Puzzelstukjes
Hoe werkt een annuleringsverzekering
november 3, 2024
Zaterdag 21 september - Neerpelt, België
We wonen een half jaar in ons huis. Twee maanden geleden konden we eindelijk accepteren op wat voor mooie plek we nu mogen wonen. Nog belangrijker is dat we elkaar terugvonden. De weg naar de top, schreven we in de vorige blog. In de afgelopen twee maanden zijn er zoveel mooie dingen gebeurd. Het lijkt alsof alle puzzelstukjes van de moeilijke puzzel die we begonnen zijn, langzaam op zijn plaats beginnen te vallen. We gaan even terug naar eind september.
Energie
Na een lange treinreis die vanochtend om 5 uur ‘s ochtends begon, komen we om 8 uur ‘s avonds aan in Neerpelt. Route de la baguette, ons fietsavontuur is Frankrijk, was precies wat we nodig hadden. Even terug naar onszelf, op de fiets en in de natuur. Lang hebben we niet om na te genieten want in Neerpelt en Breda liggen 300 exemplaren van Wildkamperen klaar om gesigneerd, ingepakt en verstuurd te worden. We knipperen drie keer met onze ogen en staan plots op het vliegveld in Oslo. Het was een intense maand, met alleen maar leuke dingen die ons zoveel energie hebben gegeven. De leiderschapsreis opende onze eigen ogen en ons eigen gevoel terug. Het avontuur in Frankrijk bracht ons terug bij onszelf. Nu zijn we terug in Noorwegen en voelen onmiddellijk de rust in Oslo. Voor het eerst voelen geen tegenzin om naar ons huis te gaan. Eigenlijk voelt het alsof we er nu echt zelf gaan wonen.
"Je kan pas iets nieuw vastpakken als je het oude loslaat."
Loslaten
Olivier moet eerst een fout puzzelstukje uit de puzzel halen. Hij begon eind vorig jaar met een vaste baan bij een bedrijf in Oslo. Als we een lening wilde krijgen en een huis wilde kopen, was er geen andere optie dan een vaste baan. Olivier begon een baan in de IT, maar eigenlijk voelde hij vanaf het begin dat het niet goed zat. In het begin dachten we dat het vooral wennen was aan de vaste structuur, maar geleidelijk werd duidelijk dat dit werk heel veel energie kostte. Waarom dan niet eerder stoppen? Dat had Olivier graag gedaan, maar toen we het huis kochten, kwamen daar financiële verplichtingen bij. Zomaar stoppen zou zoveel stress opleveren en daar hadden we al genoeg van. Nu we een paar maanden in ons huis wonen, hebben we een beter zicht op de uitgaven en durft Olivier eindelijk de stap te zetten. Hij belt zijn teamleider en zegt zijn werk op. Een mooie uitdrukking luidt ‘je kan pas iets nieuw vastpakken als je het oude loslaat’. Diezelfde dag heeft Olivier een afspraak met een projectleider van een mobiliteitsproject in de omgeving. Olivier’s kennis en kunde over fietsen en mobiliteit is exact wat de projectleider nodig heeft. Toeval, geluk of het universum? Het afgelopen half jaar heeft Olivier tientallen gesprekken gehad met directeuren, afdelingshoofden en adviseurs binnen mobiliteit en natuur. Het waren allemaal mooie gesprekken, maar we hebben één keer iemand nodig die ons een kans geeft en dat zetje om te beginnen. Dat Olivier net vandaag die persoon ontmoet, kan bijna geen toeval zijn.
Operatie
Drie dagen later heeft Olivier een belangrijke afspraak in Oslo. Hij loopt al bijna twee jaar rond met stralingspijn in zijn been. Het gevolg van een overmoedige looptraining met zijn jongste broer. ‘Het gaat wel over’ werd na een tijdje ‘nu begint het wel lang te duren’ en daarna ‘misschien is het toch eens tijd om naar de dokter te gaan’. Een half jaar fysio, accupunctuur en een chiropractor helpen niet. Erger nog, sinds juni kan Olivier niet meer dan 500 meter wandelen en niet normaal rechtstaan. Het leek soms of een tachtigjarige versie van Olivier bezig was met het renoveren van ons huis. Kromgebogen liep hij rond het huis, tegen wil en dank. Zoë had er net zoveel last van. Olivier kon niet mee wandelen, de omgeving rond ons huis verkennen of samen hardlopen. Olivier is nog steeds niet in het bos rond ons huis geweest. Het is te ver wandelen.
Vandaag heeft hij eindelijk een afspraak bij een specialist in Oslo. We weten intussen dat het een hernia is, die erger wordt in plaats van beter. Het advies van de dokter is eenvoudig: “een operatie is de beste oplossing in jouw geval.” Plots kan het wel snel gaan. Tien dagen later staan we opnieuw in Oslo voor de operatie. In de ochtend levert Olivier eerst zijn laptop in op het werk, neemt afscheid van een paar collega’s en gaat naar het ziekenhuis. Op exact hetzelfde moment zit Zoë in een sollicitatiegesprek. Ze solliciteerde voor een baan als coördinator in een organisatie die *friluftsliv-*activiteiten organiseert voor vluchtelingenjongeren en andere minderheidsgroepen. Buiten slapen, vissen, langlaufen, schaatsen, vuur leren maken, enzovoort. Een perfecte combinatie voor Zoë en nu mag ze zich bewijzen tijdens het gesprek.
Zo staan we plots heel dicht bij ons droomplaatje dat we drie jaar geleden op papier schreven."
Olivier’s ogen gaan open. Hij strekt zijn been. Geen pijn. Hij tilt het langzaam op. Nog steeds geen pijn. Dan komt de verpleegster en vraagt hoe het gaat. ‘Goed,’ zegt Olivier. ‘Ik ben wakker. Wanneer mag ik gaan?” Na een boterham, een glas water en een verplichte plasbeurt, mag Olivier naar buiten. Hij wandelt normaal, staat normaal, en dat valt Zoë onmiddellijk op. ‘Eindelijk een normale knuffel,’ zegt Zoë, ‘niet meer met een half gebogen man.’
‘Hoe was jouw gesprek?’ vraagt Olivier.
‘Volgens mij heb ik de baan!’ zegt Zoë nog een beetje vertwijfeld.
We zijn nog nooit zo graag in Oslo geweest!
De juiste puzzelstukjes
Na twee weken verplichte ligpauze, heeft Olivier terug een afspraak met de projectleider. ‘Ik ga vanaf december vier maanden met ouderschapsverlof en zou graag willen dat jij mij vervangt,’ zegt Jens onmiddellijk, ‘Dan wordt jij de projectleider voor de fietsprojecten.’ Olivier straalt. Werken in de fietswereld staat al sinds we naar Noorwegen kwamen bovenaan op Olivier’s lijst als droombaan. Het is voorlopig vier maanden, maar hij heeft een voet tussen de deur en dan is hij binnen. Eén december begint hij officieel, net zoals Zoë. Olivier voor 40%, Zoë 20%. Ook dat is onze wens zoals die op papier stond. Halftijds een stabiel inkomen en dat aanvullen met alles wat we met WeLeaf doen. Zo hebben we plots heel wat juiste puzzelstukjes in handen. Puzzelstukjes die een half jaar geleden verloren leken te zijn. Misschien heeft het huis kopen veel meer in gang gezet dan we hadden kunnen denken. Misschien waren de zware maanden de laatste grote beproeving om ons doel te bereiken. We hebben het niet gemakkelijk gehad en serieus getwijfeld. Opgeven was gelukkig geen optie en dan blijft er slechts één ding over dat we konden doen: opstaan, doorgaan, samenwerken, met elkaar praten, een team zijn, positief worden en genieten van wat we doen. Zo staan we plots heel dicht bij ons droomplaatje dat we drie jaar geleden op papier schreven!
10 Comments
Altijd weer leuk bijgepraat te worden.
De koppeling Himalaya beklimming is ook leuk gevonden.
Tot snel
Tot heel snel :)!
Zo mooi
Zo waar
Zo intens
Zo blij voo/met jullie 😘
Dankjewel :))
Ik las jullie verhaal. Blij te horen dat alles op zijn plaats valt, ook vooral wat de gezondheid betreft want zonder een gezond lichaam kan een mens niet verder. De Fransen hebben hier een mooie uitdrukking voor :”Finalement tout ‘s arrange pour le bien » ALLES KOMT GOED 😉
Wat klinkt dat toch mooi in het Frans 🙂
Heerlijk om te lezen hoe jullie puzzel in elkaar valt.
Ik ben er inmiddels van overtuigd dat áls je je begeeft in kringen waar je blij van wordt, dat het écht allemaal goed komt. Als ik naar mezelf kijk, is dat precies zo. Mijn “proces” heeft ongeveer twee jaar geduurd, en ook bij mij lijken langzaam maar zeker, de puzzelstukjes in elkaar te gaan vallen.
Ik gun jullie alle geluk in de wereld op jullie eigen stekkie, met mooie avonturen die vast en zeker nog komen gaan.
Liefs Ans
He Ans!
Zo fijn om altijd jouw enthousiasme en positiviteit te horen! Helemaal juist wat je schrijft! Als we ons blijven bewegen in de richtingen waar we energie van krijgen en waar we leuke mensen ontmoeten, komt het inderdaad allemaal goed. Heel fijn dat ook bij jou de puzzelstukjes in elkaar beginnen te vallen. Zulke processen duren nu eenmaal lang, maar dat is onderweg soms moeilijk te accepteren. Achteraf valt 2 jaar heel goed mee en onthouden we vaak de positieve dingen :).
Hopelijk zien we jullie een keertje hier in Noorwegen 😉
Veel liefs,
Zoë en Olivier
Wat een mooie ontwikkeling. Als altijd een inspiratiebron.
Fred
Dankjwel Fred!