Route de la baguette
Achter de feiten
maart 15, 2024
Dwars door l’Ardèche en Le Vercors
oktober 14, 2024
In september 2024 fietsten we 2 weken in Frankrijk
Dinsdag 10 september - Beaune, Frankrijk
Om half 10 's ochtends komen we aan in Beaune. Plots staan we in Frankrijk. We laden de fietstassen op de oude Troopers en fietsen naar het centrum van de stad. Het voelt al helemaal Frankrijk! Oude gebouwen en gezellige straatjes, heerlijk. Bij de eerste winkel kopen we stokbrood, een croissant, brie en camembert. Daarna wandelen we tot het eerstvolgende bankje. Olivier opent zijn telefoon en laat Zoë de route zien die hij deze ochtend in de bus heeft gemaakt. We lijken totaal onvoorbereid, Zoë is haar halve kledingtas vergeten, maar toch voelen we ons helemaal thuis. Heerlijk om weer op avontuur te zijn, heerlijk om terug in Frankrijk te zijn. Hoewel we onderweg heel wat werk hebben, voelt het toch een beetje als vakantie. On y va!
Werkvakantie
De eerste dag fietsen we net geen 5 kilometer tot een mooi kampeerplekje in het bos. De volgende ochtend fietsen we Parc Naturel Regional du Pilat binnen. In feite verandert er niet veel aan het landschap. Landbouwvelden worden afgewisseld met kleine dorpjes en lapjes bos. Een dik wolkendek bedekt de hemel, maar de temperatuur is nog aangenaam. Bergop fietsen we in t-shirt, bergaf gaat het windjasje aan. Na 30 kilometer vinden we in een klein dorpje een cafeetje met terras, twee stopcontacten en wifi. Zo zal onze routine er de komende dagen uitzien. Twee uurtjes fietsen, twee uurtjes werken, lunchen op een bankje bij de kerk, twee uurtjes verder fietsen, een slaapplek zoeken, de tent opzetten, ons wassen, eten koken, wat werken in de tent en daarna langzaam in slaap dommelen.
Aan het einde van de dag begint het langzaam te druppelen. We fietsen over een oude spoorbaan en duiken het veld van een boer in. Met uitzicht op het dorp, maar nauwelijks zichtbaar hebben we weer een mooie plek. Onder het zachte getokkel van de regen op de tent, dommelen we 's avonds langzaam in slaap.
"Als we 's ochtends plots vlokjes op het tentdoek zien dwarrelen, zijn we toch behoorlijk verbaasd."
C'est pas toujours joli
Over oude spoorlijnen en door rustige dorpjes fietsen we langzaam richting de Ardèche. Af en toe vallen er een paar spetters, maar die droogt de zon daarna weer op. Als we ons water gevuld hebben bij het fonteintje in een tuin, vinden we een kampeerplekje met uitzicht op een meertje.
Als we 's ochtends plots vlokjes op het tentdoek zien dwarrelen, zijn we toch behoorlijk verbaasd. We zitten in de Ardèche, weliswaar op 1.100 meter hoogte, maar ook hier verwachten we geen sneeuw begin september. In onze slaapzak zit de donsjas gepropt die Zoë op het laatste moment in haar tassen stopte. 'Je weet nooit,' zei Zoë nog lachend.
Een uur later moeten we echt de tent uit en inpakken. De natte sneeuw is ijskoud, onze vingers bevriezen. We staan op een prachtig plekje met de tent, maar nu vinden we dat plekje bovenop een heuvel minder leuk. Met al onze kleren aan en de regenponcho erover dalen we af naar het eerste dorp. Verkleumd stappen we de supermarkt binnen en eten ons ontbijt onder het afdakje. Het ziet er behoorlijk zielig uit. 'C'est pas toujours joli' zegt een vrouw die voorbij wandelt met haar winkelwagen.
We mogen twee uurtjes werken met de laptop in het toeristencentrum. De zon komt af en toe tevoorschijn, en als we op de fiets stappen is zowaar heel wat blauw in de hemel. Vanaf hier volgen we de Dolce Via, een oud treinspoor over oude boogbruggen en door korte tunnels. De eerste dertig kilometer gaat het alleen maar naar beneden en moeten we geen trap geven. Heerlijk normaal, maar vandaag hadden we dit liever bergop gefietst. Af en toe stoppen we om op te warmen in de zon en te genieten van het mooie uitzicht. Na 50 kilometer bibberen, vinden we een mooi plekje naast het fietspad, beschut tegen de enorme wind. Het weerbericht vertelt alvast dat de temperatuur vanaf morgen iedere dag een beetje omhoog gaat.
Le Vercors
We laten de Ardèche achter en steken snel de Rhone-vallei over richting de Vercors. Het waait extreem hard in de hele regio, maar de zon en blauwe hemel zijn terug. Bovendien hebben we fijn gezelschap. Onze Nederlandse vrienden Wim en Karin zijn toevallig ook in Frankrijk. Ze vroegen naar onze route en staan plots met hun camper midden op ons pad. Samen met Wim klimmen we het Parc Naturel Regional du Vercors in. Op Komoot zagen we allemaal highlights met uitgehakte tunnels in de rotsen en steile bergwanden. We buffelen de eerste dag vooral enorm hard tegen de wind en zijn blij als we een beschut plekje vinden op een verlaten bosweg.
Het waait heel de nacht extreem hard, maar de tent staat gelukkig goed beschut. Zoë werd gisterenavond plots misselijk en ging zonder eten naar bed. Deze ochtend is het gelukkig weer beter. Als we op de fiets stappen, wijst de thermometer -1 graden aan. Gelukkig mogen we klimmen om op te warmen. We bewaren het ontbijt voor boven op de top, in het zonnetje en met mooi uitzicht. Dat plan valt even tegen. Een dichte mist heeft de bergen ingepakt. De Col de la Bataille is een bordje langs de weg, maar voor de rest is alles wit. Een beetje teleurgesteld dalen we af als we plots een parkeerplaats met een gebouw zien. We draaien af en zien een paar fietsen tegen het raam staan. Een van de fietsers wuift ons naar binnen. De houtkachel brandt en de man spreekt zowaar Nederlands, hij is 25 jaar geleden naar Frankrijk verhuist. De vier vrienden fietsen op net zo oude fietsen als wij en gaan vandaag op zoek naar paddenstoelen. Dat type waar je mooie en soms minder mooie dromen van krijgt. Zoë is vooral blij met de kachel waar ze haar avondeten van gisteren kan opwarmen.
Inmiddels trekt de mist langzaam weg. Olivier overtuigt Zoë om een kilometer terug te fietsen, omhoog, naar het uitkijkpunt. Daarna volgt een van de mooiste routes die we ooit op de fiets hebben gedaan. We gaan door tunneltjes en langs diepe kloven waar de weg tegenaangeplakt is. O o o wat mooi hier!
Helemaal beneden in het dorp vinden we een kleine bakker met de lekkerste nutella-croissants uit heel Frankrijk. In het volgende dorpje vinden we Wim en Karin op de camping, genietend in het zonnetje. Een plons in het water, zonnetje, biertje erbij, zomergevoel. Eindelijk!
"We vertrokken totaal onvoorbereid en hadden eigenlijk geen tijd voor deze tocht, maar het is het beste dat we hadden kunnen doen."
5 sterren
De volgende dag hebben we eerst heel wat werk te doen en mogen in het lokale museum een paar uurtjes zitten. Het is al bijna één uur als we een paar stokbroden kopen bij de bakker en op de fiets stappen. Vanuit het dorp is het weer 1.000 hoogtemeters klimmen, en wat is het weer mooi! Wat een prachtige bergen hier! Als we ooit ergens anders heen verhuizen… . We stoppen zo vaak voor foto's dat we letterlijk amper vooruit komen. Na 10 kilometer komen we boven aan een plateau. Het is nog vroeg en we hebben amper gefietst, maar Olivier ruikt een prachtige kampeerplaats. We gaan beiden een andere richting uit om even te verkennen, zoals we zo vaak doen. Als we terugkomen, vertellen we elkaar wat we gevonden hebben. Olivier is overtuigd dat zijn plek 5 sterren waard is, Zoë twijfelt niet. En het is een echt een vijf sterren plek! Waauw! Op de rand van een diepe kloof, met uitzicht op de bergen, windstil en de zon erbij. Zo'n plekjes zijn uniek en zelden te vinden. Wat een geluksvogels zijn we!
Dankbaar
Langzaam verlaten we de Vercors en fietsen door de lagere heuvels richting onze eindbestemming, Annecy. De wildkampeerplekken zijn iets moeilijker te vinden in het landschap vol landbouw en verspreide huizen. Net buiten het dorpje Les Eschelles blijven we fietsen totdat we iemand buiten zien staan. Een man is bezig met hout hakken. We vragen of we misschien de tent mogen opzetten in het veld naast zijn huis. ‘Dat veld is niet van mij,’ zegt hij, ‘maar jullie mogen in mijn tuin slapen.’ Hij haalt snel zijn vrouw erbij en voordat we het weten zitten we binnen op de bank met een Belgisch Maredsous biertje, worst en kaas. Ze nodigen ons uit voor het avondeten en Veronique vraagt voorzichtig of we wel lusten wat in de ovenschaal ligt. Olivier’s ogen springen wijd open en fonkelen helemaal. Witloof met kaas en hesp! Zijn lievelingseten! ‘Ik heb het gisteren al gemaakt,’ zegt ze, ‘alsof het voorbestemd was dat jullie zouden komen.’
Als we ‘s avonds in het bed van een van de dochters liggen, zijn we zo dankbaar voor deze reis. Het brengt ons helemaal terug naar het gevoel van onze wereldreis. De vrijheid, onverwachte uitnodigingen, buiten zijn en iedere dag genieten. Hoewel we iedere dag een paar uur werken, voelt het allesbehalve als een werkvakantie. Het voelt normaal en fijn. Na de moeilijke maanden die we hadden met het kopen van een huis, zijn dit hele fijne weken. We vinden elkaar terug en vinden onze positiviteit terug. We vertrokken totaal onvoorbereid en hadden eigenlijk geen tijd voor deze tocht, maar het is het beste dat we hadden kunnen doen. We voelen ons terug op het juiste pad!
2 Comments
Heel leuk weer om te lezen.
Misschien moeten wij ook maar eens na gaan denken over wildkamperen…..
Zeker een keer proberen!! Het geeft ons zoveel vrijheidsgevoel en voldoening. Dat gunnen we iedereen 🙂