Altijd maar wennen
Overal, behalve in Noorwegen
augustus 13, 2023
Verrassing
oktober 2, 2023
Donderdag 3 augustus - Brøttum
We rijden naar het huis van Piet en Trine. Zij vertrokken gisteren voor een maand naar het noorden voor de volgende etappe van hun grote reis. Ze willen van het noordelijkste puntje van Europa naar het zuidelijkste, op eigen kracht en verspreidt over verschillende jaren. Drie jaar geleden vertrokken ze op ski’s aan de noordkaap, een jaar later wandelden ze een hele maand. Vorig jaar peddelden ze zes weken met een zeekayak, wat bovendien hun huwelijksreis was. Dit jaar peddelen ze verder naar het zuiden. Niet gek dat we het zo goed met elkaar kunnen vinden. In de tussentijd passen wij weer op het huis en de katten.
Als we het dorp binnenrijden, zien we dat er weer een stuk bos gekapt is. Hoewel we weten dat de meeste bossen voor productie zijn, doet het steeds weer pijn als we zo’n kaalkap zien. Wat is er mis met duurzame en selectieve houtkap. Nee, alleen het economische telt, zoveel mogelijk in een keer. Het lijkt wel een oorlogsveld wat achterblijft. Ook rond het huis van Piet en Trine werd afgelopen winter veel gekapt. Het enige voordeel is dat ze nu meer zon en licht op hun huis krijgen.
Kaalkap is helaas de gebruikte methode
De kleine, 'hytte' stijl, is wat we zoeken
Aanpassingsproblemen
We zijn een maand in Nederland en België geweest. We zijn weer gewend geraakt aan de luxes daar. Groenten en fruit die zo goedkoop zijn in de supermarkt, de fiets die we voor alles kunnen gebruiken en de familie die dichtbij is. Toen we deze ochtend €150 moesten betalen voor onze winkelkar, schrokken we weer. De prijzen zijn sinds juli weer omhoog gegaan. Maar ook het huis voelt zo leeg. We zijn de hele maand met familie en vrienden geweest, en eigenlijk geen minuut alleen. Het voelt een beetje eenzaam. Meest van al voelen we de onzekerheid die terugkeert. We hebben nog steeds niet onze eigen plek en nog geen werk voor de komende winter. We hebben wel wat sollicitatiebrieven geschreven, maar voelen niet het vertrouwen dat we de baan zullen krijgen. In Noorwegen werkt alles ‘via-via’. Werk vinden zonder dat je iemand kent in het bedrijf, is heel erg moeilijk, tenzij je dokter of verpleegster bent. Als buitenlander beginnen we toch steeds met een achterstand aan een sollicitatie. We proberen iedere keer te bellen zodat ze onze interesse horen, maar ook dan voelen we een soort argwaan aan de andere kant van de lijn. Het voelt alsof het zoveel makkelijker zou zijn in Nederland, of maken we onszelf dat alleen maar wijs? Het is makkelijk om situaties negatief te bekijken en als tegenslag of moeilijk te beschouwen. Toch is dat wat we doen de eerste dagen dat we terug in Noorwegen zijn. Die aanpassingsproblemen zullen we misschien wel houden totdat we echt ons plekje gevonden hebben hier.
Vaak zijn ze helaas in slechte staat
Soms zijn ze helemaal niet bewoonbaar
Huizenmarkt
Er zijn eigenlijk maar twee periodes per jaar dat er huizen verkocht worden in Noorwegen. Tussen april en juni, en vanaf augustus tot oktober. In de wintermaanden ligt de markt bijna volledig stil en in juli staat heel Noorwegen sowieso op non-actief. We merken dat heel goed aan het aantal huizen dat beschikbaar komt op de huizenwebsite Finn. Daarom zijn de komende drie maanden onze hoop en kans om een plek te vinden.
De meeste huizen liggen in de steden en die huizen zijn vaak in goede staat. Lillehammer is erg duur en vergelijkbaar met prijzen in Nederland. Voor een alleenstaand huis betalen we al snel een half miljoen, maar er liggen ook huizen van boven het miljoen. Buiten de steden zakt de prijs heel snel, maar vaak ook de kwaliteit van de huizen. Veel van de huizen die daar te koop staan, zijn in slechte staat. Het voordeel is dat ze vaak veel grond hebben, net wat wij zoeken. Toch kunnen de kosten voor renovatie enorm duur worden in Noorwegen, zeker als je zelf geen ervaring of zin hebt om zoveel mogelijk zelf te doen.
Dan is er nog de stijl van huizen. Veel Noorse huizen zijn groot, heel groot. En niet de mooiste, vinden wij toch. Behalve de hutten, die zijn bijna altijd kleiner en net heel mooi. Die hutten liggen helaas vaak in huttenvelden boven in de bergen waar de langlaufpistes zijn. En als we dan een pareltje vinden dat niet boven op de berg ligt, is er vaak geen weg, geen water, geen elektriciteit en geen buren. Idyllisch, maar om permanent te wonen? Wij zoeken eigenlijk een hut, maar dan op fietsafstand van Lillehammer, met een paar buren, met water en het liefst met elektriciteit. Die zijn er bijna niet waardoor onze zoektocht zo moeilijk is.
Toen we in juni een paar dagen in Noorwegen waren, hebben we één huisbezichtiging gedaan. Het huis lag wat verder van Lillehammer, eigenlijk te ver met de fiets. We voelen dat het moeilijk is om onze wensen te vinden dichtbij Lillehammer en proberen ons open te stellen om de cirkel wat te vergroten. Het huis dat we zagen, was niet interessant. Het eerste wat de makelaar zei: ‘het is een heel slecht huis’, en dat was het ook. Olivier had de kaart in de omgeving afgespeurd en twee plekken ontdekt die in het bos lagen. Met de fiets gingen we op ontdekking. De eerste plek viel al snel af omdat de hut eigendom was van een familie uit Oslo die vaak op bezoek komt. De tweede plek was wel veelbelovend. Het huis was oud, met redelijk wat werk, maar het uitzicht was fantastisch met een groot terrein. We belden een bevriende boer die in die regio woont en vroegen of hij de eigenaar kende. Ook hier geldt de Noorse ‘via-via’ cultuur. Onze bevriende boer belde voor ons en introduceerde ons verhaal en zoektocht waarna we een telefoonnummer kregen om zelf te bellen. Tot onze verbazing zei de eigenaar: “Ja, ik ben wel geïnteresseerd om te verkopen. Kom maar een keertje langs.” Het was de eerste keer dat we niet onmiddellijk ‘nee’ horen.
En meestal komen ze nooit te koop
Of ze hebben geen water of elektriciteit
Een paar dagen nadat we terug zijn in Noorwegen mogen we langskomen. Op zondagochtend rijden we naar het huis. Vader, moeder en dochter wachten ons op. Ze leiden ons rond, laten het hele terrein zien, nodigen ons uit voor de koffie en nemen alle tijd. Het is een prachtige plek, maar het huis is een groot project. Om te beginnen moet het dak vervangen worden, de badkamer is niet meer bruikbaar, de elektriciteit moet vernieuwd om veilig te zijn, alle ramen moeten vervangen worden en er moet een sceptische put komen. Dat kost samen al ruim meer dan een ton. Alles hangt af van de vraagprijs voor het huis.
Olivier heeft bovendien een onderbuikgevoel. Het huis ligt op zo’n 20 kilometer van Lillehammer. In Nederland zou dat een uurtje fietsen zijn, maar vanuit Lillehammer zijn het meer dan 500 hoogtemeters waardoor het meer dan anderhalf uur fietsen is. Niet voor iedere dag en zeker niet in de winter. Olivier voelt zijn vrijheid enorm beperkt worden en weet dat we sterk afhankelijk zullen zijn van de auto. Dat is een hele grote opoffering voor Olivier.
We worden een beetje moedeloos van de zoektocht. Gaan we wel ooit onze plek vinden? Bestaat er wel een plek die voldoet aan onze wensen? Is Noorwegen wel geschikt voor ons? We denken in de negatieve spiraal. Het geeft een schijnbaar gevoel van controle als we onze angsten laten overheersen. Het enige resultaat daarvan is dat we gelijk krijgen als het fout gaat. Dat is niet constructief en niet de motivatie die we nodig hebben. Gelukkig merken we het snel op en realiseren ons dat het samenhangt met de ‘aanpassingsperiode’. We veranderen onze instelling en zetten de gebeurtenissen in een positief daglicht. Een wereld van verschil waarin er plots weer mogelijkheden en nieuwe kansen ontstaan. Een van die ontmoetingen is misschien wel onze gouden kans.
6 Comments
Erg bijzonder hoe jullie merken dat positiviteit zoveel meer geeft dan negativiteit. Dat jullie ook steeds die knop weer om kunnen zetten, en blijven volhouden. Dan móét het echt een keer goed komen. Ik gun het jullie van harte. Heel veel succes met de voortzetting van jullie zoektocht, het werk en met jullie leven…wat ik nog steeds fantastisch vind.
Liefs van Ans.
Dankjewel Ans! En het komt zeker een keer goed. We zijn er nu erg dichtbij en moeten vooral accepteren dat onze eerste plek niet dé droomplek moet zijn. Een eigen plek hebben is sowieso al heel fijn en van daaruit kunnen met veel meer geduld blijven zoeken naar die echte droomplek. En misschien wordt die plek die we nu kiezen, uiteindelijk toch een droomplek 😉
Moedeloos en negatief zijn géén negatieve gevoelens als ze realistisch zijn. De opdracht is het antwoord te vinden op vragen die zichzelf stellen. Wie over een sloot wil springen heeft onmiskenbaar een passende polsstok nodig. Dan lees ik in het boek (prachtig, ik geniet er van) en elders over het gegeven dat er al doende ‘veel geleerd wordt’. Waar – dit is zo’n vraag die zichzelf stelt- blijft het diploma? Zonder zo’n ‘diploma’ lijkt me het almaar doorleren net zo vermoeiend, vruchteloos., en weinig inspirerend.
Uit eigen ervaring: wij zochten een woning met ruimte voor een werkplaats en daarbij in het buitengebied. Het een was te duur het ander te slecht en een derde lag vlak bij een drukke weg. De oplossing, zo bleek, was een bouwval te kopen, af te breken en weer op te bouwen. De basis van dit stoutmoedig plan: het vertrouwen in ons probleemoplossend vermogen, en de instelling; kan het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. Vooruit met de geit.
Gelet op de reizen die jullie maakten, de uitstekende conditie die jullie hebben, en het vermogen om op te staan na weer te zijn gevallen, geven
mij het volste vertrouwen in de realisatie van jullie plannen.
Schud dan voor het slapen gaan wel eerste even je kussen op.
Welterusten samen, droom lekker en geniet,
Lieve groet van Hans.
He Hans,
Dankjewel voor de mooie en eerlijke reactie. Je hebt helemaal gelijk! We hebben ons het afgelopen jaar gerealiseerd dat we niet eindeloos kunnen proberen en daaruit leren. Het is ook tijd om echt een besluit te nemen (het diploma te halen) en daarvan te genieten. We zullen wel heel ons leven blijven leren, maar er moet ook resultaat zijn en afgeronde projecten. Anders wordt het inderdaad vermoeiend!
Veel groeten!
Bijzonder oprecht en eerlijk is jullie beschrijving van jullie ervaringen.
Knap zoals jullie jezelf weten te beschouwen en te beschrijven.
Heel erg menselijk en invoelbaar.
Fijn hierin mee te kunnen ‘reizen’
Al jullie talenten, doorzettingsvermogen en leerervaringen zullen jullie brengen waar je wilt zijn: bij jezelf!
Die droomplek komt zeker daar ben ik van overtuigd.
He Christiene,
Dankjewel voor de prachtige woorden en reflectie. Jezelf vinden betekent inderdaad rust vinden. Dat is een hele zoektocht, maar we komen dichterbij. Die droomplek komt er zeker van, al duurt hopelijk het hopelijk niet meer te lang. Een zoektocht mag ook een einde hebben 🙂