parallax background

Het binnenland van Gambia

African women with new energy efficient cooking stove
Il faut le faire
april 26, 2017
Pirogue fishing boats in Senegal
Teranga in Senegal
mei 6, 2017
 

19 maart - Lamin Lodge


Met ronkende motor vertrekken we bij de Lamin Lodge, maar na een halve dag zijn we alle vier teleurgesteld. Zeilen op de rivier is niet wat we hadden verwacht. De rivier is overal een paar honderd meter breed zodat het lijkt op de zee. De sterke stroming en verraderlijke vissersnetten maken het moeilijk om te zeilen zodat de motor overuren maakt. De eerste nacht gooien we het anker uit midden in de rivier, maar het waait zo hard dat we zelfs zeeziek worden, en dat op een rivier. Het initiële plan om helemaal tot Georgetown te zeilen, laten we snel los. We nemen de afslag in de Bintang bolon, een van de best bevaarbare mangroves en leggen ons rustig voor anker op een prachtige plek. In het dorp Bintang kabbelt het leven op zijn eigen tempo voort. Dagelijks zitten groepen mannen op exact dezelfde plaats. Een onwaarschijnlijke vermogen alsof verveling niet bestaat. Het niets doen op een zeilboot zou geen enkele inspanning kosten voor een Gambiaan.




In de rivierbedding vallen we bijna achterover van verbazing, er ligt een jong nijlpaard, roerloos, dood.

Na de rustige oversteek vanuit Gambia heeft Olivier weer zin in de oversteek. De ontgoocheling is groot als Dieter en Margrit het risico niet willen nemen (Ieder zijn eigen weg). Omdat we drie weken los van elkaar zullen reizen, willen we genieten van de tijd samen. We verlaten de boot en trekken weer op pad zodat iedereen zich op zijn manier kan opladen voor de overtocht. Via een verplichte tussenstop in Birkama reizen we verder naar Georgetown zodat we het alsnog bereiken, alleen niet met de boot. Ooit was deze stad, gelegen op een eiland in de rivier, een belangrijk administratief centrum van de Britse kolonie. Tegenwoordig blijft er weinig van deze glorie over en de paar pakhuizen die er nog staan, hebben een andere identiteit gekregen. Zo verklaren ze een van die pakhuizen als een slavenhuis, wat historisch niet klopt want de slavernij dateert van geruime tijd ervoor. De vele toeristen die hier komen, bezoeken vooral de rivier. Hier is het water zoet en hebben de mangroves plaatsgemaakt voor andere vegetatie. Nijlpaarden en krokodillen zwemmen in de rivier en in het warme klimaat is er overal rijstteelt.

We trekken naar het dorp Kuntaur dat vlak naast het Gambia River National Park ligt en gaan op zoek naar de mooiste plekken van Gambia. De dag begint ’s ochtends bij de ferry. Tientallen vrouwen staan prachtig gekleed te wachten op de eerste boot. Ze gaan met zijn allen naar een trouwerij. Aan de overkant springen ze met zijn allen achterop een lege vrachtwagen die door deze kleuren omgetoverd wordt in een praalwagen voor carnaval. Het is slechts een van de vele taferelen die zich afspelen terwijl we meer dan een uur wachten op ons vervoer. Veel mensen vertrekken met paard en kar, maar onze bus gaat pas als er voldoende mensen zijn. Bij elke lading van de ferry is het hopen dat er nieuwe kandidaten zijn. Met een slakkengang hobbelen we vervolgens naar Kuntaur, waardoor het lijkt alsof we in een safaribusje zitten op zoek naar het wild. Ooit zaten er leeuwen, olifanten en giraffen in Gambia, maar tegenwoordig zijn het alleen apen, wilde zwijnen en een paar gazelles die af en toe te zien zijn. We zoeken een lokale visser die ons met een pirogue wil rondleiden over de rivier. Die lokale visser vinden we helaas niet en de toeristische prijs is voor ons de trip niet waard. Daarom trekken we zelf op avontuur.

Een van de lokale schipper van de grote duwboten, Lopiz, leidt ons rond in de pindafabriek. Al is dat veel gezegd voor de grote lege hal met één lopende band verstopt in de hoek. Deze locatie is een van de vele pindaverzamelplaatsen, van waaruit ze verscheept worden naar de grote fabriek in Banjul. Van daaruit worden ze geëxporteerd naar Europa of verwerkt tot pindaboter en olie. Wat later wandelen we door het dorp op zoek naar een uitkijkpunt over de rivier. Als we er bijna zijn, roept een groep kleine jongens al “there it is!”, alsof ze weten wat we zoeken. In de rivierbedding vallen we bijna achterover van verbazing, er ligt een jong nijlpaard, roerloos, dood. Niet alleen voor ons is dit een bijzonder tafereel. De groep met omstanders is groot en trots poseren enkele kinderen bovenop het dode dier. In dit dorp zijn de nijlpaarden heilig en aanraken is uit den boze. Bepaalde mensen hebben zelfs de gave om ermee te praten. Waarom ze de nijlpaarden vervolgens niet vragen om uit de rijstvelden te blijven, begrijpen we niet.

Er komen wel meer verbazende uitspraken uit de mond van de Gambianen. Soms zijn we verbaasd, soms liggen we dubbel van het lachen. Een kat zie je zelden als huisdier in Gambia en zeker niet binnenshuis. Kuba kijkt ons vragend aan als we zeggen dat de kat bij ons thuis op bed slaapt. “Eet de kat je oren of je vingers niet op ’s nachts?” is zijn grote angst. Op een ander moment zoeken we avondeten in een lokaal restaurant. We hoorden dat de kip uit Nederland komt en vragen het op verschillende plaatsen waarom ze geen kip uit Gambia eten. Zelfverzekerd zegt een van de koks “in Gambia hebben we levende kippen” alsof ze in Nederland in een pakje geboren worden. Steeds als we in Gambia vertellen dat we uit Nederland of Belgie komen, volgt het standaardantwoord “nice country”. Uiteraard zijn er nooit geweest, maar ze hebben er wel veel over gehoord en denken dat een paradijs is. Op een bepaald moment zegt Abdou tegen ons “we learn that everybody in Europe is happy”. Het leven is er makkelijker, maar zoveel stralende mensen als in Afrika, zie je in Europa niet. Al krijg je ze dat niet uitgelegd.

Terug in het dorp is alles uitgestorven. Vrijdag is de rustdag voor moslims en moeten ze verplicht naar de moskee. Na een half uur stroomt de straat terug vol, eerst de mannen, even later gevolgd door alle vrouwen. We worden uitgenodigd in het huis van een familie en voorgesteld aan stiefmoeder één, twee en drie. De echte moeder komt even later uit de keuken en biedt ons een heerlijk bord rijst aan. In de moslimcultuur is het normaal om meerdere vrouwen te hebben die allemaal samenwonen in dezelfde compound. En de vader heeft vaak meer dan vijftien kinderen, de levensverzekering voor zijn oude dag. Bij de jeugd hoor je wel vaker dat ze aan één vrouw genoeg hebben en lachwekkend zeggen ze dan “one wife, one problem”.

De laatste dagen gaan we terug naar de boot. Het is verschrikkelijk heet in Banjul dat gevangen zit in een zandstorm vanuit de Sahara. De boot is bedekt onder een dikke laag zand zodat deze, net zoals wij, regelmatig een zoute douche krijgt. Olivier zijn verjaardag vieren we zo goed als het kan, maar toch voelt het raar een dag voor het afscheid. Op vrijdagochtend varen we met de boot de vissershaven binnen om de water- en benzinetank te vullen. De steiger is allesbehalve geschikt voor de zeilboot zodat het een klein wonder is dat Jatinga er zonder schrammen uit komt. Als de watertank volloopt en de benzinekannen klaarstaan, is het tijd voor Olivier om naar de ferry te gaan. Met alle drukte is het afscheid kort en veel te snel. Een knuffel, een stevige handdruk, een behouden vaart en zorg goed voor Zoë. Twee maanden lang was Jatinga zijn huis, maar nooit echt zijn thuis. Een ervaring om nooit te vergeten en nooit meer over te doen. Met gemengde gevoelens lopen we samen naar de ferry, waar het vechten is voor de laatste tickets. Als de poort naar de ferry dichtgaat, drumt Olivier zich, een laatste keer omkijkend, tussen de massa op de veerboot. Tot over drie weken, hopelijk niet langer, want het wachten duurt eindeloos. []

 

6 Comments

  1. lieve schreef:

    Slik…

  2. Ellen schreef:

    Fijn om nu alle whatappjes aaneen gebreid in een totaalbeeld te kunnen lezen. Weer veel beleefd. Vermoedelijk zijn alle gevoelens en zintuigen aan bod geweest.

  3. Mia schreef:

    Wat een verhaal….

  4. rob schreef:

    De statistiek zegt ook dat we hier happy zijn….

  5. WeLeaf schreef:

    Bedankt voor alle mooie emotionele reacties! Happiness…iets waar wij ons nog eens over willen inlezen (happiness rapport), maar vooral zichtbaar is in een glimlach! “voor elke dag een glimlach”!

  6. Jebbien schreef:

    Ik zou ook echt heel hard moeten lachen om de uitleg die ze geven! Zo apart en grappig om soms de gedachtegang van mensen uit andere (verre) landen te weten te komen. En wat een super foto’s weer!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *