Op wintertocht
Rondreis door Azië
februari 20, 2025
Zaterdag 22 maart - Noorwegen
Wij zijn net terug van 20 dagen winter-expedities! Wat hebben we het weer goed gehad met de twee geweldige groepen die we met ons mee hadden. Samen op pulka trekking door een prachtig stukje Noorwegen, slapen in de tent, op ski’s door de wijde vlaktes en over de bergen. We zijn zo trots op iedereen. Want één voor één hebben Annelies, Verena, Tom, Mone, Nuno, Marcelo, Linda, Michel, Anja, Oliver, Stef en Sebastiaan laten zien wat wij al lang wisten: dat als je iets nog nooit hebt gedaan, betekent dat niet dat je het niet kunt. Met de juiste mentaliteit is de reis de training. Iets dat zo onbekend was voor hen slechts een paar weken geleden, is nu een wereld die ze kennen. Allemaal zijn ze uitgebloeid tot skiers die nu met alle trucjes en kennis, de kunde hebben om er zelf op uit te trekken.
Twee groepen achtereen, dat was nieuw voor ons. Het waren intensieve maar hele hele dankbare dagen. Wat mogen we van geluk spreken dat we dit mogen doen en dat we er zo ongelofelijk veel passie in kunnen delen. Het is perfect zo!
Expeditienaam
We laten onze groepen hun eigen expeditie naam verzinnen. Het is iets dat groeit, dat ontstaat, dat mag veranderen en bewegen. Het is leuk, want het geeft een identiteit aan de groep. Dit jaar hebben de sneeuwcondities en het weer de namen van de groepen doen ontstaan. Helaas is het een milde winter, die veel te laat begon en veel te vroeg weer warm is geworden. De warmste winter in tijden. Gelukkig viel er nog een verse laag voor expeditie groep #1 aan kwam, maar we wisten ook we dat we ze moesten voorbereiden op een week met veel wind en ook enkele dagen boven nul. De groep koos de naam “Expedition snowstorm”, maar al snel kreeg deze een nieuwe wending. We leken ons precies tussen de sneeuwstormen heen te werken. Als we lekker in onze tent zaten of een schuilplekje voor lunch hadden gevonden, brak de storm los, maar zodra de ski’s onder de voeten klikte kwam de stilte na de storm. De temperaturen waren aangenaam en de groep kreeg heeft geen kennis gemaakt met bevroren schoenen of reim in de tent. De expeditie naam veranderde daarom met een grote glimlach naar “expedition winter glamping”.
Ook de tweede groep koos een nogal “zomervakantie” naam. De eerste dag begonnen we al in de zon, en ook de tweede dag zagen we alleeen mar zon dus de volgende ochtend was de naam van de expeditie geboren: “L'expédition les bronzés”. Een Franse naam die afkomstig was van Michel, Olivier’s oom. De film gaat over een groep vrienden die op wintersport gaat en vooral op terrasjes in de zon zitten. De groep vond de naam geweldig en hij werd niet alleen volledig overgenomen, de hele week werd een soort Frans woordspelletje. De groep heeft veel zon gehad, maar ook temperaturen tot -17 graden. Ze wilden zon en koude, en dat hebben ze gekregen!
"Terwijl onze ski’s nog naar beneden glijden rent de groep over het bevroren meer, recht voor onze neus. We staan allemaal stil, gepakt door dit prachtige moment."
Rendieren
Dat we tijdens onze expedities rendieren zien is allesbehalve een zekerheid, maar wat een geluk hadden de beide groepen.
Het eerste moment van Expedition Winter Glamping is als de wind begint op te rukken. Ze zijn moeilijk te spotten, maar als Zoë ze ziet imiteert ze een rendier, door meet haar handen gespreid op haar voorhoofd een gewei na te bootsen. Olivier, die verder voorop is weet meteen wat ze heeft gezien en samen met de groep kruipt hij achter het zicht van een grote steen om zo naar de rendieren te kijken. Het eerste moment was machtig, ver weg, maar door de week werd deze groep iedere dag beloond met een nieuwe begroeting. Iedere dag werd het zicht op hen mooier en de groepen groter. Op de laatste dag stonden ze bijna naast ons. Zo veel rendieren als met deze groep zagen we nooit.
Maar ook L’Expédition Les Bronzés kreeg het mooiste cadeau van de week op de eerste dag. Met zekerheid ook voor ons een prachtige spontane ontmoeting, zoals we die niet eerder zagen. We nemen een kleine afdaling naar het meer en op dat moment loopt een kudde van zeker 200 rendieren dieren de berg af, het meer op. Ze kijken verschrikt op en beginnen in formatie te rennen. Terwijl onze ski’s nog naar beneden glijden rent de groep over het bevroren meer, recht voor onze neus. We staan allemaal stil, gepakt door dit prachtige moment.
Het geklik van de hoeven van rendieren, het gekraak van de sneeuw, het meer, de zon die er doorheen steekt, en de prachtige vorm en kleuren van deze dieren, de stoom uit hun neuzen. En dat vlak voordat we ons eerste bevroren meer oversteken, iets dat voor iedereen helemaal nieuw is. Wat een start, wat een weken!
Wintervacht
Veel mensen denken dat wij een soort wintervacht hebben, een extra huidlaag. Al vaker deze winter stonden we in een t-shirt op ski's met -5 graden en zelfs bij -11. “Dat kan toch niet!” krijgen we dan te horen. Het is heel begrijpelijk dat onze deelnemers het niet serieus nemen als we ze vertellen dat ze regelmatig in een lange mouwen t-shirt en sportvest zullen skiën. We leren onze teams alles over de juiste kleding. Voor de reis houden we een online instructie en cursus over de kleding. Eenmaal aangekomen gaan we nog eens met iedereen door de kleding. Een check of ze warm genoeg gekleed zullen zijn, maar eigenlijk vooral een selectie om de nog extra mee gebrachte kleding in de basecamp te laten. Met een grote glimlach staan wij toe te kijken als dan op een windstille dag alle kleding wordt uit getrokken. Meestal tot 2 lagen, maar soms ook gewoon tot in t-shirt. Hebben wij en al onze deelnemers een extra huidlaag gegeven of is everything impossible until you do it?
"Bijna iedereen is de eerste avond of ochtend in de tent wel iets kwijt. maar binnen 2 dagen kent iedereen alle handige stapjes, plekjes en heeft een eigen routine ontwikkeld."
Groepscultuur
Het is geweldig hoe een klein groepje mensen die zo intensief dingen beleven, zo snel een mini-cultuur kunnen creëren. Kleine dingen zoals liedjes, woorden of uitdrukkingen geven een identiteit aan deze individuele groepen.
In Expedition Winter Glamping bracht Verena al heel snel een nieuw stukje cultuur aan de groep toen we haar vroegen de warming-up te regelen. Normaal is de warming-up een kleine drill die Zoë ophaalt uit haar rugby verleden, maar deze ochtend verandert die “voor goed” naar een veel vrolijkere variant “riding on my big fat pony”. Als volwassenen staan we iedere ochtend warm te springen op een gezellig kinderliedje. Het is de kracht van de week. Het is de binding. Grappig genoeg, slaat het nummer eigenlijk helemaal niet aan bij de tweede groep. Waarschijnlijk omdat we Verena niet mee hebben, die de power erachter is.
In L’Expédition Les Bronzés is Linda de kloppende ader achter veel onuitgesproken tradities die in deze groep ontstaan. “Riding on my big fat pony” wordt vervangen door een gabber-warming up met “strak-strak-in mijn trainingspak-pak, kijken eens hoe ik hak-hak”. Als idioten staan we iedere ochtend te hakken. Maar ook de Duitse Anja en Oliver voegen een stukje toe aan de cultuur. Iedere avondmaal starten we met de Duitse “guten Hunger”, in plaats van de franse bon apetit. Omdat we niet allemaal even goed frans spreken wordt onze expeditie naam Les Bronzés (tanned faces) af en toe verward met “les brulés” (the burned faces).
Zo voegt iedereen onbewust iets toe en dat maakt iedere groep uniek. Groepscultuur, identiteit, het is iets dat Zoë heel veel energie geeft. Als er ooit nog een droom mag uit komen dan is het wel dat ze een bestaand top-sport team mee neemt op expeditie om samen af te zien, en samen te slagen. Want dan wordt cultuur de basis van een team, en dat is een grote basis voor succes.
Verjaardagsfeestje
Op 16 maart is het Zoë haar verjaardag. Op dat moment zijn we op tocht met L’expédition Les Bronzés. We zijn de avond ervoor aangekomen in de hut die halverwege onze expeditie ligt. We worden dus wakker in een bed in plaats van in een tent. Zoë's wordt gewekt met verjaardagsliedjes in 3 talen. Ook wij hebben een “traktatie” mee en verassen de groep met pannenkoeken in de ochtend. Dat betekent een latere start, maar gelukkig hebben we een fitte groep bij. In het eenvoudige keukentje zijn wij (Zoë en Olivier) aan een grote stapel pannenkoeken aan het werken. We hebben de deur dicht als verrassing (ze hebben het natuurlijk al lang geroken), maar als we de deur opendoen met een grote stapel pannenkoeken is ook het hutje versiert met ballonen, slingers en heeft iedereen een verjaardagskroon op zijn hoofd.
De een houdt van verassingen en verjaardagen, de andere niet. Zoë is er dol op. Zoë haar moeder heeft altijd een echt feestje gemaakt van alle verjaardagen van haar dochters. Waarschijnlijk maakt die emotie dat het vandaag de dag nog zo belangrijk is. Zoë mist haar familie altijd een beetje extra op haar verjaardag. Het is dan extra fijn om het te mogen vieren met mensen om haar heen. Want uiteindelijk is dat het belangrijkste. Wat fijn om zoveel liefde te ontvangen. 's Avonds hangen de slingers in de tent, dat is ook een feestje!
Iglo
Slapen in de winterse condities en een besneeuwd landschap is de eerste dagen misschien een beetje overleven. Veel dicipline, organisatie en nieuwe ervaringen/gevoelens moeten allemaal nog een plekje krijgen. Bijna iedereen is de eerste avond of ochtend in de tent wel iets kwijt. maar binnen 2 dagen kent iedereen alle handige stapjes, plekjes en heeft een eigen routine ontwikkeld. Het kamp word iedere dag (automatisch) steeds sneller afgebroken en opgezet. We hoeven niet meer te helpen met het stappenplan en taken worden automatisch opgepakt. Het geen dat zo avontuurlijk was, is plots niet meer avontuurlijk genoeg. Plots ontstaat er ruimte voor een stapje avontuurlijker.
Als we de kans geven grijpen de fantiekelingen het met twee handen: Slapen in een zelf gemaakte iglo. Het hele team “Expedition Glamping” bouwt mee aan de Canadeze varriant van een iglo: een Quinzhee. Heel wat uren gooien we hopen sneeuw op elkaar. Als we daarmee klaar zijn beginnen we met het uithollen, door met stokjes de dikte van de muur te meten. De bedoeling was een twee persoons iglo te maken, maar het wordt er een zo groot als de tent. Met 4 personen kunnen Annelies, Verena, Nuno en Marcelo in hun iglo slapen. Deze ervaring pakt niemand ze meer af. "Glamping" is allesbehalve wat deze groep heeft gedaan. De temperaturen mochten misschien aangenaam zijn, de condities voor winterkamperen worden daardoor veel moeilijker. Respect!
Sneeuwbad
Iedere ochtend een handje sneeuw onder de oksels, een handje sneeuw in het gezicht en de dag kan weer beginnen, goede morgen. Zoë doet het bijna iedere ochtend omdat ze met zweetoksels wakker wordt in de dikke dons slaapzakken, maar Michel uit L’expédition Les Bronzés maakt er helemaal een feest van. Iedere ochtend stapt hij in zijn onderbroek naar buiten. Wind, zon of sneeuw, het maakt niet uit. “Oooooh heerlijk” zijn de eerste woorden met een grote glimlach als hij weer de tent binnen stapt. IJsbad-koninging Linda snapt er niks van. Mentale grenzen zijn te groot als ze met twee warme kruiken in haar slaapzak ligt. Licht teleurgesteld in zichzelf mag ze toch niet klagen want we krijgen de hele groep mee op een sneeuwballen gevecht in onze onderbroeken én uiteindelijk een echt ijsbadje vanuit de tent. Wat een rijkdom als je dan met een warme chocomel in een expeditie-jas aan het vuurtje kunt aanschuiven.
Iedere keer een andere route
We leren iedereen in onze expedities navigeren door natuurlijk landschap. Iedereen die wilt mag een dag de navigator zijn. Het is werkelijk geweldig hoe iedereen, ook de meest onzekere persoon, deze skill kan beheren. Het gaat gewoon om het doen, ervaren en oefenen. Als je dan een hele dag verantwoordelijk bent, leer je het wel!
Natuurlijk krijgen ze hulp van ons, maar vooral van hun co-navigators. Sebastiaan uit L’expédition Les Bronzés en Annelies uit Expedition Glamping zijn onwijs getalenteerd. Uiteindelijk is het de groep die elkaar helpt en dus ook de groep die de koers bepaalt. Het leuke voor ons is dat koers altijd 1-5 graden kan verschillen, waardoor we altijd net anders skiën en nog nooit op dezelfde plek hebben geslapen. De condities, de groep en de navigatie bepalen waar we iedere avond ons kamp opzetten.
Aan het einde van de week hebben we dan een hele nieuwe groep met navigatortjes. De meeste vinden het gevoel van echt snappen en weten waar je je bevindt in de natuur zo een rijkdom dat hun volgende verjaardagscadeau een kompas zal zijn.
We kiezen er heel bewust voor om maar twee pulka trekkings per jaar te doen. Het is voor ons heel belangrijk dat we zelf dezelfde energie hebben als de deelnemers. Pure zin en excitement. Dit komt uit ons hart, we willen geven, doorgeven en beleven. We willen dat mensen niet met gidsen mee gaan, maar we een geheel zijn, een team. De dankbaarheid van ons team geeft ons veel energie om dit opnieuw te doen. We zien elk teamlid groeien, we zien het leren, het geeft ons zin. Bedankt teams om dit avontuur met ons te delen!
Ga jij volgend jaar mee op Femunden på Langs?
