Rhodondendrons
Onderbuikgevoel
oktober 14, 2025
Laat het maar gebeuren
oktober 17, 2025
Zaterdag 13 september - Tsvirmi
We dalen af over de bergkam tot een klein dorpje in de vallei. Hier is het leven nog traditioneel en niet overgenomen door het toerisme. Oude mannetjes maaien het gras kort met de zeis. Iedere vijf minuten stoppen ze even om de zeis bij te slijpen. We proberen de techniek en beweging op te slaan in ons geheugen zodat we thuis met dezelfde sierlijkheid aan de slag kunnen. Op andere velden zien we veel jongere mannen hetzelfde werk doen met een bosmaaier. Wat zullen de oudjes hiervan denken?
Jama jama
In het dorpje staat een klein bordje ‘market’. We volgen de pijl en komen uit voor een oud huis waar een groep oudjes op een muurtje zitten. Market wijst een van de mannen naar de open deur in het huis. Door de voordeur kijken we zo de woonkamer in. Links staat een grote koelkast met wat frisdrank en een rek met een paar koekjes. Als dit de grootte van de dorpswinkeltjes is, gaan we niet zo makkelijk eten vinden. Voor de komende 2 dagen hebben we gelukkig nog genoeg.
Bij het laatste huis in het dorp zien we een man buiten. We houden onze waterflessen in de lucht en zeggen ‘water’. Aan de tuinslang bij het bloemenperk mogen we onze flessen vullen. ‘Coffee?’ vraagt hij. Verontschuldigend zeggen we dat we geen koffie drinken. Op de kaart wijzen we onze route waarbij hij even met zijn handen schudt. ‘Jama, jama’ zegt hij dan en loopt naar binnen. We leren wat de woorden betekenen als hij even later buiten komt met een zak waarin brood en kaas zitten. Madloba, dankjewel, is een van de vijf woorden die we wel kennen en meerdere keren herhalen.
Een hond die voor de deur ligt, volgt ons naar boven, alsof we een lokale gids meekrijgen. Het eerste deel gaat de route over een zandweg, maar al snel proberen we het wandelpad te vinden. Gelukkig zijn we wat gewend met het steile bos achter ons huis in Noorwegen waar we zelf de wandelpaden moesten maken. We ploegen door het struikgewas over de steile helling en door het hoge gras in open velden. We vinden een vlakke plek en besluiten de tent op te zetten. De navigatieapp zegt dat de route vlak langs onze tent gaat. Met wat inbeeldingsvermogen zien we gras dat een beetje platgetrapt is, al kan het evengoed een willekeurig wildspoor zijn.
Eindeloos
‘s Ochtends is de hemel stralend blauw. In de verte zien we voor het eerst de dubbele piek van Mount Ushba, de iconische berg bij Mestia. Op de tent ligt een laag rijm, het gras is bevroren. De zon staat pas over een paar uur op de tent, dus we besluiten alles nat in te pakken en een uur te wandelen totdat we een plek in de zon vinden om te ontbijten en de tent te laten drogen. Als we nu door het hoge gras wandelen zullen onze schoenen waterdichte schoenen doorweekt zijn. Het vocht loopt gewoon via de natte sokken de schoenen in. We kennen onze eigen uitspraak “ de snelst drogende kleding is je blote huid” dus doen onze sandalen aan om onze schoenen droog te houden. Met ijskoude voeten en handen vertrekken we. We proberen zo goed mogelijk de stippellijn op de navigatieapp te volgen. Soms zien we sporen van de route die bevestigen dat we goed zitten.
We denken het moeilijkste deel achter de rug te hebben, maar dan beginnen de rhododendrons. Bij het eerste bosje dat we doorworstelen denken we nog, ‘hier komen niet vaak wandelaars’. Bij nummer 5 verandert dat in ‘we snappen dat er bijna niemand hier komt’, tot we uiteindelijk denken ‘wat doen we hier’. Er komt geen einde aan de rhododendrons, onze benen staan vol met schrammen en we komen nauwelijks vooruit. Na vijf uur komen we eindelijk uit het bos. Daar moeten we plots rond een bijna verticale afgrond met grote, losliggende stenen. Met paarden was deze route allesbehalve mogelijk geweest. We hebben 4,5 kilometer afgelegd op 5 uur tijd. Maar dan zijn we eindelijk op de hoogte waar alleen gras groeit. Dit zijn de foto’s die we zagen op internet en ons deden dromen om te trekken met paarden. Onze droom was niet helemaal realistisch in dit terrein en dat konden we alleen maar leren door hier te zijn. We wandelen over de 3.000 meter hoge bergtoppen terwijl we uitkijken op de 5.000 meter hoge, besneeuwde pieken en gletsjers die de grens tussen Rusland en Georgië vormen.
Uit eigen keuken
Twee dagen later komen we aan in het supertoeristische Ushguli. Het is bekend om zijn idyllische ligging en de vele stenen torens in het dorp. In tijden van oorlog waren deze torens de vluchthavens en woonde een familie in de toren, soms maanden lang. In het dorpje zijn heel veel guesthouses en restaurants, maar slechts één klein winkeltje. Op de toonbank liggen een paar koekjes en 3 tomaten. Voor de rest verkopen ze bier en frisdrank. Genoeg voor de gemiddelde tourist, maar niet voor onze tocht door de bergen. Olivier vraagt of ze ook pasta, room en brood hebben. De vrouw verdwijnt naar haar keuken en komt terug met twee koffiebekertjes gevuld met zelfgemaakte room, pasta in een plastic zakje en een eigen gebakken brood. Met onze voorraad havermout, de twee tomaten en de aubergine die we nog hebben, redden we het wel tot Mestia. Veel belangrijker: we hebben nu geleerd wat we moeten doen als we geen eten vinden in de winkels.
"De vrouw verdwijnt naar haar keuken en komt terug met twee koffiebekertjes gevuld met zelfgemaakte room, pasta in een plastic zakje en een eigen gebakken brood."
Na Ushguli slapen we op bijna 3.000 meter met een prachtige zonsondergang. ‘S Avonds in de tent broeden we op ons nieuwe plan. De regio hier heeft ons geleerd wat voor omgeving we zoeken om paard te rijden. We lezen over een nationaal park in het zuiden van Georgië waar we paarden kunnen huren, en Zoë herinnert zich de grottenstad Vardzia dichtbij de Turkse grens. Als we dat eens als doel maken om te paard heen te gaan. We kijken foto’s op Google Maps en de hoogteprofielen. Als we het woord “Mountain steppe” lezen, weten we dat we het gevonden hebben. Misschien hadden we dit op voorhand kunnen weten, misschien had het zo moeten zijn? Op dit moment is er nog veel spanning, want zal de werkelijkheid ook zijn wat we nu lezen? We hebben in ieder geval en nieuw plan op weg naar deze droom.
