Hike and bike Senja
Vijf sterren paradijs
juni 18, 2025
Donderdag 29 mei - Tromsø
Ons oorspronkelijke plan was om na Tromsø te wandelen op Senja. Het klimaat is er meestal milder, en we hoopten dat de sneeuw dan gesmolten zou zijn. We hadden ook een fietsroute als alternatief uitgezet. Wat zijn we blij als we de Vlaamse Tim bellen, die een kajakbedrijf heeft op Senja, en hij ons over de streep trekt: “Als jullie fietsen bij je hebben, zou ik zeker de fiets pakken. De wandeling is nu te nat en sompig”, zegt hij.
Daarom stappen we op de fiets en is ook Sharon een dag met ons op pad. Olivier is opgetogen, want zo kunnen we Sommarøy bezoeken — de plek die hij als vijfsterrenovernachting had uitgezocht. Eenmaal aangekomen staat alles vol met campers. We fietsen tot de laatst mogelijke plek, maar dan is de doorgang zo rotsachtig dat we de fietsen moeten omkeren. We blijven even staan om te overleggen.
Sauna
Dan stapt de man die in de buurt woont op ons af: “Ik heb een camping en de mooiste plek voor jullie gereserveerd. Jullie mogen er zelfs gratis overnachten.” We kijken verbaasd om ons heen — een camping? Al snel volgt hij ons over een paadje achter zijn huis, tot we aankomen op een prachtig uitkijkpunt. Beneden ons strekken de kleine eilanden met hun azuurblauwe strandjes zich uit.
“Ik weet nog niet eens hoe je heet”, zegt Zoë om te bedanken voor deze gastvrijheid.
“Harald”, luidt zijn antwoord, gevolgd door de uitnodiging: “Komen jullie om 21:00 samen de sauna in? Dan drinken we samen een biertje.”
In de met afvalhout gebouwde sauna leren we deze bijzondere eilandbewoner beter kennen. Harald vertelt over de keuze om als jonge man de plek te kopen, hoewel iedereen ervan afraadde, en over de levenslessen die hij sindsdien heeft opgedaan. De prachtigste luidt: “Als ik mijn leven opnieuw mocht doen, zou ik terug komen als mijzelf."
“Als ik mijn leven opnieuw mocht doen, zou ik terug komen als mijzelf."
Brainstorm
Tijdens de ochtendwandeling vergeten we te kijken wanneer de ferries naar Senja vaart. We zijn een half uur te laat en moeten vier uur wachten. Gelukkig dienen veel kleine supermarkten op afgelegen plekken ook als buurthuis. Er is vaak een “venterom” waar de lokale bevolking de laatste roddels kunnen delen of een koffie drinken terwijl ze hun krant lezen. We vragen de supermarktmedewerkster of we daar mogen schuilen van de wind tot de boot gaat en gebruiken de tijd voor een van onze “brainstorms”. Annemie zei ooit verrast tegen ons “jullie maken van alles een brainstorm”. Het is misschien wel een beetje waar. Het helpt ons om individueel en samen op de juiste weg te blijven.
Vandaag kijken we terug we onze 4-focus doelen van het jaar. Ieder hebben we 4 doelen en we gaan samen na of we goed op weg zijn. Best tevreden mogen we drie uur later met de ferry de oversteek naar Senja maken. Tot onze verassing is het hier inderdaad al een stukje groener dan we tot nu toe gezien hebben, maar evengoed liggen de bergen vol met sneeuw. We worden ook verrast van een beetje Efteling gevoel als we de eerste tunnel naderen. Het is donker binnen, met de weg vol zit gaten en er hangt een soort mist in de tunnel. Na de tunnel vinden we een prachtige plek om onze basecamp op te zetten voor twee dagen. We besluiten om half acht toch nog op tocht te vertrekken. Het is immers toch de hele nacht licht en vandaag schijnt de zon . Het blijkt de mooiste wandeling te worden van onze tocht. Terwijl wij onze weg omhoog klimmen, schuift de zon hoog aan de hemel rustig met ons mee. Na een enorm vlonderpad door de moerassen, gevolgd door klauteren van steen tot steen, staan we op een top waarvan we nooit hadden verwacht wat we te zien zouden krijgen. Senja’s mooise pieken, onder de glooiing van een middennachtzon.
"Heerlijk de afwisseling van langzaam reizen, naar nog langzamer reizen. Plots is de fiets weer snel, maar ook praktisch."
Langzaam
Het hike & bike tochtje is een redelijk nieuw concept voor ons maar bevalt ons nu al goed. In Patagonie en Peru deden we ook wel een aantal hikes, maar daar bleef het fietsen de leidraad. Hier is het wandelen onze leidraad en brengt de fiets ons van hike naar hike. De basecamp staat nu voor twee nachten in de vallei met drie ""toppturer, ofwel top-tochten, zoals de Noren dat zo mooi zeggen.
Vandaag doen we de meer toeristische “Hesten” en beklimmen Stavelitippen. We zijn verrast over het aantal sneeuwhoenen dat we zien. Een vogel die veel bejaagd wordt in Noorwegen en daardoor, in ieder geval in onze eigen regio, niet veel te zien meer is. De zeearend vliegt boven ons hoofd en de koekoek blijft ons deze hele reis al volgen.
Heerlijk de afwisseling van langzaam reizen, naar nog langzamer reizen. Plots is de fiets weer snel, maar ook praktisch. Het fietsen en wandelen, zeker zo naar toppen met de waanzinnige uitzichten geeft ons de luxe van beide.
Respect
We fietsen de scenic-route langs de kustlijn. Over het algemeen redelijk rustig maar het campertoerisme begint toe te nemen. Het is een wat grauwer dagje. Als we een hoek omdraaien staat daar een parkeerplaats vol met campers. Mensen zijn uitgstapt om foto’s te nemen. Een “o…wat is daar te zien” gevoel komt in ons naar boven en we stappen van onze fietsen om de mensen te volgen. Ook wij maken wat foto’s van het mooie landschap, maar de foto voelt een beetje leeg zonder onze fietsjes of onze tent. Een foto omdat iedereen een foto maakt, hoewel we op onze fietsen al de hele tijd prachtige foto’s maken.
‘s Middags zetten we onze tent tevreden neer op, jawel alweer een 5-sterren locatie om daarna met lege fietsjes naar start van een wandeling te gaan. De fietsbenen omgewisseld voor de wandelbenen. Onderweg worden twee keer aangesproken. “Respect, eerst fietsen en dan nog een top beklimmen”. De twee afzonderlijke mensen zeggen ons gezien te hebben bij de parkeerplaats. Een van het zegt: “Ik ben toch blij met mijn camper, als ik jullie zo zag in die kou”.
Zoë laat het tijdens de wandeling een beetje bezinken en zegt dan tegen Olivier: ‘Natuurlijk voel ik de schouderklopjes en die doen mij ook wel een beetje groeien. Maar o, wat zou ik die mensen graag laten voelen dat ze geen medelijden met ons hoeven te hebben, we hebben het zo goed! En o wat zou ik het hen toch gunnen om te voelen wat wij allemaal terug krijgen voor dat beetje wind of regen!”
Als we terug zijn bij ons privé-Caraïbische strandje hebben we minsten 1.000 extra calorieën verbrand, prachtige uitzichten gehad, gezwommen we in de oceaan, onze eigen mosseltjes geplukt, en smullen we onder de avondzon in de luwte van de wind. We sluiten we onze ogen voor een goede nachtrust onder het genot van een voldaan lichaam.
Regen
We weten dat het vanaf de middag gaat regenen. Om half 9 zitten we op de fiets, heel wat eerder dan voorbije dagen. Het plan is om helemaal naar de andere kant van het eiland te fietsen, naar het Ånderdalen nasjonalpark. Wie weet komen we aan voordat de regen begint.
De laatste paar dagen zagen we steeds meer andere fietsers, allemaal op weg naar de Noordkaap. Nu verlaten we de kustroute en zullen we geen fietsers meer zien. We verwachten weinig andere bezoekers in het nationaal park met de verwachte regen, maar als we aankomen staan er toch heel wat auto's en campers op de parkeerplaats. We fietsten het laatste uur met onze poncho's, maar ook van de regen genieten we vandaag.
Sinds een paar jaar ligt er een twee kilometer lang grindpad in het begin van het park. Na een kilometer staan er een tiental tenten bij een kampeerplek. We zijn verbaasd, en zien iets verderop een groep schoolkinderen. Het zijn kinderen uit een Franse school die hier een week komen helpen en leren over de natuur.
We wandelen met onze fietsen over een smalle trail en duiken daarna de bosjes in om een vlakke plek te vinden. De regen tokkelt zachtjes op de tent terwijl we genieten van ons comfortabele huis en een boekje op de schoot.
De hele ochtend klettert de regen op de tent. Het is de eerste echte regen die we deze reis hebben. Wat een luxe in Noord-Noorwegen! We lezen in de tent, brainstormen over onze huwelijksreis en plannen onze wintertochten voor 2026. Eigenlijk is het heerlijk om zo'n ochtend te hebben.
Tegen de middag kriebelt het om in beweging te komen. Het regent nog lichtjes, maar we pakken toch onze rugzak en wandelen richting Ånderdalsvannet. Zoë heeft haar hoge bergschoenen aan terwijl Olivier voor zijn sandalen kiest. De trail gaat grote delen door moerassen en er ligt zelfs nog een sneeuw op bepaalde stukken. Koud aan de tenen, maar zoals we altijd zeggen: de snelstdrogende kleding is onze huid We maken een kampvuur en eten onze lunch in het gezelschap van twee Zwitsers die in Trondheim wonen. Intussen piept de zon af en toe voorzichtig door de wolken.
Tegen de avond klaart het helemaal op. We zien plots de bergen in het nationaal park en de oude dennenbomen die gehuld worden in het gouden zonlicht. Het is onze laatste avond in de tent. Morgen fietsen we terug naar Tromsø. We hadden nog heel graag op dit langzame ritme doorgefietst tot Lillehammer. Dat ligt 2.000 kilometer naar het zuiden en we hebben helaas geen twee maanden met alle andere plannen. Het is dringend tijd om onze bruiloft voor te bereiden! Het volgende langere avontuur wordt onze huwelijksreis. Zoë leest net het boek 'On the trail of Genghis Kahn'. Daarin trekt Tim Cope in 4 jaar tijd te paard van Mongolië tot Hongarije. Niet gek dat Zoë heel graag met dieren op pad wilt en naar een land met authentieke cultuur. Bulgarije, Turkije, Jordanië of Marokko staan voorlopig bovenaan.
De keuze komt later. Nu genieten we van de mooie laatste avond bij het kampvuur en kijken samen terug op het mooie avontuur. Het was ver boven verwachtingen met zoveel mooie hoogtepunten. Dankbaar vallen we in slaap.
