Whiskey op de Austral
Carretera Austral
november 21, 2017
10x doen Buenos Aires bezienswaardigheden
december 11, 2017
13 november - 10u 's ochtends
Met gepoetste fietsjes rijden we de laatste grote stad van de Carretera Austral uit. Vanaf nu is het nog 100 kilometer asfalt en 500 kilometer onverhard, tot het einde, waar de weg prompt zal stoppen. De laatste stad, betekent de laatste voorzieningen, onderweg zullen we nog pasta en brood kunnen kopen, maar een remblokje, bananen of reparatie zal niet meer gaan. Het is even schrikken als we dan na vijf kilometer stil staat omdat we iets horen ratelen. Het is niets, slechts een blaadje, vast tussen de spaken.
Samen met onze Belgische compagnon Patrick scheuren we over de laatste stukken asfalt. Patrick vindt het leuk om met ons te kamperen en te kijken hoe wij dat aanpakken. 'ik wil dat eens meemaken' zoals hij dat zelf verwoordt. We nemen hem mee op ons dagelijkse 'rondje'. Het is winderig en de donkere wolken voorspellen niet veel goeds, we mikken op een dak om de tent onder te plaatsen. We zoeken naar de brandweer, vragen de politie, wandelen binnen in gymzalen en kloppen aan bij kerken. Gek genoeg komt er vaak vanzelf een naam. Een achternaam, als de code van een opgeloste puzzel. 'Moeki' is de vrouw die de sleutel van de kerk draagt en zij kan ons wel verder helpen met een dak. Snel na we haar vinden staan we voor een oud huisje van de kerk. Als geen van de sleutels aan haar bos lijkt te passen, zegt ze 'breek de deur maar open'. Een beetje ongemakkelijk en vol in het zicht van de weg, halen Patrick en Olivier grinnikend allerlei tools naar boven om het slot van de deur te wrikken. Moeki komt af en toe eens goedkeurend mee kijken en vertelt ondertussen dat er al zeker twee jaar niemand meer is binnen geweest.
We bereiden ons voor op het ergste als de deur krakend openzwaait. Met zijn vieren staan we in de deuropening naar binnen te kijken. Een gezellig versierde, maar al twee jaar verdorde kerstboom, kijkt ons glimlachend aan. Een plank als tafel en een paar verwaarloosde stoelen staan als een kring in de ruimte en aan de wand kijkt jesus christus toe. In de hoek staat een Russisch haardje, die ons overhaalt de drempel over te stappen en ons snel comfortabel doet voelen. 'Voel je thuis zegt 'moeki' en ze verdwijnt. We vegen het laagje stof van de grond en voelen ons verwend met het opengebroken huisje. Trots maken we er een fantastische avond van, we proosten met een biertje op de heer, drinken chocomel en verwarmen ons eten op de haard. We delen een bijzondere ervaring en hebben intense gesprekken. Dat patrick zich zo makkelijk aanpast en laat meeslepen in een stukje van onze reis, maakt de avond volmaakt. 'Deze dag kan in ieder geval niet meer stuk' zegt patrick tevreden voor hij inslaap doezelt.
We klimmen naar de hoogste piek van de Carretera Austral als de wind opjaagt en het ons nog even bemoeilijkt wordt.Twee huemul herten grazen in het woeste graslandschap en passerende gletsjers beginnen meer en meer onderdeel te worden van de route. We hebben geluk als we met zon in de hemel de fantastische S-bochtige weg afdalen tot in het in bloei staande Villa Cerro Castillo. Een dorp aan de voet van een imposant gebergte, als een kasteel op de heuvel. Patrick fietst door. Wij verruilen de fiets een dagje voor de benen en klimmen tot aan de poort van het kasteel. Aan de top duikt een wit deken van sneeuw voor ons op. Stap voor stap ploeteren we uren door het magische glinsterende veld. Een ervaring waar Zoë alleen maar van kon dromen sinds expeditie picos van Olivier en broer Simon. Op onze tocht naar beneden komen we Jean nog even tegen en vanaf dan lijkt de fietsgekte wel losgebarsten. In het dorp ontmoeten we een Duitser, een Belg, een Franse, twee Bulgaren en Brazilianen. Het is waarheid geworden, de Carretera Austral is de route der fietsers. Vanaf nu blijven we ze overal ontmoeten.
'ik zou wel een druppel water willen zijn hier en boven op de berg neervallen en helemaal afdalen door deze schoonheid'
Het laatste deel van de route is aangebroken, 500 kilometer ripio, onverharde weg. De grote test voor onze stalen rossen. Meteen worden zij en wij onderdruk gezet, enorme regen en wind storm plukt ons van de weg af. We vechten er tegen maar worden tevergeefs elke vijf minuten van onze fiets gezwaaid. We zijn ó zo blij als er een bushokje verschijnt waar we de storm kunnen afwachten. We kijken naar het druipende landschap, dat plots zo somber ziet. In deze regio liggen meer bomen op zijn kant dan er overeind staan. De oorzaak was de gran incendio de la Patagonia, de grootste bosbrand van Patagonia dankzij een wet die zei dat iedereen zijn land vrij moest maken voor agricultuur. De boeren kozen voor de makkelijkste weg, en branden de hele boel plat. Desondanks hebben we na die ene storm veel zon en slapen we nacht na nacht op droomlocaties. We staan altijd alleen tussen de ruige landschappen en aan klaarheldere meren. Op een dag zegt Zoe 'ik zou wel een druppel water willen zijn hier en boven op de berg neervallen en helemaal afdalen door deze schoonheid'. We passeren nog even de toeristische plaatsjes, Puerto Rio Tranquilo met marmergrotten en Tortel, ook wel arm Venetië genoemd, alvorens het einde ingaat.
De laatste 100 kilometer, voor het einde van de weg lijken de meest verlaten op aarde. We delen ze met onze nieuwe vrienden Bernhard en Bernd. Twee Oostenrijkse collega doktoren van 52 en 31, die in drie weken de Carretera Austral fietsen. Vanaf het eerste moment van ontmoeting worden we aangestoken door hun dolheid, pure lach en groots plezier. We fietsen samen een pittig parcours. Bij het eerste huis dat we tegen komen weten we wat ons te doen staat. Gaucho Erasmo verwelkomt ons meteen met zijn warme kachel en een plaats voor de tent op zijn land. Het wordt een bijzonde gaucho, cowboy, ervaring. Erasmo vertelt veel wilde verhalen. Bernd en Bernhard spreken nauwelijks Spaans maar het avontuur straalt er aan alle kanten vanaf. We drinken mate, eten gaucho soep met gedroogd vlees van eigen slacht en we rijden een prachtig opgezadeld paard. Tenminste, voorzover we het beest kunnen besturen. De avond word nog wat sappiger gemaakt met scheutjes whiskey en Oostenrijkse worst.
We vertrekken die morgen samen voor de laatste lootjes naar Villa O'higgens, het dorpje aan het einde van de route. De heren rijden met hun licht bepakte mountainbikes op ons vooruit want onze rossen worden nog even op de proef gesteld. De weg ligt er zo slecht bij dat we kruipend vooruit komen. We reden geen enkele lekke band sinds Mendoza, nu rijden we er allebei een plat. Maar, als dat het was, met onze trouwe oldtimers peddelen we Villa O'Higgens voldaan binnen. Bij de dorpscamping treffen we bekende gezichten, waaronder Patrick. Iedereen moet tot maandag wachten om de overtocht per boot naar Argentinie te mogen maken. Als dank voor de nooit te vergeten gaucho ervaring, trakteren Bernd en Bernhard ons op een 'master-bedroom' in hun vier persoons cabaña. De drie dagen van wachten, veranderen in drie dagen vol van sfeer en gezelligheid. Overdag wandelen we in de omgeving en 's avonds word er voluit geproost met 'schnapps'. We zingen uit volle borst en dansen salsa onder kaarslicht. Het studentenhuis van 'volwassenen' gaat door tot de laatste fakkel het lichtje dooft. De drie weken op de Carretera Austral waren elke dag opnieuw onvergetelijk. We hebben de tijd genomen om de route te voltooien, want zoals het beroemde spreekwoord hier zegt 'quien se apura en la Patagonia, pierde su tiempo' (wie zich haast in Patagonië, verdoet zijn tijd). Op maandagochtend fietsen we met elf andere fietsers naar de ferry, op naar een van de meest uitdagende grensovergangen op onze reis.
3 Comments
Je kan al die belevenissen bijna niet bevatten als je ze niet zelf meemaakt.
Magnefiek om zoveel gastvrijheid en vriendelijkheid naast schoonheid te mogen ervaren.
Die schoenen (Zoë) hebben hun geld al dik terug betaald en zijn nu onbetaalbaar gebleken.
Wel leuk om te lezen dat je niet telkens alleen maar afscheid neemt van mensen maar dat je sommige mensen op een later moment ook weer ontmoet.
Zo te lezen hebben jullie naast de omgeving ook goed genoten van de gezelschap, eten en drinken!
Ohja! Dit waren een aantal bijzondere weken, met veel ontmoetingen. Heel anders dan we tot nu hadden gehad (bij mensen thuis), inderdaad met andere fietsers en het is fantastisch om die onderweg te blijven tegen komen. Nu in Ushuaia zijn we wel de laatste overgeblevenen, de rest is al weer thuis.