parallax background

De ziekentocht

fietsen in oost bolivie
De geur van Bolivië
mei 18, 2018
Cycling in the Andes
De glimlach van de Andes
mei 25, 2018
 

21 april - Santa Cruz

 

'Ken je het al?' vraagt Zoë wel tien keer als we steeds dichter bij onze eindbestemming komen. ‘Nee nog niet’ zegt Olivier eerst zelfverzekerd, want hij heeft de buurt van Nair en Julia in 2015 zo vaak afgewandeld door de voorbereidingen voor de bruiloft. ‘En nu?’ Nair staat met open armen op ons te wachten. Drie jaar later is Olivier terug gekomen, maar 'dit keer met de fiets en zijn vriendin' grappen ze. Julia had Nair gezegd ons maar goed te voeden 'want we zagen er zo magertjes uit’. We zijn nog niet binnen of we worden al aan tafel gezet. Terwijl de knabbel hapjes al genoeg zijn om een verhongerde maag te vullen, wacht het garend vlees op ons. Vijf rijen draaien geduldig op een stokje rond. Eduardo uit Buenos Aires zag de foto en schreef ons: ‘ah ik zie dat jullie bij een familie verblijven die een klein restaurant heeft'. Geen restaurant dus, allemaal voor ons. We mogen het huis pas verlaten als we vijf kilo zijn aangekomen. We laten alle luxe van een grote stad en een mooi huis tot ons opnemen. Overdag is Nair naar haar werk en bezoeken wij de stad, op zoek naar stel nieuwe fietsbanden. ’s Middags komen Nair en haar vriend Fernando thuis voor de siesta. Wij zetten een lekkere maaltijd voor ze op tafel en wachten weer op hen voor de avond. Dan gaan we er gezamenlijk op uit. Naar het plein een warme melk drinken en een ijsje eten, naar de shopping mall om in botsautootjes te spelen, naar het strand om voetje te baden, naar een bar om te dansen op live muziek en op ‘proef’ tocht naar verschillende restaurants. We komen live op de nationale televisie en de kilo’s groeien langzaam terug aan het lichaam. Een programma vol, heerlijk ontspannen voor de geest en het lichaam. Al lijkt Zoë’s lichaam toch wat op de schop.

 

Ik twijfel aan mezelf als ik in mijn onderbroekje kijk en opnieuw zwart bloed zie. Ik ben niet ongesteld, toch? vraag ik nog voor de zekerheid aan Olivier. Een vlug bezoekje aan internet schreeuw de woorden ‘zwangerschap’ voor zich uit. Daar geloof ik niet in, ik heb vertrouwen in de spiraal die geen zwangerschap zou mogen toelaten, maar toch lichtelijk zenuwachtig schrijf ik mijn moeder. Zelf denk ik dat het met lichamelijk stress te maken heeft, vertel ik haar. Die hete zon van de Chaco, wisselend eten en het slechte slapen door de muggen. Het verklaart ook plots mijn onaardige momenten tegenover Olivier. Mijn moeder heeft voor de zekerheid eens navraag gedaan bij de huisarts in Nederland en die geeft aan om toch even een onderzoekje te doen. Niets geks dacht ik, dus na een belletje met alle verzekeringen, staat de afspraak in de privé clinic gynaecologie snel gepland.

Als we de kliniek binnenkomen, is alles anders dan in Nederland. In de wachtkamer wordt geen blad voor de mond genomen. Dat mevrouw Gonzales voor een abortus komt, dat weet de hele zaal. De rekening moet meteen betaald worden, anders kun je het wel vergeten. Het geld verdwijnt in een kartonnen doos naast de toonbank. Ga je ongezien op een stoel in de hoek zitten, dan is elke nieuweling je voor. Uit eigen ervaring leren we dat we soms uren kunnen wachten om dan te horen dat de doktor niet zal komen. Als de doktor er op een dag eindelijk wel blijkt te zijn, hebben we net alle trucjes door als het volgende avontuur begint. Ik mag mijn kleren uittrekken en een linnen, doorschijnende, blauwe badjas aantrekken. En dan weer rustig in de wachtkamer gaan zitten, met mijn blote billen in mijn nieuwe pakje, tussen het andere gezelschap. Meermaals zucht ik diep in en denk ik, het is niets Zoë, het is gewoon anders, het is Bolivia.

 

Drie onderzoeken, driemaal met de benen wijdt. De ziekentocht begint. Bij de eerste test vraagt een vrouw gekleed als schoonmaakster mijn blauwe jas uit te trekken. 'Ik wacht wel op de dokter’ zeg ik geduldig. ‘Die is laat, dus ik doe dit even voor haar’ is het antwoord. Bij de tweede kamer verwacht ik de vrouwelijke arts. Echter zit er een man, met snor en een net uitgedrukte sigaret aan het bureau de krant te lezen. Hij kijkt niet op, stelt zich niet voor en zegt mij alleen plaats te nemen op de stoel. Ik heb geen angst voor gyneacologische onderzoeken, maar met je benen open op de stoel gespannen blijft een intiem-ongemak. Zeker met een vieze man tussen je benen, die voor hij begint nog eens even goed kucht. Plotseling werd ik geheel ongepast en voelde mij alles behalve op mijn gemak. Een krop kroop tot hoog in de keel en ik vocht tegen opkomende tranen. Bij de derde kamer is dan eindelijk dokter Raye daar. Gelukkig ben ik gerust over het resultaat en ga ik er honderd procent vanuit dat het niets is.

We schuiven aan bij het consult voor de resultaten. ‘Je hebt verschillende cysten in je eierstokken en een ontsteking’ zegt de doktor. Ik knipper twee keer en kijk Olivier aan. Ik weet niet wat het voorstelt, maar schrik hoe dan ook. Driftig begint de dokter te vertellen dat ik mijn spiraal morgen moet laten verwijderen, voor een hormonenkuur van drie maanden. Een hormonenspiraal plus een hormonenkuur dat zal niet gaan. ‘En je begint morgen aan een antibiotica kuur’. Alles is in het Spaans en het gaat me twee stappen te snel. Ik ben geschrokken van de uitslag en als ik vraag waar de cystes en ontsteking vandaan kunnen komen, of het gevaarlijk is en wat gevolgen kunnen zijn is het antwoord van de doktor; ‘weetje het is al laat, ik moet naar huis’. ‘morgen praten we verder en halen we je spiraal er uit, tenzij je dat niet wilt, je kiest zelf, met eventuele gevolgen vandien’. Ik voel me neergeslagen, ik weet niet goed wat er is en ik moet mijn spiraal laten verwijderen in deze rotkliniek en er ook weer een laten zetten. Ik ben volledig gestrest en voel me niet begrepen.

 

Gelukkig schoten handen uit Nederland en Belgie te hulp om die snelle beslissing te maken. De moeder van Olivier is arts en weet een collega raad te plegen. Via via hoor ik al snel dat zowel de cystes als de ontsteking niets ergs zijn en eigenlijk een voorkomend probleem zijn bij vrouwen met spiraaltjes. Waar ik de logica van de Boliviaanse arts over dubbele hormonen begrijp, valt er een last van mijn schouders als de Belgische gynaecoloog mij vertelt dat ik de spiraal lekker kan laten zitten. Wel moet ik de antibiotica en de hormonen (de pil) voorschriften nemen en over drie maanden nog eens controleren of de cystes gegroeid zijn. Ik ben blij dat de ziekentocht erop zit. In totaal hebben we zeker 12 uur wachtend door gebracht in de wachtkamer. Voorzichtig, met het oog op het lichaam, kunnen we nu weer rustig verder fietsen.

We zijn dankbaar voor alle hulp die Nair ons is toegeschoten. We hebben het fijn gehad en er was geen beter onderkomen voor deze situatie. Nair regelt ons een laatste cadeau: een kennis zal ons met een busje de stad uit rijden, zodat we veilig vanaf het platteland met onze klimtocht kunnen beginnen.

 

6 Comments

  1. Mia schreef:

    Och meisje toch ….heb je verhaal twee maal moeten lezen om te begrijpen wat je hebt meegemaak, hoe akelig allemaal.

    • WeLeaf schreef:

      Ja Mia, wat een belevenissen. Gelukkig gaat alles nu goed, maar we hopen toch dat we even niet meer in een Zuid Amerikaans ziekenhuis terecht komen.

  2. Gert schreef:

    Wat een nare ervaring, fijn dat het toch nog meevalt en jullie verder kunnen reizen. Hopelijk doen de medicijnen hun werk. Beterschap!
    GrG

    • WeLeaf schreef:

      Dankjewel Gert! Het gaat nu een stuk beter, al moeten we waarschijnlijk over een tijdje terug naar het ziekenhuis voor een controle. De medicijnen hebben zeker hun werk gedaan. Zoë heeft het gevoeld bergop 🙂

  3. lieve schreef:

    ik kende het verhaal natuurlijk, maar bij het herlezen opnieuw het gevoel: nergens beter dan thuis 🙂
    Grapje… ik ben blij dat ik iets kon doen van hieruit!

    knuffels

    Lieve

    • WeLeaf schreef:

      Soms is het nergens beter dan thuis, maar gelukkig hadden we een warm huis in Santa Cruz :). Dankjewel voor alle hulp! Het nam heel wat zorgen weg bij Zoë!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *