Overal, behalve in Noorwegen
De mooiste fietsroutes naar Scandinavië
augustus 11, 2023
Altijd maar wennen
augustus 13, 2023
Woensdag 5 april - Brøttum
In het begin van dit jaar hadden we grote plannen. We denken altijd ambitieus en groots, soms veel te groot. We zouden met ons Engelse boek door Europa trekken en daarna een paar maanden naar de VS gaan. Dat is de allergrootste markt voor ons boek dus daar op avontuur gaan, zou de beste promotie zijn. We zouden ons huisje huren tot in april en vervolgens in november terugkomen naar Noorwegen. Zes maanden op pad, geweldig. Met de blik op avontuur klonk dat fantastisch, maar geleidelijk begon dat grote plan toch te knagen. Was ons hoofddoel niet het vinden een plek in Noorwegen, project basecamp-X? Hoe gaan we een huis vinden als we er zes maanden niet zijn? Hoe gaan we werk vinden vanaf november als we niet hier zijn om te solliciteren? Het Engelse boek is natuurlijk prachtig, maar waar we echt behoefte aan hebben, is onze plek vinden in Noorwegen. In maart namen we dan toch het besluit. We gooiden onze plannen om en besloten om in Noorwegen te blijven en daar op avontuur te gaan. Het gaf onmiddellijk rust, het voelde goed.
Op boektour door het Zwarte Woud
Leiderschapsreis in Zweden
Leiderschapsreis
We houden wel vast aan het eerste deel van ons plan, de boektour in Europa. We zeggen ons huurhuis op, al is dat deels een noodzaak. De eigenares wil het huis in de zomermaanden namelijk verhuren via Airbnb en hoopt er zo meer geld mee te verdienen. Vanaf het najaar mogen we het huis opnieuw huren. Onze spullen mogen we wel tijdelijk in de schuur zetten. Net na Pasen vertrekken we met de trein en boot naar het zuiden. Drie weken lang fietsen we door Duitsland en geven onderweg een aantal presentaties. Eenmaal terug in Noorwegen, gaan we onmiddellijk weer op pad. We organiseren onze allereerste leiderschapsreis in Zweden. Net zoals de wintertocht is het een proefreis waarin we willen ontdekken en leren. Toch voelt het veel echter dan een proef want er gaan zes deelnemers mee die betalen voor de reis. Het is een grote stap buiten onze eigen comfortzone. We vinden het best spannend, maar beginnen vol vertrouwen aan de week. En wat voor een week wordt het. Niet alleen het weer is stralend, ook de deelnemers, het programma dat we hebben samengesteld, de leermomenten en de ervaringen die we kunnen delen, dragen bij. Na afloop evalueren we de week en moeten besluiten dat we eigenlijk niet veel moeten veranderen volgend jaar. We barsten van de energie. In deze week komt alles samen waar we blij van worden. Buiten zijn, mensen meenemen op avontuur, ons geleerde lessen delen, inspireren en anderen op weg helpen om hun droomleven waar te maken. Als je roeping vinden is: doen wat je leuk vindt, op een plek die je leuk vindt en mensen mensen die je leuk vindt, dan hebben we onze roeping gevonden. Onmiddellijk na afloop plannen we twee nieuwe data voor volgend jaar.
"De voldoening om zo haar zus te kunnen helpen en te zien stralen, is de mooiste herinnering."
Stilte, rust en mooie gesprekken
Fietsen naar Nederland
Fietsen naar Nederland
Na de leiderschapsreis reizen we even terug naar Noorwegen, maar weer niet voor lang. Zoë’s zus gaat trouwen en Olivier’s opa wordt 90. De hele maand juli zullen we in Nederland en Belgie doorbrengen. Zoë moet er eind juni al zijn voor het vrijgezellenfeestje van haar zus. Olivier heeft een weekje langer en dat is net genoeg om met de fiets naar Nederland te gaan. De ferry van Oslo naar Kopenhagen heeft bovendien een superaanbiedingen. Voor amper 5 euro kunnen we naar Kopenhagen, inclusief een hut aan boord. We denken even dat het een scam is, maar we krijgen echt tickets. In Kopenhagen neemt Zoe de trein en stapt Olivier op de fiets. Hij heeft 8 dagen om 1.000 kilometer af te leggen. Zoë is helemaal niet jaloers op die lange dagafstanden en kijkt uit naar haar treinreis waar ze urenlang kan breien. Als onderdeel van het immigratieproces moet Zoe natuurlijk leren breien, zowat nationale hobby nr.1 in Scandinavië, samen met langlaufen en weekendjes in de hut doorbrengen. In de winter breidde Zoë haar eerste sokken, gevolgd door een buff, en nu is het tijd voor het echte werk, een trui.
We nemen afscheid in de stationshal en gaan ieder onze eigen weg. Het wordt Olivier’s langste soloreis tot nu toe, al maakt hij zich daar geen zorgen over. Hij kijkt er net naar uit om zijn eigen ritme te kunnen bepalen, te stoppen waar en wanneer hij wilt en rustig onderweg te zijn. Al na een kwartier merkt hij dat hij drie keer op zijn horloge heeft gekeken. Zo gaat het een lange reis worden, denkt hij.
Tijdens onze leiderschapsreis doen alle deelnemers hun telefoon en horloge in een enveloppe. Wat was dat heerlijk! Olivier doet zijn horloge af, stopt hem in de stuurtas en laat vanaf nu zijn gevoel de tijd bepalen. Lunchtijd is niet als het één uur is, maar als hij honger heeft. Pauze is niet als hij twee uur gefietst heeft, maar als hij zin heeft in pauze. Tijd is zo relatief.
Terwijl Olivier de kilometers maalt door Duitsland, staat Zoë’s tijd 100% in het teken van haar zus. Eerst is er het vrijgezellenfeestje en daarna alle laatste voorbereidingen voor het feest. Het is een takenlijst om moedeloos van te worden, maar op een of andere reden krijgen ze het toch voor elkaar. Zoë’s zus heeft beslist alles zelf te doen, maar werkelijk alles. Ze heeft alle de hapjes voor het feest gemaakt, de bruidstaart, haar eigen bloemen gekweekt, de uitnodigingen uit hout gesneden en zelfs haar eigen trouwjurk gemaakt. Iedereen die al een keer getrouwd is, kan zich vast inbeelden hoeveel werk dat extra is.
De bruiloft zelf is prachtig, bloedheet met 35 graden, perfect georganiseerd en een groot feest. Zoë heeft niet zozeer van het feest zelf kunnen genieten, maar de voldoening om zo haar zus te kunnen helpen en te zien stralen, is de mooiste herinnering.
Rendier
Eind juli is het opa’s verjaardag. Trots zegt hij: “Het heeft even geduurd, maar ik heb de 90 gehaald. Nu mogen er ook een paar jaartjes bij. Het is fijn dat we zulke feesten kunnen bijwonen. Zoë’s laatste oma overleed zo’n 10 jaar geleden. Sindsdien is Olivier’s opa ook haar opa. Een hele tijd terug vertelde opa, die kolonel was bij de luchtmacht, dat hij op oefening in Noorwegen zalm met room kreeg. Een ongekende luxe in die tijd. Hij vertelde erbij dat hij ook graag eens eland of rendier wilde proberen. Olivier schreef het onmiddellijk op als verjaardagscadeau.
Nu hebben we een perfecte gelegenheid en daarom hebben we rendiervlees uit Noorwegen meegenomen. We vertalen een Noors gerecht en kopen alle andere ingrediënten. Opa glundert tot aan zijn oren als hij het hele pakket krijgt. Ondanks zijn 90 jaar, kookt hij nog steeds zelf en ook dit gerecht, finnbiff, maakt hij zelf klaar. Een paar dagen later vertelt hij eerlijk, zoals hij altijd is, dat hij toch niet de grootste voorstander is van champignons en crème fraiche. Volgende keer nemen we een stuk elandgebraad mee!
We zijn weer zo gewend aan Nederland en Belgie, aan alles met de fiets doen, de goedkope prijzen in de winkels, dichtbij de familie zijn, dat het bijna raar voelt om terug naar Noorwegen te gaan. Bovendien wacht daar de zoektocht naar werk en een huis, en de stress die daarbij hoort.
3 Comments
[…] We zijn een maand in Nederland en België geweest. We zijn weer gewend geraakt aan de luxes daar. Groenten en fruit die zo goedkoop zijn in de supermarkt, de fiets die we voor alles kunnen gebruiken en de familie die dichtbij is. Toen we deze ochtend €150 moesten betalen voor onze winkelkar, schrokken we weer. De prijzen zijn sinds juli weer omhoog gegaan. Maar ook het huis voelt zo leeg. We zijn de hele maand met familie en vrienden geweest, en eigenlijk geen minuut alleen. Het voelt een beetje eenzaam. Meest van al voelen we de onzekerheid die terugkeert. We hebben nog steeds niet onze eigen plek en nog geen werk voor de komende winter. We hebben wel wat sollicitatiebrieven geschreven, maar voelen niet het vertrouwen dat we de baan zullen krijgen. In Noorwegen werkt alles ‘via-via’. Werk vinden zonder dat je iemand kent in het bedrijf, is heel erg moeilijk, tenzij je dokter of verpleegster bent. Als buitenlander beginnen we toch steeds met een achterstand aan een sollicitatie. We proberen iedere keer te bellen zodat ze onze interesse horen, maar ook dan voelen we een soort argwaan aan de andere kant van de lijn. Het voelt alsof het zoveel makkelijker zou zijn in Nederland, of maken we onszelf dat alleen maar wijs? Het is makkelijk om situaties negatief te bekijken en als tegenslag of moeilijk te beschouwen. Toch is dat wat we doen de eerste dagen dat we terug in Noorwegen zijn. Die aanpassingsproblemen zullen we misschien wel houden totdat we echt ons plekje gevonden hebben hier. […]
Hoi Zoë en Oliver,
Vol bewondering en respect heb ik jullie boek gelezen. Heel gaaf om te lezen welke avonturen jullie beleefd hebben. Deze zijn levenservaringen die jullie nooit meer ontnomen kunnen worden. Nu ik zo jullie blogs lees op internet 2 jaar na jullie grote reis merk ik dat jullie zoekende blijven in het leven. Om zo eerlijk te zijn blijven jullie hangen in een droom die erg moeilijk realiseerbaar is zonder iets te gaan opgeven.
Ik zal mijzelf eerst eens voorstellen. Ik ben Remi. Ben inmiddels 48 jaar oud en heb net als jullie al aardig wat reisjes en avonturen gemaakt. Toen ik zo jong was als jullie heb ik een jaar lang over de wereld gezwerft. Bij terugkomst in NL was ik ontwent en het duurde dan ook niet lang dat ik weer ging zwerven. Dit heeft zich een paar keer herhaald.
Uiteindelijk zocht ik een thuis en deze zocht ik het liefst in het buitenland, want NL was zo klein en bekrompen en prijzen van huizen waren verschrikkelijk duur. Op mijn 30ste vond ik een vreindin die ook met mij in het buitenland wilde gaan wonen. Doel was, terug naar de natuur, eigen moestuin, zelf hout maken, etc. Doordat ik mij realiseerde dat ik niet ver van mijn familie en vrienden wilde zijn hebben we een huisje in de Duitse Eifel gekocht. Toch midden in de natuur en toch op reisafstand. Het doel sloeg echter al snel om in het tegenovergestelde. We gingen steeds meer aanschaffen om onsze doelen waar te maken ipv back to nature. We hebben de afgelopen 12 jaar gewerkt aan deze droom, en hebben een oud vakwerkhuis omgetoverd tot een prachtig steckie met een hele grote tuin en midden in de natuur. Helaas gaan we begin 2024 het toch verkopen en gaan we terug naar NL. We merkten dat we voor alles moesten reizen en de mentaliteit toch anders is dan onze NL instelling. Mijn vrouw kwam niet terecht met de Duitse mentaliteit en het heeft ons erg veel moeite gekost om alles te realiseren. Daarnaast zijn onze kinderen ook ouder geworden en deze gaan ook terug naar NL. Onze insteek nu is om een klein huisje ergens in NL te vinden wel in de buurt van ons werk en proberen geregeld toch mooie reizen te maken. Waar vind je namelijk werkgevers die je eens in de zoveel tijd toestaan in sabbatical te maken van een paar maanden / jaar.
In het buitenland wonen kan heel goed, alleen hiervoor moet je wel geheel gaan integreren en ook weten dat hier het systeem eigenlijk precies zo werkt als in NL. Je gaat gewoon werken, je hebt je bezig houden rondom het huis, koken en de kinderen naar school brengen. Ook dit wordt weer gewoon een patroon. Ik woon 12 jaar in de Duitse Eifel. Prachtige mooie natuur en ben geheel geïntegreerd hier, maar het is nu ook weer saai geworden. Ik geniet er niet meer van als toen en zie steeds vaker ook de nadelen.
Het leven is een grote zoektocht en je blijft hem constant bijstellen, echter uiteindelijk kom je erachter dat iedereen dit doet alleen iedereen op zijn eigen manier.
Succes met jullie zoektocht
He Remi,
Dankjewel voor je reactie en voor het delen van jouw verhaal. Bijzonder om te lezen dat jullie 12 jaar aan een droom hebben gewerkt en nu toch terugkeren naar Nederland. Zo zie je maar dat dromen en wensen veranderen gedurende het leven. Dat realiseren we ons steeds meer. We kunnen nu wel zeggen dat altijd zo avontuurlijk willen blijven leven als we nu doen, maar we kunnen niet 10 jaar vooruit kijken. Dus ja, zoekende blijven heeft inderdaad geen zin 🙂
We voelen ons wel erg thuis hier en integreren ons redelijk makkelijk. In de basis is het leven dan hetzelfde als in Nederland, al vinden wij hier wat we in Nederland missen: de vrijheid in de natuur en de winter. Natuurlijk zijn daar opofferingen zoals het missen van de familie en een andere cultuur dan in Nederland. Voor nu is dit ons pad, en zoals je schrijft, iedereen heeft zijn zoektocht en zijn pad in het leven :).
Hopelijk vinden jullie een mooie plek in Nederland in de buurt van de kinderen!
Heel veel groeten,
Olivier en Zoë