Buikgevoel
Doorbijten
maart 15, 2022
Wat willen we eigenlijk?
april 11, 2022
Maandag 21 februari - Kristiansand
Stipt om middernacht komen we aan in Kristiansand. Het is zo’n -5 graden, maar windstil. We fietsen naar het huis van Inger, een Noorse vrouw met wie we vijf jaar geleden een dag mee fietsten op weg naar Compostella. We herinneren haar vooral als de stoere vrouw met twee paardenstaartjes en een veel te zwaar beladen fiets, maar als de deur opengaat komen er veel meer herinneringen naar boven. Hoewel het bijna 1 uur ‘s nachts is, staat er een glas wijn en cake op tafel. Een warme Noorse ontvangst.
De dag erna wandelen we samen met Inger door Kristiansand. Het begint te druppelen, wat meer te druppelen en vervolgens hard te regenen. Het zal toch niet zo zijn, denken we beiden. In Noorwegen zou de regen veranderen in sneeuw en zou het slechte weer niet meer slecht zijn. We krijgen angst dat de winter al voorbij is en we ook hier alleen maar regen en modderige wegen krijgen. Mentaal zijn we hier niet op voorbereid. Gelukkig is ook Inger verbaasd dat het zoveel regent en ze verzekert ons dat de winter nog lang niet voorbij is.
‘Als jullie eenmaal de bergen in zijn, is deze regen allemaal sneeuw,’ zegt ze.
‘s Avonds vervangt Olivier alle banden voor winterbanden. Die staan vol met kleine stalen nopjes voor betere grip op het ijs en in de sneeuw. Hopelijk hebben we ze echt nodig vanaf morgen, denkt hij.
Mentaal zijn we hier niet op voorbereid.
De eerste kilometers uit Kristiansand fietsen we af en toe over stukjes ijs en papsneeuw. Op de velden en in tussen de bomen ligt steeds meer sneeuw. Na zo’n twintig kilometer verlaten we de grote weg en draaien af naar een onverharde weg. Voor ons ligt een wit tapijt met hard aangedrukte sneeuw. Het ziet er zo mooi uit, bijna een skipiste, maar ook spiegelglad. De winterbanden geven heel goede grip, maar ons brein vertelt ons dat het glad moet zijn. Voorzichtig verkennen we de limieten van de winterbanden en al snel fietsen we twintig kilometer per uur over de sneeuw.
Het benauwde gevoel van gisteren is helemaal verdwenen. Een gelukzalig gevoel borrelt op, het straalt uit onze ogen. Wij zijn eindelijk in het landschap waar we willen zijn, eindelijk fietsen we in de winter. We kunnen alleen maar blij zijn en dankbaar dat we dit kunnen doen.
Laat in de middag kloppen we aan bij een huis om water te vragen. Een oudere vrouw doet de deur open en kijkt verbaasd naar ons. Ze spreken alleen Noors, maar de woorden kald, vinter en sterk hebben geen vertaling nodig. We vragen of we de tent achter hun huis mogen zetten. Het gaat stormen vannacht en er is nauwelijks een vlakke plek voor de tent te vinden. Ze zeggen dat ze een båthus hebben bij het bevroren meer waar we in kunnen slapen. We begrijpen dat er ingen dør (geen deur) is, maar dat we beschut zijn tegen de wind.
Om bij het boothuis te komen, moeten we honderd meter door de diepe sneeuw. Het boothuis is eigenlijk een eenvoudige schuur met daarin een kleine roeiboot en een paar landbouwwerktuigen. Er is niet genoeg plaats voor de tent, maar onze slaapmatjes passen er net in.
De volgende ochtend komt de vrouw even spieken hoe we geslapen hebben en vraagt of ze een foto op Facebook mag zetten van de wintergasten.
De dagen erna straalt de zon aan de hemel. Het vriest -10 graden in de nacht en het is soms heel de dag onder nul, maar met de zon voelt het alsof we op wintersportvakantie zijn. Als Duitsland en Denemarken ons probeerden te vertellen dat we beter zo snel mogelijk doorfietsten, vertelt Noorwegen ons misschien dat we moeten blijven. We fietsen van de ene mooie plek naar de andere en krijgen een beetje last van keuzestress. De regio rond Lillehammer is immers ons zoekgebied, maar het is hier ook al zo mooi. Moeten we deze regio ook overwegen? Waarom kiezen we eigenlijk voor Lillehammer? En we willen Zweden ook nog zien. Hoe gaan we ooit kiezen? We vertellen onszelf om ons onderbuikgevoel te volgen, maar wat probeert het ons eigenlijk te vertellen? Het geeft geen duidelijk signaal, maar vooral vraagtekens. We proberen houvast te vinden aan ons oorspronkelijke plan. Hopelijk geeft dat rust.
We vertellen onszelf om ons onderbuikgevoel te volgen, maar wat probeert het ons eigenlijk te vertellen?
Tijdens een van de dagen fietsen we door een prachtige vallei. Alle huizen zijn rood en voldoen aan onze wensen. Plots staat daar een droomhuisje. Zoë kan het niet laten. Stapt van de de fiets en belt aan. De man is niet gewend aan vreemd bezoek en moet eerst wat ontdooien. Daarna vertellen ze uitgebreid over de omgeving en hun leven. Hun huis verkopen ze voorlopig niet, maar Zoë geeft toch ons visitekaartje voor het geval dat ze het een keer te koop zetten. We zijn nog een paar dagen verwijderd van ons zoekgebied. Daar verandert onze focus van onderweg zijn naar ter plaatse blijven. We hopen dat ons buikgevoel vanaf daar wat duidelijkere signalen afgeeft.
6 Comments
Noorwegen, directe confrontatie met ongerepte natuur, wijdsheid, vrijheid, rust, dicht bij de essentie van ons bestaan, ik kan het mij zo voorstellen, maar ik zou zon en stralingwarmte wat missen denk ik, en de prachtige cultuur van zuid Europa. Jullie niet? Ik heb natuurlijk de wereld nog niet gezien in de mate van jullie 😊. Realiseren van een goed voorbereide droom is de ultieme levensvervulling. Good luck!
He Henk!
Dankjewel voor de mooie reflectie. Overal waar we zullen wonen, missen we bepaalde dingen. De perfecte plek bestaat namelijk niet, maar die proberen we wel zelf te creëeren. We zullen vrienden en familie missen uit Nederland, de fietscultuur, alles zo bereikbaar. De cultuur uit Zuid Europa is inderdaad anders dan in het noorden, en als het hier nog onder nul is, missen we soms ook ‘s ochtends opstaan met 15 graden. Maar de zon schijnt hier minstens evenveel als in het zuiden, we hebben sneeuw, prachtige natuur, een bijzondere buitencultuur en zoveel andere dingen die ons gelukkig maken. En als we iets missen, kunnen we er altijd even naar toe 🙂
Heerlijk om te lezen verder goeie reis en veel plezier!
Dankjewel Dorien!
Ik zie het al helemaal voor me! Het gereserveerde, introverte van de bosNoren en dan Zoë die aanklopt om te vragen of het huis te koop is 😀 Ik heb hier achter mijn laptop, bij de warme kachel, gegniffeld. Ik hoop dat jullie een prachtig droomplekje gaan vinden! Liefs Linda & Muis
Hahaha, zo stond Olivier er ook bij te gniffelen :p. Beetje brutaal, maar zo open je wel deuren 🙂