De weg naar de top
Dwars door l’Ardèche en Le Vercors
oktober 14, 2024
Wandelen en hiken in IJsland
november 3, 2024
We springen even een paar maanden vooruit in de tijd. We wonen intussen vier maanden in ons nieuwe huis. Het volledige verhaal hoe we hier terecht zijn gekomen, hebben we nog niet verteld. We hebben een hele pittige periode achter de rug, waarin we allebei heel diep zijn gegaan. In die periode hebben we ons verhaal meerdere malen proberen op te schrijven, maar door de enorme berg aan emoties is het ons niet gelukt. Eigenlijk wisten we zelf niet waar we stonden, wat we wilden, wat we moesten. We zagen geen licht. Nu gaat het ons beter, maar we zijn er nog niet. We hebben daarom een soort reflectie van de vier maanden opgeschreven. De gedetailleerde variant werken we nog aan.
Donderdag 17 oktober - Bakkesvea, Noorwegen
De beklimming van de Mount Everest is een bijzonder zware expeditie die zo’n vijftig dagen duurt. Op weg naar de top zijn er zes basiskampen: Basecamp, Interim camp, Advanced Basecamp, Camp 1, Camp 2 and Camp 3. De basecamps zijn bedoeld om te acclimatiseren aan de hoogte en een veilige plek te hebben om te verblijven. Vanuit de basecamps zijn er steeds weer verkenningstochten naar een volgend basecamp om alvast te wennen aan de hoogte. Na de verkenningstocht dalen de klimmers weer af naar het vorige basecamp om te herstellen. Pas na veertig dagen volgt een eerste toppoging. Sinds juni hebben we onze eigen basecamp, maar in welke basecamp zitten wij eigenlijk?
Op zoek naar een basecamp
In januari 2022 vertrokken we op de fiets naar Scandinavië. Toen wisten we zelfs niet of we in Zweden of Noorwegen zouden eindigen. Uiteindelijk bleven we hangen in Lillehammer en gingen daar op zoek naar een basecamp. Voor ons betekent dit een plek waar we ons thuis voelen, waar onze spullen staan en van waaruit we op avontuur vertrekken. In die zoektocht hebben we het onszelf allesbehalve makkelijk gemaakt. De afgelopen twee jaar wisselden we maar liefst tien keer van plek. We pasten op huizen met huisdieren of huurden een plek voor een korte periode. Het kortst dat we ergens woonden was drie weken, het langste was vijf maanden. Dat leverde vaak behoorlijk veel stress op omdat we soms letterlijk een paar dagen voordat we een plek zouden verlaten niet wisten waar we heen zouden gaan. We zijn vooral zelf verantwoordelijk voor die onrust. Het zoeken naar de plek die betaalbaar was en voldeed aan al onze wensen, bracht ons van hot naar her.
"We hadden nood aan minder, aan iets dat bekend en vertrouwd is, iets waar we op konden verder bouwen."
Vastgekluisterd
Vorige winter vonden we een prachtige vakantiewoning, midden in het bos. Zoë was vanaf het eerste moment verkocht en droomde al snel van meer. Misschien wel de plek om ooit te trouwen, of wie weet kinderen? Het is heel klein, er was geen stromend water en alleen een buitentoilet, maar het voldeed aan heel veel wensen voor een goede avontuurlijke start in Noorwegen. Alleen de zon ontbrak en dat was ook voor haar een belangrijke twijfel. Echter, veel belangrijker dan de zon, ontbrak er vooral rust in Olivier’s hoofd. Olivier begon de dag dat we het huisje introkken met een vaste baan voor een bedrijf in Oslo. Die nieuwe balans, en vooral de inhoud van het werk, beviel jammer genoeg niet goed, maar we hadden het inkomen nodig voor het krijgen van een lening. Olivier zat vol met frustraties en veel negatieve energie. Die uitte hij vooral op onze nieuwe plek en het leven dat we nu verkozen. Vastgekluisterd aan de laptop door het nieuwe werk, werd de woonkamer van ons hutje niet alleen een leefruimte, eetruimte en ontspanningsruimte, het werd ook zijn kantoor geladen van negativiteit.
Zeker omdat Olivier na de ene laptocht dicht te klappen, de volgende laptop moest open doen. Ook WeLeaf ligt niet stil en om daar met passie aan te blijven werken en inkomsten uit te halen, kunnen de uren achter de laptop niet achter blijven. Olivier werkt van ‘s ochtends zeven uur tot ‘s avonds tien uur. Het grootste nadeel van deze plek, de zon, werd zijn grootste irritatie. Slechts één uur per dag scheen de zon op ons huis én op de momenten dat de zon scheen, kon Olivier niet naar buiten omdat hij moest werken. Hij uitte zijn frustratie met veel boosheid en harde woorden: “dit koude gat”, “hier ben ik niet gelukkig”, “ik voel me hier opgesloten” en “ik moet hier weg”. Olivier stootte de plek volledig af, terwijl Zoë net haar droomplekje had gevonden. We maakten intussen een afspraak met de eigenaar dat we plek zouden mogen kopen over twee jaar, maar Olivier’s negativiteit en stelligheid deed Zoë twijfelen. Ze schoof haar eigen droom opzij om Olivier’s geluk terug te kunnen vinden. Ze schoof zichzelf opzij in hoop Olivier terug te krijgen. Een heel alleen gevoel bouwt zich op.
Kiezen voor de ander
Begin april krijgen we eindelijk een lening om een huis te kopen. Ons eigen bedrijf werd door de bank geheel genegeerd als inkomen en daarom moesten we voor vast werk kiezen. Nadat we eindelijk een lening krijgen, voelt Olivier een uitweg uit de vicieuze cirkel: vast werk - lening - huis kopen. Met de lening zouden we een huis kunnen kopen en daarna niet meer verplicht vast werk moeten hebben. Olivier zou kunnen stoppen met zijn werk en we zouden een huis hebben. Zoë voelde de kans om rust te vinden voor ons en Olivier terug te krijgen. Zoë’s oog viel op een prachtig huis een heel eind van Lillehammer. We gingen kijken en vonden het prachtig. Het is prachtig, maar we maakten een grote fout. We doorliepen niet ons keuzeproces zoals we dat altijd doen. Net nu we elkaar helemaal niet vinden en niet begrijpen, passen we ons allebei volledig aan uit liefde voor de ander. Zoë dacht dat dit Olivier de rust zou geven die hij nodig had. Olivier dacht dat Zoë het huis had gevonden waar ze echt blij van werd. We kozen voor de ander, dachten de andere persoon te helpen door voor het huis te gaan en schuiven allebei zonder dat we dat van elkaar weten onze onderbuikgevoelens opzij.
De allerbelangrijkste stap in ons weleaf-keuzeproces is dat we vooral eerst de keuze voor onszelf maken. Zonder eerst echt bij jezelf na te gaan wat IK wil, kan je nooit een goede keuze maken, ook niet voor de ander.
Stap twee in het proces is dat we de keuze met elkaar delen en uitleggen waarom dit goed voelt voor “mij”. Stap 3 is dat we samen een keuze maken. Door deze stappen te doornemen luisteren we goed naar onszelf, naar elkaar, en kunnen daarop een goed keuze maken. Dat hebben we niet gedaan, net nu niet, bij zo’n grote en belangrijke keuze. We hadden meer tijd moeten nemen, beter moeten nadenken, geduld moeten hebben. Dat deden we niet en we kochten het huis, behoorlijk plots. In Noorwegen is er geen weg terug als je bod wordt geaccepteerd. De volgende ochtend kwam de spijt, de paniek, de chaos, het verdriet. Dit huis was allesbehalve wat we nodig hadden. We hadden vooral geen nood aan een nieuwe verandering, geen nood aan zo’n grote uitdaging. We hadden nood aan minder, aan iets dat bekend en vertrouwd is, iets waar we op konden verder bouwen. Nu verhuisden we één uur weg van de plek waar we twee jaar lang in geïnvesteerd hadden. Dat betekent vooral dat we opnieuw beginnen. Opnieuw bouwen, investeren en energie. De eerste 3 maanden hebben we ongelofelijk veel gehuild, zijn boos geweest en konden geen steun vinden bij elkaar. Het waren veruit onze moeilijkste maanden als een koppel, maar gelukkig was dit niet onze eerste grote uitdaging. Heel langzaam vinden we elkaar terug.
Een tussenstop
Vier maanden later kunnen we beter accepteren dat we hier wonen. Het is een prachtige plek, super uniek, met prachtig uitzicht en heel veel zon. We hebben een basecamp waar onze spullen staan en van waar we op avontuur kunnen vertrekken. Het voelt alleen niet als thuis. Ook klimmers moeten soms meerdere dagen in een basecamp blijven om te acclimatiseren. Deze basecamp is niet onze top, maar wel een tussenstop op weg naar de top. Misschien moeten we terug afdalen naar kamp op een lagere hoogte, misschien moeten we verkenningstochten maken naar de volgende basecamps. Is dat erg? Helemaal niet, zolang we ook deze basecamp kunnen accepteren en zien als een veilige plek om te zijn. Dat lukt beter na een paar maanden hier te wonen, maar er zijn betere plekken op de berg voor ons. Het belangrijkste is dat we elkaar hebben teruggevonden en er samen voor gaan. Om de top te bereiken, moeten we altijd langs verschillende basecamps. We hebben al heel wat basecamps gehad de afgelopen twee jaar en we voelen dat we niet zover van de top zijn. We moeten alleen even wennen aan de hoogteziekte.
8 Comments
Wauw wat heftig zeg. Ik heb me regelmatig afgevraagd hoe het met jullie zou gaan.
Er is dus veel gebeurd onderweg naar die top…die nog niet bereikt is.
Leuke vergelijking overigens.
Heel verdrietig hoe jullie elkaar in die periode kwijt geraakt zijn.
Maar nu, na alles wat jullie hebben doorgemaakt, hebben jullie elkaar weer gevonden. Dat is de ware kracht van liefde.
Deze moeilijke periode heeft jullie niet gebroken, maar sterker gemaakt.
Jullie complete “reis/leven”…tot nu toe…is een levensles, zoals niemand anders die maakt (die ik ken tenminste).
Een huis is belangrijk, maar een thuis maak je samen. Er ligt nog een heel leven voor jullie, vol nieuwe kansen.
Een keuze die jullie nu maken, hoeft geen keuze voor het leven te zijn! En dat weten jullie zelf het allerbeste.
Lieve groetjes Ans
He Ans,
Dankjewel voor de lieve reactie! Het allerbelangrijkste is inderdaad dat we elkaar hebben teruggevonden.
Als die basis goed is, kunnen we alles aan en komen we er wel. We hebben al zoveel mooie stappen gemaakt en mogen ook trots zijn op waar we staan 🙂
Veel liefs,
Zoë en Olivier
Proficiat voor jullie openheid en eerlijkheid! Zo zie je maar dat de mooie beelden op jullie (en ieders) socials vaak niet de volledige waarheid weergeven. Prachtige metafoor ook, en geef toe, het klimmen naar de top is zwaar, maar stiekem ook wel het leukste van de bergtocht, toch?
Toen ik mijn man leerde kennen, pratend over de GR20, hadden we achteraf gezien ook een heel ander idee van ‘avontuurlijk zijn’. Maar door mekaar de vrijheid te gunnen en te genieten van de gemeenschappelijke interesses, zijn we intussen 22 jaar gelukkig getrouwd. En (wild)kamperen? Dat doe ik nu met m n dochter…
Jullie komen er wel, topteam van m’n hart!!! Ik hoop alleszins op een dag eens samen met jullie op avontuur te gaan.
Liefs
Hei Veerle,
Dankjewel voor jouw mooie reactie. En inderdaad, wat je ziet op social media, is zeker niet altijd het volledige plaatje. Ook daar proberen we zo oprecht en open mogelijk te zijn, maar de momenten dat we zin en energie hebben om iets te delen, zijn natuurlijk net de leuke en mooie momenten. Bovendien lijkt het misschien alsof we de hele dag buiten zijn of op ski’s staan. Een story blijft 24 uur staan, terwijl we zelf 2 uur op de ski’s staan 🙂
We komen er zeker, daar hebben we ook het volle vertrouwen in!
En natuurlijk tof om samen een keer op avontuur te gaan. Altijd welkom!
Hoi Zoë en Olivier, ik word vooral geraakt door jullie keuzeproces en hoe dat dan toch net niet goed uitpakt. Ook wij vallen makkelijk in de valkuil waarbij we denken voor de ander, ondanks alle zorgvuldige stappen om dat niet te doen, zoals dromen en wensen opschrijven, delen en dan pas kiezen, zoals jullie doen.
Wij bouwden ons huis in Renkum omdat dat alles leek wat we wilden: een kleine, vaste plek waar we thuis konden komen en meer zelfvoorzienend konden leven, dicht bij het bos zodat we niet ieder weekend met de fietsen in de trein hoefden te zitten, en helemaal van hout zodat we alles zelf kunnen doen en nieuwe vaardigheden kunnen leren. Maar de praktijk valt soms heel erg tegen. Ik moest een nieuwe baan zoeken, en zit helemaal niet op mijn plek. Nu we een kleintje hebben, is het heel beperkend dat de ouders zo ver weg wonen en niet even op kunnen passen, en heb ik heimwee naar mijn geboortestreek. Erik had zijn verlangen voor de zee weggeduwd en woont nu in het bos. Ik had mijn verlangen naar eenvoud weggeduwd en woon nu in een huis dat veel duurder is dan verwacht en nog niet af is, met een leven dat veel duurder is geworden dan gepland. En toch moest het zo gaan, want we moesten weg uit Rotterdam. Ik heb ook veel stress van ons huis gehad, maar inmiddels weet ik dat dit niet het eindstation is, en dat we na nog een tijdje zoeken en worstelen iets gaan vinden dat voor ons beide veel meer klopt.
Ik kan me de frustratie en verdriet en boosheid heel goed voorstellen. En ik ben blij dat jullie elkaar weer terugvinden! Ik denk dat je, terugkijkend, het meest trots bent op die stevige basis die jullie samen hebben, en waar altijd weer iets nieuws uit kan ontstaan.
Home Sweet Home is makkelijk geschrevenn maar het vinden is 1 ding. Het gaat gepaard soms met ups en downs waar jullie uiteindelijk toch samen uitgekomen zijn Dat siert jullie. Nu inderdaad verder bouwen aan jullie toekomst maar ook hele fijne geniet momenten alleen of samen. Respect voor jullie openheid en het met ons willen delen. Suc666 samen en groet uit NL Noord-Holland.
Dankjewel Bert!
Verward.
Meerdere keren gepoogd een reactie te vinden op de inhoud van de ‘dagboekpagina’ voor wat betreft de aankoop van jullie nieuwe woning, d.w.z., de woning is oud en voor jullie nieuw. De belevenissen zoals beschreven volg ik met belangstelling en met betrokkenheid; wij deden het zelfde.
Bij deze mijn reactie;
Ik las het boek ‘Op eigen kracht’ van voor tot achter en weer terug. Geweldig geschreven. Deze mensen zo wist ik, die de wereld over fietsten en uiteindelijk met een voldaan gevoel de reis beëindigde, weten van aanpakken. Ze kwamen op de wonderlijkste, soms ook zeer gevaarlijke plekken. Dit zijn mensen van stavast. Ze besloten naar Noorwegen te trekken en zich daar te vestigen.
Wat er toen volgden verwarde mij.
Er werd om een base-camp gezocht?? Base-camp? Apekool! Waarom niet een huis, of een woning of een onderkomen? En dan de aankoop van een woning te vergelijken met het betrekken van een base-camp met de bedoeling bovenop de Mount Everest te komen. Dat is toch echt andere koek.
De eerste woning leverde nogal wat frustraties op omdat de koop niet door kon gaan. Geen probleem, geen enkele sporter wordt bij de eerste sprong kampioen. Dat vraagt oefening. Zoe zal dat kunnen beamen. Op naar de tweede woning. En ook deze woning gaf jullie/jou een nauwelijks te beheersen gevoel van teleurstelling en onzekerheid. Ná de aankoop wel te verstaan, zaten jij/jullie in zak en as. Zijn dit nu die mensen die de wereld over veroverde?
Wilden jullie goed beschouwd, wel een woning kopen?
Het gaat hier niet over de aankoop van een t-shirt. Vervolgens lees ik over ‘het proces’, hierbij bekruipt mij als toeschouwer toch het gevoel van willen ze dit echt wel, een huis kopen of zijn ze er nog niet aan toe? Of zijn ze het samen nog niet eens? Verwarrend.
Als er dringend hulp nodig is, gaat daar ook zo’n proces aan vooraf?
Dan las ik in jullie boek en later in andere berichten dat er het één en ander beleefd én geleerd is. Wat mij er eerder toe bracht om aan jou/jullie te vragen na al die lessen en ervaringen, waar het diploma bleef. Ik dacht te begrijpen dat de aankoop van de woning zo’n diploma was. Maar nee, gesnotter alom.
Lillehammer ken ik, zei het van al even geleden. We waren er in de winter en in de zomer. Spullen in de rugzak, slapen in de Plutoniel en hoppakee. Een prachtige omgeving en de stad er bij. Jullie bezit; de woning, de schuren, het erf en een moestuin, het is prachtig. En dit in een schitterende omgeving, met een meer in de buurt. Een gelukwens is hier op zijn plaats. Het dak is opgeknapt, er is een andere keuken gekomen en kortelings een nieuw raam. Ook werd er een gastenverblijf ingericht. Hulde. Wellicht staat het wat verder van Lillehammer af dan gewenst. maar bedenk dan wel dat dit halfuurtje rijden net zo lang is als de mensen hier elke morgen en elke avond in de file staan, van of naar het werk.
Nog steeds wat in verwarring -en jullie wellicht ook na dit mailtje, sorry- maar vol vertrouwen voorwaarts, nee, én vol vertrouwen voorwaarts. Snuit je neus, dat vooral.
Met een hartelijke groet uit Friesland, en blijvend benieuwd in betrokkenheid maar het verloop, het vervolg.
De kop op richting, de zon, dan valt de schaduw vanzelf achter je.
Hans.