Het juiste pad
Paklijst voor een wintertocht
februari 20, 2023
Wintertocht op ski’s
maart 10, 2023
Woensdag 18 januari - Lillehammer
"Takk for i dag, dankjewel voor vandaag," zegt Jan Erik om half zeven als hij het licht uitdoet. Olivier heeft zijn fietskleding weer aan en de verlichting knippert fel. Het is net geen -10 graden buiten, een heerlijke temperatuur om de 10 kilometer naar huis te fietsen. Het grootste deel is omhoog dus we warmen vanzelf op. Olivier fietst naar Zoë’s werk in de winkelstraat en wacht voor de deur. Als we op dezelfde dagen werken, fietsen we samen naar huis. De hele tocht, 10 kilometer fietsen en één kilometer wandelen, duurt ongeveer een uur. Iets na half acht zijn we thuis. Olivier maakt eten terwijl Zoë de kachel aansteekt. Om half negen kunnen we eindelijk eten in de schommelstoel voor de open haard. Moe, maar voldaan.
Zoë’s dagen in januari zijn gevuld met werk in de buitensportwinkel. Het is meer dan de drie dagen per week die we voor ogen hebben, maar volgende maand zijn het waarschijnlijk heel wat minder dagen. Olivier werkt op dinsdag, woensdag en donderdag. Het zijn halve dagen wat net een beetje weinig is, maar bij hem wordt februari drukker. Gemiddeld klopt het plaatje en ook financieel is het deze maand genoeg. Wat er volgende maand binnenkomt, weten we nog niet. Dat geeft regelmatig onrust hoewel er tot nu altijd op een manier voldoende inkomsten zijn. Het is een balans tussen de wens om een zeker inkomen te hebben en het durven vertrouwen dat het goed komt.
Wintertraining met het Rode Kruis
Begin december, toen we in de put zaten, zei Olivier dat hij beter een baan had voordat we naar Noorwegen vertrokken. “De websites hadden gelijk. Zonder voorbereiding vertrekken, loopt bijna altijd fout,” zei hij toen. Zoë wilde het niet horen en was nog steeds overtuigd dat we het juiste pad hebben gevolgd.
Een maand later geeft Olivier haar gelijk. Wij hebben voor het pad gekozen dat bij ons past, het avontuurlijke pad met onzekerheid en uitdaging. Om te starten, zochten we een flexibele baan waar we veel Noors moeten spreken. Die hebben we allebei gevonden en de baan levert eigenlijk veel meer op dan we dachten. Zowel in de buitensportwinkel als in BUA komen zoveel lokale mensen binnen. We leren gezichten kennen en mensen leren ons kennen. Ons werk is niet alleen goed voor ons Noors, het is bovenal goed voor ons netwerk. En in Noorwegen is dat de allerbelangrijkste troef. Solliciteren zonder dat je iemand kent, is vrijwel kansloos. Lachwekkend zeggen de Noren wel eens dat je zelfs een partner vindt via je netwerk. Onze wereldreis was een ketting met nieuwe schakels die we via via kregen aangereikt. De zoektocht naar Basecamp-X is een nieuwe ketting die steeds langer wordt. Het pad dat we gekozen hebben, is het juiste pad. Meestal weten we dat pas achteraf, maar daarop durven vertrouwen, is de grootste kracht. Dankje Zoë!
Wortels
Ergens eind januari zegt Zoë: “Ik voel me steeds meer thuis hier en mis steeds minder uit Nederland.” Toen we vorig jaar naar Scandinavië vertrokken, vergeleken we alles met Nederland. De prijzen, de fietscultuur, hoe de mensen zijn, de gezelligheid in dorpjes, de buitencultuur, het weer, de winters, noem maar op. Het was altijd ergens beter, ofwel in Nederland ofwel in Noorwegen. Toen we begin maart foto’s kregen van mensen in T-shirt op het terras, zaten wij bij -10 te bibberen op de fiets. We hadden onze wortels uit Nederland getrokken, droegen die achterop de fiets, maar hadden ze nog niet op een nieuwe plek in de grond gestoken. De oude grond voelde veiliger en soms beter. Leren loslaten heet dat.
Nu, bijna een jaar later, hebben we onze wortels in de buurt van Lillehammer geplant. Dat bedoelt Zoë als ze zegt dat ze zich steeds meer thuisvoelt. We kunnen Nederland loslaten en dankbaar zijn voor alles wat we hier hebben. Geen vergelijken waar het beter is, maar blij zijn met wat hier is. O wat is dat fijn!
Toch durven we onze wortels niet helemaal vast te zetten. De grootste onzekerheid blijft ons eigen plekje. We huren deze droomplek, maar na Pasen zijn we weer op pad. Hoe gaan we onze eigen plek vinden als we er niet zijn? Iedereen zegt dat we veel meer geduld moeten hebben, maar dat lukt ons nauwelijks. Het lijkt nu te moeten. Het is weer onze wereldreis die ons helpt. We hebben vier jaar gespaard om op reis te gaan en daarna vier jaar gereisd. Nu zijn we minder dan een jaar bezig in onze zoektocht naar onze eigen plek. Waarom moet er nu zo’n haast zijn terwijl het minstens een even groot project is als onze wereldreis. Het is op een mooie ochtend als we buiten hout hakken, dat bij Zoë het kwartje valt. We weten heel goed wat we zoeken: een klein huisje omgeven door bos, op fietsafstand van een winkel en vrienden. Dat is niet makkelijk te vinden, maar net zoals onze ketting met contacten moeten we erop durven vertrouwen dat het goed komt. Dat is ons pad.
2 Comments
Lieve Zoë en Olivier,
Jullie verhalen prachtig en laten in ieder verhaal een boodschap steeds met andere woorden aan anderen en jullie zelf zien :
Het leven hangt aan schakels /kansen waarvan je alleen achteraf kunt zeggen of je de juiste keuze maakt, daarop durven vertrouwen, is de grootste kracht.
Verlies dit/jullie mantra niet!
Liefs🍀
Dankjewel voor de mooie woorden en reflectie! Het durven vertrouwen op dat mantra is een grote kracht. Moeilijk op het moment zelf, maar zo waardevol om eraan vast te houden en dat lef te hebben. We houden vol!