300 op de kilometerbordjes en ze tellen af naar het begin van de provincie Tierra del Fuego waar Ushuaia ligt. Wij nemen een omweg via de Carretera Austral in Chili zodat we op 4.000 kilometer zullen uitkomen als we eind december de handen in de lucht steken in Ushuaia.
Dinsdagochtend rollen we de fietsen uit de garage en nemen afscheid van Daniel. De eerste kilometers is de Ruta 40 een tweebaans snelweg met veel auto's en vrachtwagens, maar meer zuidelijk sterven de auto's geleidelijk uit en verandert het stedelijke landschap in een droge woestijn. Inspirerend zijn de lange rechte wegen niet, maar met ons hoofd naar rechts hebben we steeds een prachtig zicht op de besneeuwde toppen van de Andes. In Tunuyan fietsen we recht naar de brandweer als een auto ons volgt om te vertellen dat de Ruta 40 verderop slechter wordt. Een half uur later zitten we bij Cesar aan tafel en hebben een warme slaapplaats voor de nacht. De fietsmagneet werkt rustig verder als we tot laat in de avond pizza eten met de familie.
's Ochtends kopen we eten voor de komende drie dagen want de volgende 200 kilometer komen we niets tegen. Vijf kilogram zwaarder per persoon klimmen we over de kaarsrechte Ruta 40 met links en rechts van ons de uitgestrekte campos en zetten onze tent in het zand naast de weg. 's Ochtends is alles wit door de dikke mist die de wereld rond ons in een mysterieus zwijgen hult. We hebben amper 45 kilometer te fietsen tot onze overnachting die we via Pablo hebben gekregen, een eenzame boer die midden in het niets woont. We slaan rechtsaf naar de oude Ruta 40, onverhard en slingerend door de kloven. De eerste kilometers gaan over hard aangedrukte zand, maar daarna komen de stenen, de wasborden en het losse zand. Onze snelheid zakt totdat fietsen niet meer mogelijk is en we nauwelijks drie kilometer in een uur doen. Het is 110 kilometer over deze weg tot de eerste beschaving, wat op deze manier meer dan drie dagen zal duren. Een moeilijke keuze, terugfietsen of riskeren om zonder eten te zitten. We besluiten terug te keren en via een omweg te fietsen. Later lezen we op internet over dit stukje Ruta 40 "niet toegankelijk voor normale voertuigen, alleen speciaal uitgeruste 4x4".
Via de grote omweg komen we uiteindelijk in El Sosneado. De laatste 25 kilometer veranderde de lichte zijwind in een harde wind vol op onze neus. We komen nauwelijks vooruit en zwoegen tegen de wind. Hijgend stoppen we voor een klein wegrestaurant waar ze ons vertellen dat er sneeuw en regen aankomt. Er staat een groot bord " Ruta 40 kilometer 3000". We kunnen de tent beschut onder een afdak zetten en staan 's ochtends bibberend te wachten tot de regen mindert, als de thermometer niet boven vier graden wil. Rond de middag is het droog en fietsen we het laatste deel naar Malargue waar we een eerste rustdag nemen en ons voorbereiden op de volgende 200 kilometer zonder dorpjes, zonder winkels.
De vers besneeuwde toppen tekenen prachtig af in het dorre landschap. Volgepakt met eten verlaten we Malargue en beginnen aan een 40 kilometer lange klim. Halverwege verandert de lichte bries in een woeste wind. We worden van de weg geblazen, op de andere rijstrook en staan soms helemaal stil. Schuilen is onmogelijk, doorgaan de enige optie. De wind giert in onze oren waardoor we niets kunnen horen. Een vrachtwagen die ons toeterend inhaalt terwijl we traag naar boven slingeren, horen we niet aankomen. Met tranen van de schrik schreeuwt Zoë de vrachtwagen de afgrond in. Boven op de top sneeuwt het. Onze ogen kunnen we nauwelijks openhouden door sneeuw en zand dat onze kant op giert. Zelf dalend komen we niet vooruit en we worden van links naar rechts gesleurd. Langs de weg staat een klein huisje beschut tussen de bomen. Klappertandend vragen we Maria of we even mogen opwarmen in het huis. Aan de wasdraad hangt een afgehakte geitenkop en op de keukentafel ligt de zaag nog op tafel waarmee het geitenvlees in stukken is gezaagd. "Of we een geitenstoofpotje lusten" vraagt Maria? Gelukkig krijgen we een stuk ruggenwervel en niet iets onbekend, als we smullen van het eten. Een uur later is de wind iets rustiger en kunnen we rechtdoor fietsen. Het is half vier als we in Bardas Blancas aankomen. Tot onze verbazing ligt er asfalt terwijl google maps ons anders vertelde. We draaien links de vallei in en vliegen deze keer met de wind in de rug door de vallei. Om zes uur stoppen we bij de werksite van de wegenwerkers die de weg reconstrueren. We krijgen balletjes met tomatensaus, dat is minstens een jaar geleden.
De eerste 25 kilometer zijn nog asfalt, maar daarna begint de ripio, de onverharde steenslagweg. De weg is erbarmelijk en de fietsen hebben het zwaar. We botsen van steen naar steen en gaan nauwelijks sneller dan een wandelaar. Als we auto's vragen hoe ver het asfalt is, varieert het antwoord tussen 15 en 50 kilometer. Olivier zijn voorste bagagedrager begeeft het door de vele schokken en na vier uur zijn we amper dertig kilometer ver. Als de stenen minder worden, komt het wasbord en de wind. Uitgeteld bereiken we het asfalt waar de wind ons weer eens van onze sokken blaast. Over de volgende heuvel ligt een meer met hopelijk een huis om te schuilen.
Bovenaan zien we een paar bomen met twee kleine huisjes. We vragen een plek voor de tent, maar de wind waait verschroeiend hard langs alle kanten. Uiteindelijk kunnen we de tent tussen drie golfplatenmuren, wat een garage moet voorstellen, zetten. Dario is even alleen thuis want zijn vrouw is in de stad om te bevallen. Hij nodigt ons uit voor een warme maté en we leren alles over het eenvoudige boerenbestaan. Die nacht doen we geen oog dicht als de wind tegen de golfplaten beukt. Als bij wonder staat alles 's ochtends nog overeind. Het regent lichtjes, maar de wind maakt het ijskoud. Gelukkig hebben we de wind in de rug en zijn we snel in Barrancas.
Natgeregend kloppen we aan bij de politie. David neemt ons mee om onderdak te zoeken en zegt twee straten later "waar we nu heen gaan, is mijn huis". Hij heeft nachtdienst en biedt zijn huis aan. Hij vertelt dat in heel de provincie Neuquen code rood geldt vanwege de extreme wind. Scholen zijn gesloten, bomen waaien om en er is geen elektriciteit. Afgelopen nacht waaide het 150 kilometer per uur en het houdt voorlopig niet op. Dit hebben ze in dertig jaar niet meegemaakt. 's Ochtends komt David terug uit de nachtdienst en hij kletst er op los. Trots en met tranen in zijn ogen neemt hij afscheid van zijn nieuwe Europese vrienden. Als we een paar uur later in Buta Ranquil aankomen, plukt de brandweer ons van de weg. Ze voorspellen wind tot 120 kilometer per uur in de middag en gisteren is er een motorrijder omver gewaaid. We schuilen veilig binnen tegen deze Patagonische storm. Ruta 40 brengt alvast voldoende avontuur, al mag het af en toe wat minder extreem zijn. Een ontspannen fietsdag bestaat hier niet. De kilometerbordjes geven 2600 kilometer aan als we Chos Malal binnenrijden voor een welverdiende rustdag. Na tien dagen staat er 700 kilometer op de teller en komen we in de buurt van het Lake District waar het landschap zal veranderen.
13 Comments
Na zoveel gezien te hebben, lijken de omstandigheden aan te voelen wat extremer uit te moeten pakken om jullie nieuwe avonturen te laten ervaren.
Fantastisch, heftig, spannend, koud, uitdagend binnen een prachtige natuur met zijn natuurlijke krachten. De volgende 2500km zullen niet makkelijker en hopelijk ook niet moeilijker worden.
Het is logisch dat we gewend raken aan dingen dus dat je wat moeilijk op zijn kop gezet word. Dat geeft niet, we gaan nog steeds goed en de weersomstandigheden geven ons een behoorlijke proef. Het gaat zeker niet makkelijker worden, en het is wat je zegt, hopelijk ook niet moeilijker!
Ben blij dat ik deze route mag lezen, en niet zelf hoef te fietsen..!!
Morgen neem ik ” Ruta 7O “. 🙂
Wij hopen Ruta 70 net zo makkelijk als jou te behalen. Dat doe je toch maar goed! Tegen de tijd dat wij rute 70 nemen, lezen we ze ook liever 😉
Respect Olivier en Zoë,
Wat een schitterde landschappen om door heen te mogen fietsen. Jaloers…..zou graag een stukkie meerijden !!!!!!
Lange stukken tegenwind en slecht wegdek zijn best leuk, maar af en toe een zuchtje in de rug kan ook geen kwaad. Aan jullie moraal, fysiek en het doorzettingsvermogen zal het niet liggen. Hopelijk is jullie materiaal net zo sterk ;-).
Om het staal van de fietsen maak ik me geen zorgen, de aluminium dragers gaan het zwaarder krijgen. Is het gelukt die voordrager te repareren ? Of moeten jullie de last nu verdelen over de achterdragers ? Ben reuze benieuwd hoe jullie alle technische probleempjes oppakken ( als techneut en fietsliefhebber uiteraard ). Preventief verstevigen met ducktape, binnenbanden of touw en spalken met takken misschien ??
Veel geluk en plezier ” into the Wild” . Groeten Wim.
Als je maar niet vergeet dat jij (en de hele familie) altijd van harte welkom zijn! Wij zijn super tevreden over te fietsen, we zijn er zelfs trots op! Van oude kwaliteit! Het blijkt dat wij minder problemen hebben dan andere fietsers die we tegen komen. Onze fietsen zijn natuurlijk fantastisch en razendsnel op asfalt. Een mountainbiker is sneller op onverharde wegen maar trapt zwaarder op het asfalt. Het is hoe dan ook altijd een keuze die je maakt. wij weten dat we langzamer en voorzichtiger over steenslag wegen moeten. Het enige dat kapot is gegaan op 1 jaar tijd is Olivier zijn rekje en zoe haar spatbord (dat er vanaf explodeerde door een klapband). Het rekje hebben we eerst op alle lassen vast getaped en daaroverheen hebben we tyreps getrokken. Spalken is niet nodig omdat het allemaal hoek-lassen zijn die het hebben begeven. We hebben gezocht naar alluminium lassers, maar hebben nu besloten om voor olivier een nieuw metalen rekje te kopen in Chile. De andere rekjes doen het nog goed. Hopelijk houden ze het want er staat on 650 kilometer onverhard te wachten 😉
Waw, dat is extreem. Wat zijn jullie doorzetters!
Die fietsen zijn inderdaad top, goede keuze geweest.
Maar vooral: het Spaans beheersen, dat maakt van jullie reis een echte inleefreis. En stelt mij gerust, jullie zijn één van hen geworden…
Knuffels
Mama
Zo als ik het goed lees mogen jullie wel blij zijn dat jullie er zonder kleerscheuren vanaf zijn gekomen! Wat een tocht hebben jullie er weer op zitten! Wel fijn dat iedereen daar aan jullie denkt en jullie informeert over de omstandigheden! Ik kan me wel voorstellen dat jullie blij waren toen dit extreme weer voorbij was. Nu op naar Ushuaia!! Groetjes van Yannick, Jebbien en Jacob
Heerlijk jullie te lezen. Stoer hoe jullie reizen! Ik mocht Argentinië en Chile ontdekken op 2 reizen en verlang ontzettend terug. Geniet van de landschappen. Ze zijn soms werkelijk our of this world…. En geniet van elkaar!
Zo spannend om te lezen en adembenemende foto’s. Jullie zijn helden, een mega inspiratie. Veel geluk komende dagen. Ik volg jullie op de voet. Liefs
Dankje Felix, wat heerlijk om te horen en leuk een berichtje te ontvangen!
Ben nu pas aan het bijlezen wat zijn jullie toch stoere bikkels en wat is het heerlijk om jullie zo te kunnen volgen. Ik voelde de wind bijna ook om mijn oren zo plastisch als jullie verhalen zijn! Heb zojuist ook de centjes voor een lekker warm bed overgemaakt maar zal ook nog per mail bevestigen.
Warme lieve groet,
Elisabeth
Elisabeth, wat hebben wij genoten van dat warme bed! Onwijs bedankt, we zijn na wat flinke regenbuien weer helemaal bijgekomen bij het openhaardje. wat deed dat goed op het perfecte moment!