Onderbuikgevoel
Twee paarden
oktober 14, 2025
Vrijdag 12 september - Mestia
Zoë ligt wakker in de nacht. ‘s Ochtends neemt ze onmiddellijk de kaarten van het toeristenbureau. Ze moet iets checken. Een deel van onze route gaat over door het toeristenbureau gemarkeerde paden. Bij de legenda staat aangegeven of de trail voor ‘hiking’ of ‘horse riding’ bedoeld is. De helft van onze route gaat over paden die niet op de kaart staan. Gisteren liepen we over een enorm steil pad door het bos waar moeten lopen met de paarden. Pas het laatste deel waren we boven de boomgrens waar het iets minder steil werd. Het steppegevoel is er pas op dat laatste stukje. We twijfelen of de route wel te doen is te paard, over de bagage achterop de paarden en vooral of we er ook van kunnen genieten. Onze angsten nemen de overhand en ons onderbuikgevoel zegt ‘niet doen’. Het voelt niet goed genoeg. Is het door het gebrek aan voorbereiding, omdat het onbekend is of gewoon een onderbuikgevoel waar we naar moeten luisteren? Een sprong in het diepe is altijd spannend en hebben we zo vaak gedaan de afgelopen jaren. Angsten zijn veel groter dan wanneer we werkelijk starten.
We proberen een besluit te nemen. Het ene moment versterken we elkaar in de angsten. Even later proberen we het om te draaien en het avontuur te zien. We zijn besluiteloos en weten dat we ons eigen trucje moeten toepassen. Dat werkt altijd! We krijgen ieder een kwartier om voor onszelf een besluit te nemen. Daarna vertellen we ons eigen besluit aan elkaar. Het is bijna altijd hetzelfde, maar als het toch verschilt, leggen we uit waarom we voor het ene kiezen. Zo begrijpen we elkaar beter er komen altijd tot een gezamenlijk besluit. Deze keer is meteen duidelijk. We kiezen beiden om het niet te doen. Ook al geven we daarmee de kans op onze droom op. We weten niet of we op een andere plek in Georgië wel een geschikte plek en paarden zullen vinden.
Met spijt, vooral voor de familie die ons hielp met het regelen, vertellen we dat we de paarden niet zullen nemen. Met de taalbarrière is het moeilijk om goed onze waarom uit te leggen. Ze vinden het vast vooral jammer dat ze zelf een deel van de inkomsten mislopen. Zij hadden zich namelijk 500 lari toegeëigend voor dat ene telefoontje. een flink deel van het bedrag, zo’n €180, een maandloon voor heel wat Georgiërs.
Opluchting
We voelen een opluchting als we onze tent inpakken. Op weg naar beneden komt er nog af en toe een twijfel naar boven. Hebben we te snel opgegeven? Zijn onze angsten wel terecht? Hadden we meer lef moeten hebben? We hebben nu gekozen en hebben ook een nieuw plan. We gaan onze route te voet afleggen. Daarmee leren we misschien dat het perfect mogelijk was te paard, of helemaal niet. Eigenlijk maakt dat helemaal niet uit want we hebben ons onderbuikgevoel gevolgd en dat is wat telt. Daar vinden we ook onze vrede in.
In Mestia laten we een deel van onze spullen bij een guesthouse, kopen eten voor een aantal dagen en wandelen aan de andere kant van Mestia terug omhoog. We zien geen enkele toerist, geen enkele andere wandelaar op weg naar boven. We zijn weer op pad, op onze eigen manier, over onze eigen routes. We vinden een prachtige plek voor de tent, nemen snel een douche met onze waterzak en koken onze favoriete pasta met room op het houtbrandertje. We zijn tevreden en zullen deze nacht niet wakker liggen.
